บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1562

เรือนน้ำแข็งละลายไปแล้ว อ๋องเจิ่นกั๋วได้แต่ขังเจ๋อหลานเอาไว้ที่ลานด้านหลัง ใช้ทหารมากมายเฝ้าเอาไว้ อ๋องเจิ่นกั๋วโมโหมาก เตือนเจ๋อหลานว่าทางที่ดีอย่าทำอะไรเหลวไหลไม่คิด ไม่เช่นนั้นละก็ จะส่งทหารไปยึดเมืองและทำลายเมืองโร่ตูให้ราบคาบ

เห็นได้ชัดว่าเขาโกรธจนเริ่มพาลแล้ว หรี่ตาลงมองเจ๋อหลานจากเบื้องบน “เจ้าอย่าคิดว่าข้าไม่กล้า เจ้าอยู่ในมือข้า แม้แต่หยู่เหวินเห้าก็ไม่กล้าที่จะไม่ทำตาม ทุกคนต่างก็รู้ดี เขารักลูกสาวมากแค่ไหน มากกว่าชาติบ้านเมืองด้วยซ้ำ”

เจ๋อหลานถอนหายใจเบาๆ “นึกไม่ถึงเลยว่าข่าวลือมากมายที่พูดต่อกันไป จนมีคนคิดว่าเป็นเรื่องจริง ถ้าหากเขารักข้ามากขนาดนั้นจริงๆ ทำไมจึงให้ข้ามายังพื้นที่บ้าบออย่างเมืองโร่ตูด้วยเล่า จดหมายของท่านอ๋องคงถูกส่งออกไปแล้วกระมัง เมื่อได้รับจดหมายตอบกลับแล้ว หวังว่าท่านอ๋องคงจะไม่ผิดหวัง”

อ๋องเจิ่นกั๋วยิ้มเย็น “เป็นสาวน้อยที่ฉลาดเสียจริงๆ แต่ต่อหน้าข้า เจ้าก็ยังอ่อนหัดอยู่ดี”

พูดจบ ก็สะบัดแขนเสื้อจากไปอย่างเย็นชา

เจ๋อหลานเลิกคิ้วขึ้นมาเบาๆ ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าท่านพ่อให้ความสำคัญและตื่นเต้นต่อเรื่องของนางมาก เป็นจุดอ่อนที่ยิ่งใหญ่มาก

แต่ก็โชคดีที่นางมีความสามารถในการป้องกันตัวเองได้ มิเช่นนั้น ท่านพ่อคงต้องกลุ้มจนหัวหงอกแน่

ครั้งนี้ ต้องเปลี่ยนแปลงมุมมองของทุกคน ให้ทุกคนได้รู้ว่า ฮ่องเต้แห่งเป่ยถังหยู่เหวินเห้า ไม่ได้เป็นไปอย่างข่าวลือภายนอกเขาพูดกัน ให้ความสำคัญแต่กับลูกสาวเพียงคนเดียวเท่านั้น

ฉะนั้น นางยังคงจะอยู่ที่นี่ต่อไป บางที อาจจะยังสามารถเห็นละครฉากใหญ่ก็ได้

นางมั่นใจมาก ผู้ที่รู้วิชาควบคุมน้ำน่าจะเป็นฮ่องเต้ของแคว้นจิน ไม่รู้ว่าเขาเคยประสบพบเจออะไรแปลกๆบ้างหรือไม่

สามารถมองออกจากดวงตาของเขาที่ถูกจุดประกายขึ้นมา เขาคงคิดหาวิธีที่จะต่อต้านอ๋องเจิ่นกั๋วมาตลอด เพียงแต่มีความยากลำบากเนื่องจากอายุยังน้อย

และว่ากันว่าหลังจากที่หูหมิงและหลางโถวหนีออกไปได้แล้ว ไม่กล้ากลับมายังเมืองโร่ตูอีก ต่างก็อาศัยอยู่ที่แคว้นจิน พยายามที่จะหาโอกาสบุกเข้าไปอีกครั้ง

