บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1549

ช่วงค่ำขณะที่หยู่เหวินเห้ากลับตำหนักเสี้ยวเยว่ ก็เห็นเจ้าหยวนนั่งอยู่ที่โต๊ะเขียนไดอารี่ไปน้ำตาร่วงไป สะดุ้งโหยงพลัน เขารู้ว่าวันนี้เจ้าหยวนออกวังไปรักษาให้พี่สี่ นึกว่าพี่สี่ทำให้นางน้อยอกน้อยใจ ทันใดนั้นจึงเดินฉับเข้าไปกอดนาง โกรธจัด “เขาทำเรื่องอะไรอีก? หรือว่าพูดอะไรไม่ดีทำให้เจ้าเสียใจหรือ?”

หยวนชิงหลิงส่ายหน้า หันกลับไปกอดเขา “อย่าเพิ่งใจร้อน ไม่ใช่ เขาไม่ได้พูดอะไรไม่ดี”

เจ้าห้าเช็ดน้ำตาให้นาง เมื่อเห็นน้องร้องไห้จนตาแดงก่ำ ก็เอ่ยถามด้วยความปวดใจ “เช่นนั้นมันเรื่องอะไรกัน? เจ้าไม่ร้องไห้มานานแล้วนะ เหตุใดจู่ๆ ถึงได้มานั่งร้องไห้ในตำหนักได้?”

หยวนชิงหลิงดึงเขานั่งลง บอกเล่าคำพูดที่กวากวาเอ่ยให้เขาฟังทุกคำ ครั้นพูดจบก็อดร้องไห้อีกไม่ได้ “เจ้าห้า นางช่างรู้ความจริงๆ ยังรู้จักชดเชยเรื่องคาใจของข้าอีก”

เจ้าห้าปวดใจเหลือแสน ถอนหายใจยาว “ข้าเคยพูดแรงกับนาง ก็เพลิงไหม้ที่จวนอ๋องซู่ครั้งนั้น ข้านึกว่านางเป็นคนทำ ตำหนินาง ที่จริงพอส่งนางไปแล้ว ทุกครั้งที่ข้านึกถึงนางก็มักเสียใจที่ตอนนั้นเสียงหนักขนาดนั้น ข้าจะยอม... เฮ้อ เข้าใจนางผิดไป”

คิดแล้วหัวใจก็ยิ่งเศร้าหนัก “ตอนนั้นนางเด็กขนาดนั้นก็รู้จักกตัญญูกับคนแก่แล้ว เจ้าหยวน ลูกที่เจ้าคลอดออกมาจะรู้ความมากเกินไปแล้ว ตอนนั้นนางยังบอกว่าสำนึกผิด ไม่ได้แก้ต่าง”

หยวนชิงหลิงเอ่ย “เพราะตอนนั้นนางอยากไปพร้อมกับพวกพี่ชาย เด็กคนนี้ ช่างมีความคิดเป็นของตัวเองนัก”

เจ้าห้าขมวดคิ้ว คิดหนัก แต่แล้วกลับค่อยๆ ผ่อนคิ้วลง กุมมือของหยวนชิงหลิง เอ่ย “เจ้าหยวน ข้าเป็นห่วงพวกเขามาตลอด ห่วงว่าพวกเขาจะมีความสุขหรือไม่ จะแข็งแรงดีหรือไม่ ต่อไปพวกเขาจะกลายเป็นคนเช่นไร แต่พอคิดดูดีๆ แล้ว ช่างเปล่าประโยชน์ ไม่ว่าจะเป็นซาลาเปาหรือเสี่ยวกวา พวกเขาก็ไม่ต้องให้พวกเราเป็นห่วง เส้นทางที่พวกเขาจะเดินในอนาคตก็คงคิดไว้นานแล้ว”

สองสามีภรรยาโอบกอดกัน เมื่อนึกถึงลูกๆ ก็ทั้งปลื้มปริ่มและปวดใจ

กรมการราชวงศ์เขียนพระนามอิสริยศักดิ์ของกวากวาไว้ในแผนภูมิหยกประจำราชวงศ์ใหม่ เอาตราคำสั่งเฉาเฟิ่งอันเดิมส่งกลับไปให้อู๋ซ่างหวง

ครั้งนี้แต่งตั้งกวากวาเป็นองค์หญิงเจิ่นกั๋ว หยวนชิงหลิงได้ยินมาว่าพระนามอิสริยศักดิ์นี้เป็นความประสงค์ของอ๋องชินเฟิงอัน ทั้งยังอธิบายอีกยกหนึ่ง ว่าเฉาเฟิ่งที่แต่งตั้งเมื่อครั้งก่อนเป็นเพราะกวากวายังต้องได้รับการชักนำจากหงส์น้อย แต่บัดนี้นางยืนหยัดด้วยตนเองได้แล้ว ดังนั้นจึงเปลี่ยนเป็นเฉาหยาง ความหมายโดยนัยก็คือดวงตะวันที่เฉิดฉาย อย่างไรก็เก็บซ่อนความร้อนแรงไม่ได้

