บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1568

คิดมาถึงตรงนี้ นางก็ไม่พูดกับอ๋องหวยอีก รีบแจ้นกลับไปยังจวนอ๋องฉู่ กลับเห็นหรงเยว่ที่เดิมทีโกรธเป็นฟืนเป็นไฟกำลังนั่งแต่งหน้าทำผมอยู่ในห้อง อีกทั้งยังอารมณ์ดีมากเป็นพิเศษ

เห็นหยวนชิงหลิงผลักประตูเข้ามา นางก็รู้สึกมึนงงอยู่บ้าง วางที่ทาคิ้วลงพูดอย่างอายๆว่า “ข้าคิดว่าเจ้ากลับไปแล้ว”

ท่าทีเขินอายรู้สึกผิดนั้น เหมือนกันกับท่าทีของเจ้าหกตอนที่นางไปจวนอ๋องหวย

ทันใดนั้นหยวนชิงหลิงก็มั่นใจว่าเจ้าคนซุกซนต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ

หยวนชิงหลิงนั่งลง มองนาง “พูดมาเถอะ มีเรื่องอะไรปิดบังข้าอยู่”

“ไม่มี ดูสิท่านช่างสงสัยเกินไปแล้ว”หรงเยว่พูดยิ้มๆ

“อย่ามาทำหน้าทะเล้นกับข้า จะพูดหรือไม่ ถ้าไม่พูด ข้าจะย้ายเจ้าหกออกจากเมืองหลวงทันที ให้เขาไปอดตายอยู่ที่จวนเจียงเป่ย”

คิ้วของหรงเยว่โค้งลง เอ่ยอย่างรันทดว่า“ทำไมจึงปกปิดเจ้าไม่ได้นะ สมองของเจ้าทำมาจากอะไรกันแน่”

“ตอนแรกข้าเชื่อสนิทใจจริงๆ แต่พอได้ยินคำพูดของเจ้าหก ว่าทำเพื่อการสืบสวนคดี เช่นนั้นข้าก็คิดว่าเจ้าไม่มีทางไม่รู้ รู้ดีแก่ใจยังจะหาเรื่องออกจากบ้านอีก ต้องมีเหตุผลแน่ เจ้าจะพูดหรือไม่ ”

หรงเยว่เขยิบเข้ามาใกล้ พูดยิ้มๆว่า “ได้ ในเมื่อปิดเจ้าไว้ไม่อยู่แล้ว ก็บอกเจ้าเลยแล้วกัน แต่ว่ามีเรื่องหนึ่ง เจ้าอย่าทำให้ข้าเสียเรื่อง ไม่เช่นนั้น ข้าจะย้ายฮุ่ยเทียนไปยังสาขาของสำนักเหลิ่งหลังที่ทะเลทรายต้าโม่”

หยวนชิงหลิงตบเบาๆไปที่หลังหัวของนาง พูดยิ้มๆว่า “เช่นนั้นฮูหยินเหยาคงต้องเกลียดเจ้าตายแน่”

“เกลียดเจ้า ใครใช้ให้เจ้าทำข้าเสียเรื่อง”

“เอาล่ะ พูดมาเถอะ ถ้าหากสมเหตุสมผล ข้าจะไม่ขวางการทำเรื่องดีๆของเจ้า ”หยวนชิงหลิงยิ้มขึ้นมาอย่างอารมณ์ไม่ค่อยจะดีนัก

หรงเยว่จึงทำสีหน้าจริงจังขึ้นมา พูดว่า “ซุนหยิงหยิงคนนี้ ข้ารู้จักนางตั้งนานแล้ว เคยพบกับนางตอนที่ไปทำงานที่จวนเจียงหลายครั้ง และเคยพูดคุยกันไม่กี่ครั้ง นางคอยช่วยงานพ่อตั้งแต่อายุสิบห้าปี และเคยมาขอให้สำนักเหลิ่งหลังของเราช่วยหาข่าวด้วย”

“อืม ฉะนั้น นางนั้นรู้จักเจ้าหก ใช่หรือไม่ ”

“ต้องรู้จักแน่นอน นางมาเมืองหลวงเป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้ว ตอนนี้เจ้าหกต้องทำงานตลอด ไปๆมาๆในเมืองหลวง นางจะไม่รู้จักได้อย่างไร”

“นางรู้จักเจ้าหก แต่ยังแสร้งทำเป็นว่าไม่รู้จัก แสดงให้เขาเห็นถึงความรู้สึกดีๆที่มีให้ จากนั้นก็เข้าใกล้เขา เพราะอะไรเล่า”

