บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1582

ผ่านไปสองวันเจ้าห้าก็พาลูกออกจากวังมาแล้ว

หยวนชิงหลิงไม่ได้โกรธแล้ว เขาจะไปมีความคิดไม่ดีอะไรล่ะ? ก็แค่อยากอยู่กับลูกสาวตามลำพัง

และความจริงก็พิสูจน์ หลังจากกวาเอ๋อได้เจออู๋ซ่างหวง ก็ลืมพ่อของตนเองจริงๆ ร้องเรียกแต่เสด็จปู่ทวดไม่หยุด จูงมือเขาแล้วก็เดินเล่นอยู่ในลาน ทานข้าวด้วยกัน เช็ดหน้าเช็ดมือให้กับอู๋ซ่างหวง ยังเล่นหมากรุกเป็นเพื่อนเขาด้วย

แม้แต่หยวนชิงหลิงยังชมว่านางว่าง่าย รู้จักดูแลคนแก่ด้วย

เจ๋อหลานแอบกระซิบพูดกับหยวนชิงหลิงว่า “แม่ ถึงจะบอกว่าการชอบคนคนหนึ่งไม่สามารถวัดด้วยเงินทอง แต่หากมีคนคนหนึ่งยอมยกหุบเขาเงินหุบเขาทองให้กับเจ้า แสดงว่าเขาจะต้องรักเจ้ามาก”

หยวนชิงหลิงเกือบลืมเรื่องนี้ไปแล้ว ใช่ ความรักใคร่ที่อู๋ซ่างหวงมีต่อกวาเอ๋อ ไม่เหมือนใครจริงๆ

ก่อนหน้านี้ นางเคยเป็นห่วงว่าความรักความเอ็นดูที่อู๋ซ่างหวงมีให้กับกวากวา จะทำให้พระชายาคนอื่นอิจฉาริษยา กลัวจะเป็นการทำลายความสัมพันธ์ระหว่างสะใภ้ลูกพี่ลูกน้อง

แต่ความจริงแล้ว พระชายาซุนก็เคยบ่นอยู่อย่างค่อนข้างน้อยใจ

หรงเยว่ทนไม่ได้ พูดตอบกลับนางทันทีว่า “เจ้าจะไปรู้เรื่องอะไร? ยกหุบเขาทองคำให้กับกวาเอ๋อ ต่อไปเมื่อราชสำนักต้องการใช้เงินทอง กวาเอ๋อจะนิ่งดูดายได้หรือ? กลับกันหากยกให้เจ้าหรือให้ข้า เราจะยอมเอาออกมาหรือ?”

เมื่อพูดประโยคนี้ออกมา พระชายาซุนก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ พร้อมรีบพูดขอโทษหยวนชิงหลิง

นับตั้งแต่นั้นมา หยวนชิงหลิงก็ไม่เคยเป็นกังวลอีก

หยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงเดินเล่นอยู่ในลาน ได้ยินว่าเสด็จปู่ใหญ่มีลูก เจ้าห้าก็ค่อนข้างปลื้มใจ พร้อมพูดกับหยวนชิงหลิงว่า “อยากเห็นพวกเขาจังเลย ไม่รู้ว่าจะต้องเรียกว่าลุงหรืออา?”

ใช่ ไม่รู้ว่าอายุจะเยอะกว่าเสด็จพ่อไหม

“เห็นว่าจะกลับมาแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่” หยวนชิงหลิงพูดขึ้น

“นิสัยราวกับจิ้งจอกของเสด็จปู่ใหญ่นั้น ไม่รู้ว่าลุงหรือป้าจะเหมือนเขาไหม?”

