บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1570

คดีเรื่องการค้าเกลือเถื่อน ภายนอกดูเหมือนพวกอ๋องฉีกำลังตรวจสอบอยู่ แต่แท้ที่จริงแล้ว เป็นหรงเยว่กับสำนักเหลิ่งหลังกำลังตรวจสอบ

อีกอย่าง หรงเยว่ได้ทำการเข้าใกล้กับซุนหยิงหยิงอย่างราบรื่นแล้ว หรือบางทีควรจะบอกว่าซุนหยิงหยิงหาตัวนางพบแล้ว

อ๋องหวยหลังจากรู้ว่าแผนการของตัวเองทำไม่สำเร็จแน่ อยากจะไปหาหรงเยว่เพื่ออธิบาย แต่หรงเยว่ไม่ยอมพบเขา ทำให้เขากลุ้มใจเป็นอย่างยิ่ง

หยวนชิงหลิงก็เห็นและรับรู้ แอบหัวเราะในใจ คิดว่าตัวเองฉลาด ก็ต้องทนรับไป

เรื่องนี้นางได้คุยกับเจ้าห้าแล้ว เจ้าห้าส่ายหน้า “คนอย่างน้องหก เจ้าให้เขาดูแลกรมคลัง ทำบัญชีให้ดี เขาทำได้ดีที่สุด ตอนนี้ยังไม่มีใครเทียบเขาได้ แต่เจ้าบอกให้เขาไปสืบสวนคดี เล่นละคร เสแสร้งแกล้งทำ แม้แต่สวีอีเขายังเทียบไม่ได้ ยังจะใช้แผนชายงาม คิดอยากจะเป็นเชอร์ล็อกโฮมส์ ให้เขาโดนลงโทษซะบ้าง พวกเราไม่ต้องไปสนใจ”

หยวนชิงหลิงขำ “รู้จักเชอร์ล็อกโฮมส์ด้วยหรือ ร้ายกาจจริงๆ”

“นับประสาอะไรกับเรื่องแค่นี้ แม้จะไปที่นั่นไม่กี่ครั้ง แต่เรื่องใหม่ๆของที่นั่น มีอะไรบ้างที่ข้าไม่รู้”

“เชอร์ล็อกโฮมส์ไม่ใช่เรื่องใหม่อย่างแน่นอน”

“ต้องหัวเราะเยาะข้าให้ได้สินะ”หยู่เหวินเห้าถลึงตาให้นางแวบหนึ่ง

หยวนชิงหลิงหอมเขา ยิ้มจนดวงตาโค้งลง “ได้ ไม่หัวเราะท่านแล้ว จะบอกท่านว่า เสือกับหมาป่าหิมะออกเดินทางแล้ว อีกวันสองวันอะซี่ก็จะย้ายเข้ามาอยู่ในวัง”

“อืม ภายหน้าในวังของเราจะมีเด็กๆแล้ว ลูกของอะซี่เพิ่งจะอายุไม่กี่เดือน แก้มกำลังน่าหยิก”เจ้าห้าตื่นเต้นเล็กน้อย

“ที่แท้ก็มีแผนการนี่เอง ถึงว่าตอนที่บอกว่าจะประทานที่อยู่ให้สวีอี ที่แท้ก็หวังในตัวลูกของเขา”หยวนชิงหลิงหัวเราะ

“แน่นอนว่าต้องหวังในตัวลูกของเขา หรือจะให้หวังในตัวสวีอี หวังในตัวเขามีอะไรดี หวังให้เขาอุดฟันหรืออย่างไร”

“เอาล่ะ เอาล่ะ ปากต้องพูดสิ่งที่เป็นมงคลบ้าง อย่าว่าเขาอย่างนี้อีก ”

“เขาไม่ถูกข้าว่าสักวันคงจะคันเท้ายิบๆ ”

“ใจดำ”หยวนชิงหลิงดุเสียงหนึ่ง แต่ก็รอคอยให้ลูกของอะซี่เข้าหวังจริงๆ คิดแล้ว ก็พูดว่า “ลูกของบ้านน้องเจ็ดอีกไม่กี่เดือนก็จะคลอดแล้ว ถึงตอนนั้นต้องจัดงานให้ครึกครื้นสักหน่อย”