หยวนชิงหลิงยังถามอู๋ซ่างหวงเป็นการส่วนตัวว่ามีความเห็นหรือไม่ ทว่าอู๋ซ่างหวงกลับไม่แสดงความเห็นใดๆ

แต่ครั้นถามเซียวเหยากงเป็นการส่วนตัว กลับบอกว่าเรื่องที่อ๋องชินเฟิงอันแต่งตั้งพระนามอิสริยศักดิ์ให้เจ้าหญิงเคยพูดกับอู๋ซ่างหวงแล้ว เฉาเฟิ่งอะไรกัน? ฟังดูแล้วอย่างกับคำว่าเฉาเหฟิ่ง(เฉาเหฟิ่งในภาษาจีนมีความหมายว่าเยาะเย้ย) บอกว่าพวกเด็กหลังห้องไม่เหมาะจะตั้งพระนามอิสริยศักดิ์นี้

หยวนชิงหลิงหัวเราะร่า จินตนาการออกว่าอู๋ซ่างหวงพยายามเค้นสมองโต้แย้งการเหน็บแนมของอ๋องชินเฟิงอัน คิดคำพูดโต้แย้งที่มีน้ำหนักอย่างไร

เจ้าห้าก็เคยบ่นกับนาง ว่าเฉาหยางกับเฉาเฟิ่งต่างกันตรงไหน? โบร่ำโบราณเสียไม่มี

เพียงแต่คำพูดเหล่านี้จะพูดต่อหน้าพวกผู้ใหญ่ไม่ได้

หลังจากได้ป้ายคำสั่งใหม่แล้ว เด็กๆ ก็กลับไป ทิ้งให้พ่อแม่อยู่ที่เป่ยถัง

แต่การจากไปครั้งนี้ พวกเขากลับดีใจมาก เพราะอีกไม่นานเด็กๆ ก็จะได้กลับมาแล้ว

ตอนนี้ลูกหลายคนของจิ้งเหอจวิ้นจู่ก็ศึกษาอยู่ที่โรงเรียน อ๋องเว่ยกลับมาครั้งนี้ได้พาเด็กๆ ออกไปเที่ยวสองสามวัน เด็กๆ ชอบเขามาก สมัยก่อนไม่มีบิดาอยู่ข้างกาย มารดาจะเข้มแข็งอย่างไรก็ยังให้รู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจ บัดนี้อ๋องเว่ยกลับมา พวกเขาจึงหน้ายืดคอตรง บอกไปทั่วว่าบิดาเขากลับมาแล้ว

ก่อนหน้านี้อ๋องเว่ยยกทรัพย์สินในนามทั้งหมดให้จิ้งเหอ แม้แต่จวนอ๋องเว่ยก็เช่นกัน แต่จิ้งเหอกลับไม่เคยเข้าไปอยู่

วันนี้หลังจากพาเด็กๆ เที่ยวเล่นกลับมา ก็รั้งตัวเขาให้อยู่กินข้าว อย่างไรก็ไม่ยอมให้เขากลับ

อ๋องเว่ยยืนอยู่ที่ลานบ้าน มองเข้าข้างในแวบหนึ่ง “เออ...คงจะไม่สะดวก แต่ข้าก็หิวแล้วจริงๆ มิเช่นนั้นเจ้าก็ไปถามท่านแม่พวกเจ้าดู ว่าข้าจะอยู่กินข้าวที่นี่ได้หรือไม่?”

เด็กๆ จึงรีบวิ่งไปถามจิ้งเหอจวิ้นจู่ ต้องการให้ท่านพ่ออยู่กินข้าวที่บ้านให้ได้ บอกว่าพ่อของเด็กคนอื่นก็กินข้าวที่บ้านทั้งนั้น

จิ้งเหอถูกตื้อจนจนปัญญา จึงได้แต่รับปาก

ครั้นเห็นเด็กๆ ออกไปอย่างกระดี๊กระด๊า จิ้งเหอก็หัวเราะพลางส่ายหน้า เมื่อก่อนแต่คนละอย่างกับมีความแค้นใหญ่หลวง เป็นผู้ใหญ่เสียไม่มี บัดนี้เมื่อบิดากลับมาก็ราวกับเปลี่ยนเป็นคนละคน ทั้งร่าเริงทั้งคุยโว

อ๋องเว่ยมีโอกาสได้กินข้าวในบ้านจิ้งเหอ เมื่อก่อนเขาไม่กล้าแม้แต่จะคิด

จิ้งเหอสั่งให้ทำอาหารหลายอย่าง ล้วนเป็นอาหารจานเนื้อ มีผักแค่อย่างเดียว เข้ากับรสปากของอ๋องเว่ยพอดี เขากินมูมมามราวกับผีหิวโหยกลับชาติมาเกิด