“เพราะข้า”หรงเยว่แบมือ เหลือบดวงตาขึ้นมา “ข้าจะพูดตรงๆกับเจ้า ซุนหยิงหยิงชื่นชอบผู้หญิง ตอนแรกตอนที่รับเงินค่าตอบแทนที่ทำงานให้พวกเขาที่จวนตูเจียง ย่อมต้องคอยสังเกตพวกเขาอยู่บ้าง หนึ่งในนั้นมีข่าวคราวซุบซิบบางอย่างส่งมาถึงหูข้า เป็นบทสนทนาของนางกับสาวรับใช้ นางชอบข้าเข้าแล้ว และมุ่งมั่นที่อยากจะได้ตัวข้า”

“หา”สถานการณ์พลิกผันเช่นนี้ หยวนชิงหลิงคิดไม่ถึงจริงๆ

แต่เห็นใบหน้าของหรงเยว่ ช่างเป็นเรื่องที่กลับตาลปัตรคิดไม่ถึงเสียเหลือเกิน ถ้าหากซุนหยิงหยิงชื่นชอบหญิงสาว ชอบนางเข้าก็ไม่เห็นจะน่าแปลกตรงไหน

“หลังจากรู้เรื่องนี้แล้ว ทำงานเสร็จแล้วข้าก็รีบไปจากจวนตูเจียงทันที ให้เมี่ยตี้ทำงานที่เหลือต่อ ภายหลังนางได้ส่งคนไปหาข้าที่สำนักเหลิ่งหลังอยู่ตลอด ข้าย่อมต้องหลบหน้าไม่พบเจอ ส่วนครั้งนี้ที่นางต้องการจะใกล้ชิดเจ้าหก ข้ารู้ตั้งนานแล้ว ก็แค่อยากจะทำลายความรู้สึกระหว่างข้ากับเจ้าหกเท่านั้น คนคนนี้มีจิตใจที่จะแก้แค้นแข็งแกร่งมาก เป้าหมายก็ชัดเจน เรื่องที่จะทำ ต้องทำให้ได้ ฉะนั้น ข้าจึงต้องทะเลาะกับเจ้าหก ใช้แผนซ้อนแผนโดยมีข้าเข้าใกล้นางแทน”

หยวนชิงหลิงเข้าใจแล้ว ไม่รู้ว่าทำไม อ๋องหวยบอกว่าเข้าใกล้ซุนหยิงหยิงนางจึงได้รู้สึกว่าเป็นเรื่องเหลวไหลนัก แต่พอเป็นหรงเยว่บอกว่าจะเข้าใกล้ซุนหยิงหยิงนางกับคิดว่าไว้ใจได้ จึงพูดยิ้มๆว่า “พวกเจ้าน่ะนะ ทำเอาข้าวิ่งเหนื่อยทั้งวัน ยังไม่กล้าเล่าให้เจ้าห้าฟังด้วย ไท่เฟยก็ร้อนใจแทนพวกเจ้ามาก ช่วยเจ้าด่าเจ้าหกด้วย”

หรงเยว่รีบบอกว่า “จะบอกนางไม่ได้เด็ดขาด ปากของนางเจ้าเองก็รู้ดี เหมือนกับพี่สะใภ้รองเลย”

“ได้ ในเมื่อเป็นการทำงาน ข้าย่อมไม่พูด”หยวนชิงหลิงพูด

หรงเยว่ยิ้มและถามว่า “ไหนพูดสิ เจ้าดูออกได้อย่างไรกัน”

หยวนชิงหลิงพูดว่า “เจ้าทิ้งลูกเอาไว้ไม่สนใจ ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถทำให้ข้าเชื่อได้ ยังจำได้หรือไม่ตอนแรกที่ต้องการตั้งครรภ์พวกเขา เข้าทรมานไปตั้งเท่าไหร่”

“ยังคงเป็นเจ้าที่เข้าใจข้า”หรงเยว่พูดยิ้มๆ

หยวนชิงหลิงค้อนให้นาง แต่หัวใจกลับซาบซึ้งมาก เรื่องการข้าเกลือเถื่อนทำให้เจ้าห้าปวดหัวมาก และพวกเขาได้เริ่มการตรวจสอบของตัวเองเพื่อช่วยแบ่งเบาความกังวลของราชสำนักแล้ว

กลับไปถึงในวัง เจ้าห้ายังคงนั่งอ่านฎีกาอยู่ในห้องทรงพระอักษร ถามมู่หรูกงกง บอกว่าเขายังไม่ได้กินข้าว หยวนชิงหลิงจึงให้คนไปเตรียมสำรับมื้อดึก จะกินพร้อมกับเขา

ตอนนี้เจ้าห้าค่อนข้างมีความน่ายำเกรงของความเป็นฮ่องเต้แล้ว แต่ต่อหน้านาง กลับยิ่งอยู่ก็ยิ่งเห็นถึงความอบอุ่นเอาใจใส่มากขึ้น

ระหว่างที่กินอยู่ เขาก็ขมวดคิ้วขึ้นมา