ในเมื่ออ๋องเจิ่นกั๋วก็รู้สถานะที่แท้จริงก็เขาแล้ว แต่ก็ไม่ได้ลงมือสังหาร คิดว่าคงจะไม่ลงมืออีกแล้วเป็นแน่

แต่ว่า จะบุกเข้าไปช่วยคนในจวน ยังคงไม่สามารถทำได้ กำลังมีจำกัด

เขาได้แต่ปลอบใจตัวเอง รอข่าวคราวจากองค์หญิงอย่างสงบ

เจ๋อหลานอาศัยอยู่ในจวนเป็นเวลาแปดวัน ค่อนข้างสงบ

แต่คืนนี้นางเพิ่งจะนอนหลับ ก็ได้กลิ่นคาวเลือด นางลืมตาตื่นขึ้น ยังไม่ทันได้ลุกขึ้นนั่งลงก็ได้ยินเสียงเอี๊ยดอ๊าดดังขึ้นเบาๆที่หน้าต่าง มีคนกระโดดเข้ามา

เสียงหายใจที่รีบร้อน บวกกับกลิ่นคาวเลือดที่โชยเข้ามา แรกเริ่มเจ๋อหลานคิดว่าเป็นหูหมิง แต่พอมองไป แสงจันทราบางๆสาดส่องไปที่ใบหน้าของเขา เป็นฮ่องเต้หนุ่มน้อยของแคว้นจิน สวมชุดสีดำทั้งตัว แต่งตัวเป็นนักฆ่า ผ้าปิดหน้าถูกดึงลงมา

ข้างนอกมีเสียงฝีเท้าที่วุ่นวาย และดูแล้วเหมือนกำลังมุ่งตรงมาทางนี้ เจ๋อหลานรีบดีดตัวลุกขึ้นมา ประคองเขา ความรู้สึกเหนียวข้นส่งผ่านมาจากฝ่ามือ เขาได้รับบาดเจ็บ

“ช่วยข้า”เขาพูดได้เพียงหนึ่งประโยค ก็เป็นลมล้มพับไป ใบหน้าขาวซีดอย่างน่าสงสาร

เจ๋อหลานมองไปที่พื้น ไม่มีหยดเลือด เขาพันแผลอย่างเร่งรีบก่อนจะมาที่นี่ ไม่ให้เลือดทิ้งร่องรอยตลอดทาง

แต่คาดว่าคงถูกคนอื่นเดาถึงเส้นทางหลบหนีได้แล้ว จึงไล่ตามมาถึงที่นี่

เจ๋อหลานมองหนุ่มน้อยที่เป็นลมไปแล้ว แล้วก็ได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบเร่งจนแทบจะมาถึงแล้ว นางยกแขนเสื้อขึ้น หนุ่มน้อยตัวลอยขึ้นกลางอากาศ ไปอยู่บนคานบ้านอย่างมั่นคง ผ้าสีดำผืนหนึ่งปลิวขึ้นไป มัดร่างของหนุ่มน้อยเอาไว้ จากนั้นผ้าสีดำก็หายไป แม้แต่เสื้อผ้าของหนุ่มน้อยที่ห้อยลงมาก็หายไปด้วย

บนคานบ้าน ราวกับไม่มีอะไรอยู่เลย แต่ถ้าสังเกตดูอย่างละเอียด ก็ยังสามารถมองออกว่าบริเวณนั้นมีสีที่อ่อนกว่าไม่เหมือนกัน

เจ๋อหลานกระโดดกลับไปนอนลงที่เตียงอีกครั้ง

วินาทีต่อมา ประตูถูกเปิดออกอย่างหยาบกระด้าง องครักษ์ที่พกดาบพุ่งเข้ามา แต่ละคนดุดันน่ากลัว คนที่เป็นหัวหน้าในมือถือคบเพลิง ทันใดนั้นก็สาดส่องทั้งห้องจนสว่างไปหมด

เจ๋อหลานลุกขึ้นนั่ง ขยี้ตา มองพวกเขาอย่างงุนงง ร่างกายหลบเข้าไปในผ้าห่มด้วยสัญชาตญาณ “พวก พวกเจ้าจะทำอะไร ”