บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1569

รอให้สวีอีไล่เหล่าพ่อครัวไปแล้ว หยวนชิงหลิงให้เขาเข้ามาช่วยในครัว ถามว่า“ทำไมเจ้าถึงเข้าวังมาทำงานช่วงกลางคืน อะซี่เห็นด้วยหรือ นางอยู่บ้านเลี้ยงลูกสองคน ไม่เหนื่อยหรืออย่างไร ”

ท้องที่สองเพิ่งจะคลอดได้ไม่นาน เป็นช่วงเวลาที่บ้านต้องการคนช่วยมากที่สุด

สวีอีพูดว่า “นางเห็นด้วย นี่ก็มีลูกสองคนแล้ว ค่าใช้จ่ายในบ้านเยอะมาก ทำงานช่วงกลางคืนจะได้รับเงินเดือนเพิ่มขึ้นอีกส่วนหนึ่ง และการทำงานในวังหลัง เจ้านายก็มีเงินรางวัลให้ ในหนึ่งปีสามารถหาเงินได้ไม่น้อยทีเดียว”

“เจ้าขาดเงินหรือ อย่างน้อยตอนนี้เจ้าก็เป็นถึงขุนนางที่ราชสำนักแต่งตั้งขึ้น ”หยวนชิงหลิงทำหน้าไม่ถูก เงินรางวัลจากเจ้านายอะไรกัน เจ้านายในวังหลังอย่างเป็นทางการก็มีแค่นางคนเดียวเท่านั้น นี่ไม่เท่ากับว่ากำลังหมายปองเงินของนางหรอกหรือ

“ ขาดพ่ะย่ะค่ะ งานในตอนนี้ของข้า เงินเดือนไม่สูง และเป็นงานที่สบายมีเวลาว่างมาก กลางวันไม่เหนื่อย กลางคืนยังสามารถทำงานเสริมได้อีกงานหนึ่ง”

หยวนชิงหลิงเพิ่งจะนึกขึ้นได้ว่าเขาได้ย้ายตำแหน่งงานแล้ว ตอนนี้ไปทำงานสบายอยู่ในกรมทหาร เหตุผลสำคัญก็เพราะว่าตอนนั้นอะซี่กำลังตั้งครรภ์ เขาต้องใช้เวลาอยู่กับอะซี่ให้มากหน่อย ฉะนั้นจึงทำการโยกย้ายตำแหน่งเขา

“เจ้าวางใจได้ ทางตระกูลหยวนไม่มีทางให้เด็กๆต้องขาดแคลนแน่”

“ข้าไม่สามารถเอาแต่พึ่งพาตระกูลมารดาของอะซี่ตลอด ในเมื่อข้ายังมีพละกำลังอยู่ สามารถทำงานได้ และฮ่องเต้ก็บอกแล้วว่า รอให้ผ่านไปสักพักหากทำงานได้ดี จะจัดการที่อยู่ในวังให้ ข้าสามารถรับพวกอะซี่มาอยู่ได้ชั่วคราวแล้ว ”

เรื่องนี้เป็นไปได้ ในวังมีตำหนักมากมาย และไม่มีพระสนมคนไหนเข้ามาอยู่ ถ้าหากสามารถเลือกซักห้องให้อะซี่อยู่ ยังสามารถเป็นเพื่อนนางได้ด้วย และในวังก็มีคนมากมาย สามารถช่วยดูแลลูกๆได้

กฎที่ว่าบุรุษภายนอกไม่สามารถเข้าไปในวังหลังได้ ไม่มีประโยชน์ สามารถยกเลิกได้

“ได้ จะจัดหาที่อยู่ในวังให้เจ้า ให้เจ้าพาครอบครัวมาอยู่ด้วย ดีหรือไม่เจ้าห้า”หยวนชิงหลิงต้มนมจนเดือดเก้าส่วนแล้ว จากนั้นก็เอาขึ้นมาเทลงไปในจาน หยู่เหวินเห้าจ้องมองอย่างตาไม่กะพริบ เกรงว่าจะพลาดขั้นตอนใดขั้นตอนหนึ่งไป ของหวานชนิดนี้เขาต้องทำให้เป็น เพราะชอบกินมาก

ได้ยินหยวนชิงหลิงพูดถึงเรื่องที่อยู่ ก็ตอบรับเสียงหนึ่ง “ก็ใช่ว่าจะไม่เคยอยู่ร่วมกันเสียหน่อย”