“น้องเจ็ดมีวาสนาดี แต่พูดแล้วในบรรดาพี่น้องของข้าทั้งหมด คนที่มีชีวิตที่ดีที่สุดคือน้องหก เจ้าน้องคนนี้วันหน้าไม่ให้เขาไปสืบคดีอีกแล้ว ให้เขาทำงานบัญชีของเขาไป จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”

หยวนชิงหลิงพูดราวกับคิดอะไรอยู่“ที่จริงจะว่ามีชีวิตที่ดี อ๋องอันนั้นมีชีวิตที่ดีที่สุดแล้ว”

หยู่เหวินเห้านิ่งอึ้ง เมื่อไตร่ตรองแล้วก็ไม่อาจไม่ยอมรับว่าเห็นด้วยกับคำพูดนี้ แต่หลังจากนั้นก็ส่ายหน้า พูดยิ้มๆว่า “ไม่ คนที่มีชีวิตที่ดีที่สุดคือข้า มีทั้งชาติบ้านเมืองและสาวงาม และมีทั้งลูกสาวลูกชาย ใครจะมีชีวิตที่ดีเท่ากับข้าอีก”

“เดิมทีไม่นับท่านเข้าไปด้วย บอกว่าพี่น้องทั้งหลายของท่านนี่นา”

เจ้าห้าพูดอย่างภูมิใจว่า “ข้าไม่สน ข้านั้นมีชีวิตที่ดีที่สุด”

“ก็ได้ก็ได้ ”หยวนชิงหลิงเอ่ยอย่างฉุนๆ

ยากมากที่หยู่เหวินเห้าจะได้เห็นนางมีท่าทีน่ารักเช่นนี้ หัวใจกระตุก แล้วก็จุมพิตนาง

ที่ลานด้านนอก สวีอีทนมองต่อไปไม่ไหวแล้ว อายุปูนนี้แล้ว ยังกะหนุงกะหนิงกัน ใช้ได้ที่ไหนกัน

เขาคิดว่า การอยู่ร่วมกันตามปกติของสามีภรรยา ย่อมต้องมีคนหนึ่งเป็นคนประจบ เช่นนี้จึงจะทำให้ครอบครัวอยู่ร่วมกันอย่างสงบ ตัวอย่างเช่นครอบครัวของเขา อะซี่รับบทเป็นคนประจบอย่างเต็มที่ ฉะนั้นในครอบครัวเขาจึงเต็มไปด้วยความสงบสุข ไม่เคยลงไม้ลงมือกันมาก่อน

ถ้าเป็นอย่างพวกเขาที่ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนก็แสดงความรักต่อกันอย่างน่าอิจฉา ไม่เหมือนสามีภรรยาปกติทั่วไปจริงๆ

ผ่านไปหลายวัน ความจริงได้ยืนยันว่าหรงเยว่นั้นมีหัวสมองเหมือนกับเชอร์ล็อกโฮมส์จริงๆ ไม่ช้านางก็สืบจนได้หลักฐานเรื่องที่ซุนฉีไปมาหาสู่กับพ่อค้าเกลือเถื่อน ยังมีรายชื่อของพ่อค้าเกลือเถื่อนด้วย

ส่วนทางด้านจางยี่เจียง ก็คงไม่อาจจะรอดพ้นความเกี่ยวพันไปได้

การสืบสวนคืบหน้าไปอย่างรวดเร็ว อีกทั้งไม่ต้องใช้กำลังของทางการเลยแม้แต่น้อย แทบจะเป็นสำนักเหลิ่งหลังเป็นผู้ตรวจสอบทั้งสิ้น

แต่ยายหยวนก็ต้องไปน้อมคำนับและทำการจับชีพจรจริงๆ หรือบางทีจะใช้ข้ออ้างไปน้อมคำนับและจับชีพจรให้ไปอยู่เป็นเพื่อนพวกเขา พร้อมกับพูดเรื่องนี้ ไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไร

หยวนชิงหลิงนั้นอย่างไรก็ได้ วันรุ่งขึ้นก็ออกจากวังไป

ตอนนี้บ้านพักคนชราจวนอ๋องซู่นั้น ยังคงค่อนข้างคึกคัก มีคนเยอะมาก เหล่าผู้อาวุโสคนชุดดำได้ทำการเลี้ยงไก่เลี้ยงเป็ดเลี้ยงแพะเพื่อดำรงชีพ นับว่าสามารถเลี้ยงตัวเองได้

หยวนชิงหลิงถือกล่องยาเดินเข้าไป ได้ยินเสียงจากด้านนอกของเรือน ได้ยินพวกอาวุโสทั้งสามคนกำลังปรึกษากันในปัญหาบางอย่างที่ค่อนข้างจะลึกซึ้ง

อีกทั้ง ราวกับปรึกษามาเป็นเวลานานแล้ว น้ำเสียงของอู๋ซ่างหวงไม่หลงเหลือความอดทนแล้ว “การหมุนรอบตัวเอง ทำไมเจ้าจึงไม่เข้าใจนะ ยกตัวอย่างเช่น ข้าเป็นดวงอาทิตย์ เจ้ากับฉู่เสี่ยวอู่เป็นโลกหรือไม่ก็ดาวอังคาร มา ยืนขึ้นมา หมุนรอบตัวข้า เดินสิ จะยืนบื้อทำไม”

“แล้วตัวท่านเองไม่หมุนหรือ”เซียวเหยากงถาม

“ข้าหมุนอยู่นี่ไง ดู ข้ากำลังหมุน ”ระหว่างที่พูดอู๋ซ่างหวงก็หมุนร่างตัวเองเป็นวง

โสวฝู่ฉู่พูดว่า “หยุดก่อน ไม่ใช่เช่นนี้ ท่านเป็นดวงอาทิตย์ที่หนุมวน แต่ไม่ใช่การหมุนอยู่กับที่ เจ้าต้องหมุนวนไปข้างหน้าเรื่อยๆเป็นวงกลม”

“ไม่ใช่หรือ”ทันใดนั้นท่าทีของอู๋ซ่างหวงก็อ่อนลงไปมาก

“ไม่ใช่ ท่านต้องเดินหมุนไปข้างหน้าตลอด จากนั้นพวกเราสองคนจะหมุนไปข้างหน้าท่าน แต่เพราะว่าต้องหมุนตัวเองด้วย ฉะนั้นพวกเราต้องหมุนวนคนที่หมุนอยู่ข้างหน้า เหมือนพวกคนจรตามถนน ใช่ หมุนเร็วหน่อย”

หยวนชิงหลิงแอบมองที่ประตูอยู่ชั่วครู่ เห็นผู้อาวุโสทั้งสามเดินอย่างครื้นเครงราวกับคนจรตามถนนอย่างไรอย่างนั้นจริงๆ พลางเดินพลางหมุนตัว เซียวเหยากงงุ่มง่ามมาก เกือบจะหกล้มตั้งหลายครั้ง นางแอบหัวเราะจนน้ำตาแทบจะไหล ท้องก็ชาไปหมด

ไม่พูดไม่ได้ว่า การแสดงงุ่มง่ามมาก แต่โสวฝู่ฉู่นั้นทำให้ถูกต้อง ผู้คงแก่เรียนอย่างไรก็เป็นผู้คงแก่เรียน แค่อาศัยการดูข้อมูลจากปัจจุบันเล็กน้อยก็เข้าใจแล้ว

รอให้พวกเขาหยุดลงแล้ว นั่งลงด้านล่างระเบียงทางเดินด้วยอาการหายใจหอบ หยวนชิงหลิงค่อยเดินเข้าไป คำนับแล้วสุดท้ายก็อดใจไม่ไหว ถามขึ้นว่า “ช่วงนี้ศึกษาเรื่องจักรวาลหรือ”

“วิถีแห่งเต๋า นี่ก็เป็นวิถีแห่งธรรมชาติ”โสวฝู่พูด