หยวนชิงหลิงหัวเราะขึ้นมา เจ้าเล่ห์กันทั้งครอบครัว

ลูกสาวอ๋องชินเฟิงอันยังไม่มา แต่ทางด้านหยวนหย่งอี้มีข่าวดีเสียก่อน

คลอดแล้ว

เดิมก่อนที่จะคลอด อ๋องฉีจะให้หยวนชิงหลิงไปตรวจดูตำแหน่งครรภ์ แต่ก่อนกำหนดคลอดอีกครึ่งเดือน หยวนหย่งอี้ก็คลอดเสียแล้ว

แล้วก็คลอดได้ผู้หญิงด้วย

ณ เวลานี้ ถือเป็นลูกสาวที่ตัวเล็กที่สุดของตระกูลหยู่เหวิน

หยวนชิงหลิงสองสามีภรรยาพร้อมเจ๋อหลานรีบพากันไปดูเด็ก มาถึงจวนอ๋องฉี อ๋องซุนอ๋องหวยพวกเขาก็มากันแล้ว อ๋องฉีอุ้มลูกสาวออกมาอวด เรียกได้ว่าปลื้มใจอย่างมาก

ทารกสาวน้อยยังไม่ลืมหน้าลืมตา ใบหน้าน้อยๆดำคล้ำ มองไม่ออกว่าเหมือนใคร แต่อ๋องฉีก็บอกว่าสวย สวยที่สุด

หลังจากโอ้อวดอย่างปลาบปลื้มแล้ว เขาก็พูดขึ้นว่า “จวนอ๋องฉีไม่ได้จัดงานเลี้ยงมานานมากแล้ว รอเมื่อลูกครบเดือน ก็ต้องจัดสักครั้ง ข้าต้องเขียนจดหมายไปถามเจ้าสามเจ้าสี่ว่าเสร็จงานที่เมืองโร่ตูหรือยัง ให้พวกเขากลับมาดื่มเหล้าครบเดือน”

ทันใดนั้น ก็มีคนขี่ม้าเร็วส่งจดหมายมาที่ที่พักคนเดินทาง แล้วม้าของที่พักคนเดินทางส่งจดหมายมาที่จวนเจียงเป่ย

เดิมอ๋องฉีคิดว่าทุกคนจะอิจฉาเขา แต่ทุกคนต่างมีลูกเป็นของตนเอง และก็มีลูกสาว ใครจะอิจฉาเขา? แม้แต่เจ้าห้าก็ไม่อิจฉาแล้ว กวาเอ๋อของเขา เป็นหนึ่งในใต้หล้า

จะต้องอิจฉาใคร?

พระชายาคนอื่นๆพูดคุยเป็นเพื่อนอยู่กับหยวนหย่งอี้ที่เพิ่งคลอด ทุกคนต่างดีใจแทนนาง ในที่สุดก็คลอดแล้ว

แต่เมื่อพูดถึงอิจฉา ก็ไม่ถึงขนาดนั้น

แม้แต่ฮูหยินเหยาที่ใช้ชีวิตอย่างสงบอยู่กับฮุ่ยเทียน ก็ไม่ต้องอิจฉาใคร

หยวนชิงหลิงบอกว่าแบบนี้ดีที่สุด ต่างคนต่างก็มีชีวิตที่มีความสุขเป็นของตนเอง ไม่จำเป็นต้องอิจฉาใคร

แต่เรื่องที่หยวนหย่งอี้คลอดลูก กลับไม่รู้ว่าทำไมถึงถูกคนของจวนอ๋องซู่เอามาอ้างเพื่อกระทำเรื่องหนึ่ง นั่นก็คือปิ้งย่าง

“จริงหรือ? งั้นดีมากเลย ข้ารอนางแจ้งมาตลอด มีคนสามารถส่งมาได้เป็นเรื่องที่ดีที่สุด” หยวนชิงหลิงค่อยโล่งอก

“ใช่ หวังว่ายาตัวใหม่จะใช้กับนางได้ผล ยายังไม่ได้วางขายอย่างเป็นทางการ นางถือเป็นหนึ่งในสมาชิกของกลุ่มทดลอง เจ้ารับผิดชอบติดตามข้อมูลของนาง”

หยวนชิงหลิงพยักหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “อืม ข้ารับผิดชอบ”

ยายชิวยังไม่ได้รับการรักษาอย่างเป็นทางการ เข้ากลุ่มทดลองเหมาะสมที่สุด อย่างน้อยก็สามารถทราบผลของการรักษาเบื้องต้นได้อย่างรวดเร็ว

หยวนชิงหลิงไม่ได้ถามนางว่าใครจะเป็นส่งยามา ยังไงพระชายาก็เป็นคนกว้างขวาง จะหาใครสักคนนำยามาส่งเป็นเรื่องที่ง่ายมาก

นางไม่ได้คิดเป็นอื่น

ยายชิวก็ออกมาสนุกสนานกับทุกคนสักพัก พระชายาเป็นห่วงนาง จึงย่างเนื้อชิ้นเล็กให้กับนาง หั่นเป็นชิ้นเล็กๆแล้วให้นางทานลงไป

นางยิ้มหัวเราะอย่างมีความสุข นั่งอยู่ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ไม่ไหว ขอตัวกลับก่อนแล้ว

หยวนชิงหลิงตามไปด้วย นางบอกว่ารู้สึกปวดขึ้นมาอีกแล้ว หยวนชิงหลิงจึงฉีดยาแก้ปวดให้กับนาง

หลังจากฉีดยาแก้ปวดแล้ว ยายชิวไม่ง่วงนอน นางพูดขึ้นว่า “ฮองเฮา ท่านพอมีเวลาคุยกับข้าหน่อยไหม?”

“ได้สิ” หยวนชิงหลิงยิ้มหัวเราะ ยังไงนางก็ไม่ง่วง และก็ทานอิ่มแล้ว อยู่คุยเป็นเพื่อนคนแก่ก็ถือเป็นการแก้เบื่อ

ยายชิวมองดูนาง พร้อมถามขึ้นด้วยสายตาหม่นหมองว่า “ฮองเฮา ท่านบอกข้ามาเถอะ ข้ายังมีเวลาเหลืออีกนานแค่ไหน?”

หยวนชิงหลิงคิดไม่ถึงว่านางจะถามเช่นนี้ รีบหันหลบสายตา พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านให้ความร่วมมือในการรักษาก็พอ ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง”

ยายชิวส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นอย่างเหนื่อยล้าว่า “ที่จริงช่วงเวลานี้ทรมานอย่างมาก แต่ข้าวางใจคุณหนูไม่ลง ปล่อยวางคนมากมายพวกนี้ไม่ได้ พวกเขาต่างคาดหวังให้ข้ามีชีวิตต่อ ข้าไม่กล้ามีความคิดที่ปล่อยวางเลยด้วยซ้ำ ที่จริงฮองเฮาก็น่าจะรู้ คนเรายากที่จะหนีพ้นความเป็นความตาย ยังไงข้าก็ต้องมีวันที่ต้องจากไป หากไม่ใช่เพื่อพวกเขา ข้าก็ไม่อยากอดทนแล้ว ทรมานเกินไป"

ภายในใจหยวนชิงหลิงเจ็บปวด จัดมุมผ้าห่มให้นางดีๆ พร้อมพูดขึ้นว่า “ต่อให้จะมีวันนั้น แต่ทุกคนต่างก็อยากให้มาถึงช้าหน่อย อยู่เป็นเพื่อนพวกเขา ไม่ดีหรือ? เพื่อเป้าหมายนี้ ก็ควรที่จะอดทนต่อ อีกอย่างอีกสองวันยาก็จะถูกส่งมาแล้ว ประสิทธิภาพของยาใหม่จะยิ่งดี ถึงตอนนั้นท่านก็จะไม่เจ็บปวดทรมานขนาดนี้แล้ว”

ยายชิวพูดตอบด้วยเสียงหนักแน่นว่า “ดี”