บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1563

หนุ่มน้อยเริ่มดิ้นรนลุกขึ้นมา “ข้าต้องไปเดี๋ยวนี้ จะทำให้เจ้าเดือดร้อนไปด้วยไม่ได้”

เจ๋อหลานกดไหล่ของเขาเอาไว้ “ตอนนี้เจ้าไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น คนของเสด็จอาของเจ้ากำลังออกตามหาเจ้า เจ้าออกไปก็เท่ากับไปตาย รักษาตัวให้หายก่อนค่อยออกไป”

หนุ่มน้อยเพิ่งจะรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ส่งผ่านมาจากบริเวณหน้าท้อง ความเจ็บปวดไม่ได้ชัดเจนมาก เขาอยากจะดูสักหน่อย เจ๋อหลานพูดว่า “อย่าเคลื่อนไหว รักษาแผลให้ดีก่อน รักษาตัวสามวัน เจ้าก็สามารถออกไปได้แล้ว ”

หนุ่มน้อยนอนลงอย่างไร้เรี่ยวแรง รู้สึกหมดพลังอย่างรุนแรง ทั่วทั้งร่างกายไม่มีแรงเลยแม้แต่น้อย ที่จริงเขาไร้หนทางจะเดินออกไปได้ แต่เขาเกรงว่าจะทำให้นางเดือดร้อนไปด้วย

“เขา ต้องหาข้าพบแน่ ข้าหนีไม่พ้นแล้ว เจ้าอย่าหาเรื่องใส่ตัวเลย”

“ข้าไม่กลัวว่าจะเดือดร้อน เจ้าแค่สนใจเรื่องที่ต้องรักษาตัวที่นี่อีกสามวันก็พอ รักษาแผลให้หายดี”

“ไม่มีประโยชน์”หนุ่มน้อยสีหน้าขาวซีด ดวงตาสีฟ้าอ่อนไม่มีความหวังใดๆแฝงอยู่เลย “คนสนิทที่รู้ใจข้าก็ตายไปแล้ว เขาเองก็รู้ว่าข้าเป็นคนทำ ขอเพียงเห็นบาดแผลของข้า เขาก็สามารถฆ่าข้าได้แล้ว”

“บาดแผลหายดีแล้ว ก็จะไม่เหลือร่องรอยอะไร”เจ๋อหลานพูดยิ้มๆ

หนุ่มน้อยมองนาง แล้วก็ยิ้มขึ้นมา ใช่แล้ว เด็กคนหนึ่งจะไปรู้อะไร

บาดแผลหายดี แต่ก็ยังคงทิ้งแผลเป็นเอาไว้

ก็ดี ถ้าหากสามารถอยู่ที่นี่ได้อีกสามวัน ก็นับว่าชีวิตนี้มีเวลาช่วงหนึ่งที่ไม่ต้องถูกเขาคอยจับตาดูอยู่

เขาค่อยๆนอนหลับไปอีกครั้ง

พอตื่นขึ้นมา ท้องฟ้าข้างนอกก็มืดแล้ว ในห้องมีแสงเล็กๆดุจเมล็ดถั่วจุดเอาไว้ บนโต๊ะมีโจ๊กเนื้อวางอยู่ กลิ่นหอมหวน

เจ๋อหลานเห็นเขาตื่นขึ้นมา ยกโจ๊กเข้ามาป้อนให้เขากลืนลงไปทีละคำ และพูดว่า “ข้าบอกกับพวกเขาว่าข้าอยากจะกินโจ๊ก พวกเขาก็ส่งมาให้ข้า ท่านกินอย่างวางใจเถอะ ยังมีอีกหม้อใหญ่”

หนุ่มน้อยหิวมาก เจ๋อหลานป้อนหนึ่งคำ เขาก็กินหนึ่งคำ ยังกินด้วยท่าทีค่อนข้างรีบร้อน ไม่สนใจเลยสักนิดว่าโจ๊กมีความร้อนอยู่บ้าง

กินโจ๊กเสร็จแล้ว เห็นได้ชัดว่ามีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้าง มองเจ๋อหลานที่กำลังเก็บกวาดอย่างขยันขันแข็งเงียบๆ ในหัวใจมีความอบอุ่นสายหนึ่งแล่นพล่านไปทั่วร่างกาย

รอให้เจ๋อหลานเก็บกวาดเสร็จแล้วเดินกลับมา ในมือหนึ่งถือน้ำไว้แก้วหนึ่ง อีกมือหนึ่งก็กำยาเม็ดไว้หลายเม็ด ยื่นไปที่ปากของเขา “ยาเม็ด กินเถอะ กินแล้วบาดแผลจะดีขึ้น”