ใช่แล้ว ใช่ว่าจะไม่เคยอยู่ร่วมกัน ล้วนเป็นคนเก่าคนแก่กันทั้งนั้น

ที่จริงแค่ชั่วพริบตา เจ้าห้าก็ขึ้นครองราชย์มาหลายปีแล้ว แต่รู้สึกเหมือนเป็นเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นได้ไม่นาน ในหลายปีนี้ เป่ยถังมีการเปลี่ยนแปลงไปหลายครั้ง เริ่มเห็นผลในขั้นต้นแล้ว เป่ยถังยิ่งอยู่ก็ยิ่งดีขึ้น

ตำแหน่งของสวีอีไม่ได้รับการเลื่อนชั้นอีก ที่สำคัญคือเพราะความสามารถของเขามีเท่านี้ จุดนี้ทุกคนต่างก็รู้ดี ก่อนหน้านี้เขาติดตามเจ้าห้ามาตลอด ตอนนี้ก็กลับมาติดตามเขาอีกแล้ว เหมาะสมมาก

ทั้งสามคนยุ่งอยู่ในครัว เหล่าพ่อครัวกำลังยืนตัวสั่นเฝ้าอยู่ด้านนอก ผ่านไปหนึ่งชั่วยามแล้ว ทำไมยังไม่ออกมาอีก ทำกับข้าวอะไรกันควรจะเสร็จแล้วนี่นา

เจ้าห้าให้สวีอีไปเอาเหล้ามาเล็กน้อย ทั้งสามคนดื่มกันในห้องเครื่อง รอกินซวงผีหน่าย

สวีอีพูดถึงเรื่องตลกที่หยวนชิงหลิงดื่มเหล้าครั้งแรกแล้วเมาอาละวาด ยังคงหัวเราะงอหาย หยวนชิงหลิงมองเขา ค่อยๆยิ้มออกมา สวีอียังคงเป็นเด็กชายตัวโตคนนั้น ไม่เปลี่ยนเลยแม้แต่น้อย

เจ้าห้ากินซวงผีหน่ายไปสองถ้วย แล้วก็ดื่มเหล้าไปเล็กน้อย สองสามีภรรยาไปเดินเล่นกันในอุทยานอวี้ฮัวเป็นเวลาครึ่งชั่วยาม จึงกลับไปยังห้องของตนเอง

ตั้งแต่พวกลูกๆไม่อยู่ข้างกาย พวกเขาก็มีเวลาว่าง ออกไปเดินเล่น เสือกับหมาป่าหิมะก็โตแล้ว บางทีก็ติดตามอยู่ข้างกายพวกเขา แต่ว่าพวกมันต่างก็คิดถึงเจ้านายของตัวเองมาก

ฉะนั้น หยวนชิงหลิงจึงคิดจะคุยกับเจ้าห้า ส่งเสือกับหมาป่าหิมะไป แน่นอนว่า ก็ไม่สามารถพูดออกไปตรงๆ เพราะเกรงว่าเขาจะร้อนใจ

ในใจของเจ้าห้า ลูกๆนั้น ไม่มีวันเติบโตตลอดกาล นอกจากเรื่องบ้านเมืองที่เขาเป็นห่วงแล้ว มีอีกเรื่องหนึ่งที่เขาเป็นห่วงมากก็คือลูกๆ

แต่ว่า ในใจของลูกๆต่างก็คิดอยากจะช่วยเหลือเขา แสดงผลงานชั้นแรกให้ท่านพ่อได้เห็น ทำให้เมืองชายแดนให้มั่นคง และเกิดความสันติสุข จากนั้นก็ค่อยๆพัฒนา นางต้องช่วยเหลือด้วย

ฉะนั้น หลังจากที่คุยกันได้ชั่วครู่ หยวนชิงหลิงจึงพูดว่า “หลายปีมานี้เสือกับหมาป่าหิมะอยู่แต่ในวัง ข้าดูพวกมันจะอุดอู้มาก ในเมื่อเหลือเวลาอีกสองปีพวกเด็กๆก็จะกลับมาแล้ว ไม่รู้ใช้เวลาช่วงนี้ให้พวกมันได้ออกไปดูโลกภายนอก ท่านคิดว่าอย่างไร”