บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1546

หลังจากผ่านงานเลี้ยงวันเกิดกวากวาไปสามวัน เจ้าสามอ๋องเว่ยจึงจะถึงเมืองหลวง

เขาเข้าวังเข้าเฝ้า หลังจากทำการคารวะระหว่างราชาขุนนางเสร็จสิ้นแล้ว ก็เริ่มบ่นหยู่เหวินเห้า บอกว่าเขาส่งจดหมายไปช้าจนพลอยทำให้เขากลับเมืองหลวงช้าไปด้วย แล้วยังพลาดงานเลี้ยงวันเกิดของกวากวาอีก

ครั้นหยู่เหวินเห้าเห็นเขาวางมาดพี่ชายแล้ว ก็ได้แต่หัวเราะขออภัย บอกว่าไม่คิดจะจัดงานใหญ่แต่แรก จึงส่งจดหมายไปบอกกล่าวเท่านั้น ไม่ได้ให้เขารีบกลับเมืองหลวง

อ๋องเว่ยเอ่ยอย่างเคืองๆ “ข้าไม่เจอหลานสาวมานานแค่ไหนแล้ว? ยังว่าไม่ให้ข้ากลับเมืองหลวงอีก ข้าแทบอยากเอาเรื่องเจ้าแล้วนะ”

ลมทรายกัดกร่อนแรมปี มุมคิ้วของอ๋องเว่ยปรากฏให้เห็นริ้วรอยแล้ว ใบหน้าดำแดง องคาพยพแข็งกร้าวดุดันขึ้นทุกที แต่เนื่องจากค่อนข้างผอมบาง ดวงตาโต เร่งเดินทางทั้งกลางวันกลางคืนจึงทำให้ดวงตามีเส้นเลือดอยู่เต็มไปหมด

ชุดคลุมสีเลือดหมูและหมวก ล้วนมีแต่ฝุ่นจับ นั่งเก้าอี้อย่างไม่คำนึงถึงพิธีการ ทั้งยังชันขาข้างหนึ่ง เห็นได้ว่าอยู่ชายแดนเคยชินกับการปล่อยเนื้อปล่อยตัวแล้ว

หยู่เหวินเห้าสั่งมู่หรูกงกง “เชิญเจ้าหญิงมา บอกนางว่าเสด็จลุงสามกลับถึงเมืองหลวงแล้ว”

มู่หรูกงกงคำนับแล้วออกไป ไม่นานกวากวาก็จูงมือมู่หรูกงกงเดินเข้ามา

นางดีกับมู่หรูกงกงมาก ชอบชายชราที่หน้าตามีเมตตา ทุกครั้งที่กลับมา มักมีของขวัญของมู่หรูกงกงเสมอ กงกงก็เอ็นดูนางจับใจ

เมื่อเห็นอ๋องเว่ย กวากวาก็ดีใจมากเป็นพิเศษ รีบเข้าไปย่อตัวคำนับ รอจนอ๋องเว่ยจับมือนาง มองนางอย่างปลาบปลื้มใจแล้ว นางถึงได้เอ่ยขึ้นอย่างซุกซน “เสด็จลุงสาม ทรงกลับมาได้เสียทีนะเพคะ”

“กวาจื่อของข้าโตแล้ว แถมงามขนาดนี้ด้วย!” อ๋องเว่ยมองนางอย่างพึงพอใจ ครั้นได้เห็นรอยยิ้มนาง ความลำบากตลอดทางก็มลายหายสิ้น

“เสด็จลุงเพคะ!” กวากวาล้วงกล่องหนึ่งออกมาจากแขนเสื้อ ยื่นให้อ๋องเว่ย “นี่เป็นของขวัญที่หม่อมฉันให้เสด็จลุงเพคะ ทรงลองดูสิว่าชอบหรือไม่!”

อ๋องเว่ยหัวเราะ “โอ้โห ข้ายังมีของขวัญด้วยหรือ? ดูสิว่าเป็นอะไร”

เขาเปิดกล่องออก ข้างในกล่องมีแว่นตาดำอยู่คู่หนึ่ง เขาหยิบไว้ในมือ แต่กลับไม่รู้ว่ามันคืออะไร จึงถาม “นี่คืออะไรหรือ?”

“พี่สาม นี่คือแว่นตาดำ อย่าทำเป็นไม่รู้เช่นนั้นสิ!” หยู่เหวินเห้าอิจฉาจะแย่ ครั้งนี้กวากวากลับมามอบแค่ไฟแช็กให้เขาอันหนึ่ง คิดไม่ถึงว่าจะให้แว่นตาดำกับพี่สาม นั่นของดีเชียวนะ

“แว่นตาดำ?” อ๋องเว่ยไม่เคยพบเห็นมาก่อนจริงๆ หยิบแว่นตาดำออกมากางดู แต่กลับไม่รู้ว่าวางไว้ตรงไหนจึงจะเหมาะสม

กวากวาหัวเราะแล้วใส่ให้เขา “ใส่ไว้ที่ตาเพคะ ทรงอยู่ชายแดนระยะเวลานาน แดดแรง ลมทรายก็แรง พัดจนตาแดงไปหมดแล้ว ใส่แว่นตาดำ ดวงตาจะได้สบายหน่อยเพคะ”

นางจูงมืออ๋องเว่ยเดินออกนอกห้องทรงอักษร ดวงตะวันเจิดจ้าส่องลงมา อ๋องเว่ยแหงนหน้าขึ้นแล้วกลับไม่รู้สึกแสบตา เขาดีใจยกใหญ่ “โอ้ นี่มันของดีนี่ ของดี!”

กวากวาเป่าลมไปทางใบหน้าเขา “ท่านดูสิเพคะ ลมทรายก็พัดเข้าตาไม่ได้แล้วใช่ไหมเพคะ?”

“ใช่ ใช่ ดีจริง ของดี!” อ๋องเว่ยเดินวนอยู่ในลาน มองไปรอบๆ ชอบใจใหญ่ จากนั้นก็วิ่งกลัวมาอุ้มกวากวา “ยังเป็นกวาจื่อของข้าที่รู้จักรักข้าแน่ะ”

หยู่เหวินเห้าหน้าขมึง รีบเดินออกมา “พี่สาม นางโตแล้ว จะเอาแต่อุ้มนางมิได้ รีบวางลงเร็ว แปดขวบแล้ว ยังอุ้มอยู่อีก น่าดูที่ไหนกัน?”

อ๋องเว่ยหันกลับมามองเขา เอ่ยขึ้นอย่างประหลาดใจ “เจ้าห้า หน้าเจ้าดำจริง ตัวเจ้าทั้งตัวก็ดำไปหมด เอ๊ะ มู่หรูก็ด้วย!”