บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1582

ผ่านไปสองวันเจ้าห้าก็พาลูกออกจากวังมาแล้ว

หยวนชิงหลิงไม่ได้โกรธแล้ว เขาจะไปมีความคิดไม่ดีอะไรล่ะ? ก็แค่อยากอยู่กับลูกสาวตามลำพัง

และความจริงก็พิสูจน์ หลังจากกวาเอ๋อได้เจออู๋ซ่างหวง ก็ลืมพ่อของตนเองจริงๆ ร้องเรียกแต่เสด็จปู่ทวดไม่หยุด จูงมือเขาแล้วก็เดินเล่นอยู่ในลาน ทานข้าวด้วยกัน เช็ดหน้าเช็ดมือให้กับอู๋ซ่างหวง ยังเล่นหมากรุกเป็นเพื่อนเขาด้วย

แม้แต่หยวนชิงหลิงยังชมว่านางว่าง่าย รู้จักดูแลคนแก่ด้วย

เจ๋อหลานแอบกระซิบพูดกับหยวนชิงหลิงว่า “แม่ ถึงจะบอกว่าการชอบคนคนหนึ่งไม่สามารถวัดด้วยเงินทอง แต่หากมีคนคนหนึ่งยอมยกหุบเขาเงินหุบเขาทองให้กับเจ้า แสดงว่าเขาจะต้องรักเจ้ามาก”

หยวนชิงหลิงเกือบลืมเรื่องนี้ไปแล้ว ใช่ ความรักใคร่ที่อู๋ซ่างหวงมีต่อกวาเอ๋อ ไม่เหมือนใครจริงๆ

ก่อนหน้านี้ นางเคยเป็นห่วงว่าความรักความเอ็นดูที่อู๋ซ่างหวงมีให้กับกวากวา จะทำให้พระชายาคนอื่นอิจฉาริษยา กลัวจะเป็นการทำลายความสัมพันธ์ระหว่างสะใภ้ลูกพี่ลูกน้อง

แต่ความจริงแล้ว พระชายาซุนก็เคยบ่นอยู่อย่างค่อนข้างน้อยใจ

หรงเยว่ทนไม่ได้ พูดตอบกลับนางทันทีว่า “เจ้าจะไปรู้เรื่องอะไร? ยกหุบเขาทองคำให้กับกวาเอ๋อ ต่อไปเมื่อราชสำนักต้องการใช้เงินทอง กวาเอ๋อจะนิ่งดูดายได้หรือ? กลับกันหากยกให้เจ้าหรือให้ข้า เราจะยอมเอาออกมาหรือ?”

เมื่อพูดประโยคนี้ออกมา พระชายาซุนก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ พร้อมรีบพูดขอโทษหยวนชิงหลิง

นับตั้งแต่นั้นมา หยวนชิงหลิงก็ไม่เคยเป็นกังวลอีก

หยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิงเดินเล่นอยู่ในลาน ได้ยินว่าเสด็จปู่ใหญ่มีลูก เจ้าห้าก็ค่อนข้างปลื้มใจ พร้อมพูดกับหยวนชิงหลิงว่า “อยากเห็นพวกเขาจังเลย ไม่รู้ว่าจะต้องเรียกว่าลุงหรืออา?”

ใช่ ไม่รู้ว่าอายุจะเยอะกว่าเสด็จพ่อไหม

“เห็นว่าจะกลับมาแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่” หยวนชิงหลิงพูดขึ้น

“นิสัยราวกับจิ้งจอกของเสด็จปู่ใหญ่นั้น ไม่รู้ว่าลุงหรือป้าจะเหมือนเขาไหม?”

หยวนชิงหลิงหัวเราะขึ้นมา เจ้าเล่ห์กันทั้งครอบครัว

ลูกสาวอ๋องชินเฟิงอันยังไม่มา แต่ทางด้านหยวนหย่งอี้มีข่าวดีเสียก่อน

คลอดแล้ว

เดิมก่อนที่จะคลอด อ๋องฉีจะให้หยวนชิงหลิงไปตรวจดูตำแหน่งครรภ์ แต่ก่อนกำหนดคลอดอีกครึ่งเดือน หยวนหย่งอี้ก็คลอดเสียแล้ว

แล้วก็คลอดได้ผู้หญิงด้วย

ณ เวลานี้ ถือเป็นลูกสาวที่ตัวเล็กที่สุดของตระกูลหยู่เหวิน

หยวนชิงหลิงสองสามีภรรยาพร้อมเจ๋อหลานรีบพากันไปดูเด็ก มาถึงจวนอ๋องฉี อ๋องซุนอ๋องหวยพวกเขาก็มากันแล้ว อ๋องฉีอุ้มลูกสาวออกมาอวด เรียกได้ว่าปลื้มใจอย่างมาก

ทารกสาวน้อยยังไม่ลืมหน้าลืมตา ใบหน้าน้อยๆดำคล้ำ มองไม่ออกว่าเหมือนใคร แต่อ๋องฉีก็บอกว่าสวย สวยที่สุด

หลังจากโอ้อวดอย่างปลาบปลื้มแล้ว เขาก็พูดขึ้นว่า “จวนอ๋องฉีไม่ได้จัดงานเลี้ยงมานานมากแล้ว รอเมื่อลูกครบเดือน ก็ต้องจัดสักครั้ง ข้าต้องเขียนจดหมายไปถามเจ้าสามเจ้าสี่ว่าเสร็จงานที่เมืองโร่ตูหรือยัง ให้พวกเขากลับมาดื่มเหล้าครบเดือน”

ทันใดนั้น ก็มีคนขี่ม้าเร็วส่งจดหมายมาที่ที่พักคนเดินทาง แล้วม้าของที่พักคนเดินทางส่งจดหมายมาที่จวนเจียงเป่ย

เดิมอ๋องฉีคิดว่าทุกคนจะอิจฉาเขา แต่ทุกคนต่างมีลูกเป็นของตนเอง และก็มีลูกสาว ใครจะอิจฉาเขา? แม้แต่เจ้าห้าก็ไม่อิจฉาแล้ว กวาเอ๋อของเขา เป็นหนึ่งในใต้หล้า

จะต้องอิจฉาใคร?

พระชายาคนอื่นๆพูดคุยเป็นเพื่อนอยู่กับหยวนหย่งอี้ที่เพิ่งคลอด ทุกคนต่างดีใจแทนนาง ในที่สุดก็คลอดแล้ว

แต่เมื่อพูดถึงอิจฉา ก็ไม่ถึงขนาดนั้น

แม้แต่ฮูหยินเหยาที่ใช้ชีวิตอย่างสงบอยู่กับฮุ่ยเทียน ก็ไม่ต้องอิจฉาใคร

หยวนชิงหลิงบอกว่าแบบนี้ดีที่สุด ต่างคนต่างก็มีชีวิตที่มีความสุขเป็นของตนเอง ไม่จำเป็นต้องอิจฉาใคร

แต่เรื่องที่หยวนหย่งอี้คลอดลูก กลับไม่รู้ว่าทำไมถึงถูกคนของจวนอ๋องซู่เอามาอ้างเพื่อกระทำเรื่องหนึ่ง นั่นก็คือปิ้งย่าง