เขาอ้าปากกินยาเข้าไป จากนั้นก็ดื่มน้ำที่อยู่ในมือของนางอึกหนึ่ง กลืนยาลงไปแล้ว ยาหยุดอยู่ในปากเป็นเวลานานอยู่บ้าง หลังจากกลืนเข้าไปแล้ว รู้สึกขมมาก

จากนั้นเจ๋อหลานก็ส่งลูกอมมาให้หนึ่งเม็ด เขาไม่ชอบกินของหวาน แต่ว่า ไร้หนทางจะต้านทานรอยยิ้มบนใบหน้าของนางได้ จึงอ้าปากกิน

ความหวานขับไล่ความขมในปาก หนุ่มน้อยรู้สึกเพียงแค่ว่าเกิดรสชาติหลากหลายขึ้นมาในใจ จมูกตื้อตันขึ้นมา อยากจะร้องไห้มาก

แต่เขาไม่มีสิทธิ์ร้องไห้

“ข้าชื่อหวันเหยียนจิ่งเทียน”ทันใดนั้นหนุ่มน้อยก็พูดขึ้นมา

เจ๋อหลานยิ้มสดใส “ข้ารู้ ”ชื่อของฮ่องเต้แห่งแคว้นจิน นางรู้ตั้งนานแล้ว

“ข้าต้องการบอกเจ้าด้วยตนเอง”หนุ่มน้อยมีความดื้อรั้นอยู่บ้าง ผิวที่ขาวซีดเป็นประกายขึ้นเล็กน้อย

เจ๋อหลานออหนึ่งเสียง แล้วก็แนะนำตัวเองอีกครั้ง “ข้าชื่อเจ๋อหลาน”

“แซ่เจ๋อหรือ”

“นามสกุลของข้าท่านพ่อเป็นคนตั้งให้ เจ้ารู้ชื่อของข้าก็พอ ”เจ๋อหลานนั่งอยู่บนเตียง ขัดสมาธิ เส้นผมอ่อนนุ่มตกลงมา เส้นผมตรงขมับและหูมีความม้วนงอนอยู่บ้าง ความโค้งงอนของเส้นผมจรดอยู่ข้างแก้มขาวนวลของนาง

ราวกับตุ๊กตาดินเผาที่ถูกแกะสลักออกมาอย่างประณีต

หนุ่มน้อยมองนางด้วยสายตาเปล่งประกาย “ถ้าหากข้ารอดพ้นจากเคราะห์ร้ายครั้งนี้ได้ หลังจากข้าโตแล้ว เจ้าจะยินดีแต่งงานกับข้าหรือไม่”

ในสมองของเจ๋อหลานนึกถึงละครที่ออกอากาศทางโทรทัศน์ ถอนหายใจหนักๆอย่างสุขุมเฮือกหนึ่ง“ข้าคิดว่าในตอนนี้ พวกเราต่างก็ไม่ควรให้คำมั่นสัญญาต่อกันมากนัก”

“เจ้าแค่บอกมาว่ายินดีหรือไม่ ”หนุ่มน้อยดื้อดึงขึ้นมา เปลวไฟในดวงตาชัดเจนขึ้นมาบ้างแล้ว แต่กลับไม่เห็นสีฟ้าอ่อนเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว

เจ๋อหลานรู้สึกว่าภายใต้ความตื่นเต้นของเขา จะทำให้บาดแผลปริได้ จึงตอบตกลงไป“ได้”

ในเมื่อ อาจารย์เคยบอกว่าผู้หญิงไม่จำเป็นต้องรักษาคำมั่นสัญญา เป็นผู้หญิงต้องเป็นหญิงเลวจึงจะดี จะได้ไม่ถูกผู้ชายนิสัยไม่ดีรังแก

หนุ่มน้อยถอนหายใจออกมาเบาๆเฮือกหนึ่ง รอยยิ้มค่อยๆเบ่งบานขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลางดงามของเขา “ดี ข้าจะต้องมีชีวิตรอด เพื่อจะได้แต่งงานกับเจ้า”

“……”

“ขอโจ๊กอีกถ้วย ถ้วยใหญ่”หนุ่มน้อยเอ่ยขึ้นด้วยจิตใจที่กระฉับกระเฉงสดชื่นขึ้น

“……”

เจ๋อหลานป้อนให้เขาอีกถ้วยหนึ่ง เริ่มสะลึมสะลือ แล้วเขาก็นอนหลับไปอีกครั้ง