บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1596

งานเลี้ยงยังดื่มฉลองกันต่อ เหลิ่งจิ้งเหยียนชนแก้วกับทังหยางตลอด แก้วแล้วแก้วเล่า ดื่มจนทังหยางเวียนวัวตาลาย จนพูดจาไม่เป็นคำแล้ว

หลังจากดื่มเสร็จแล้ว เหลิ่งจิ้งเหยียนพูดกับแม่นางเจ็ดว่า “ดื่มไปพอสมควรแล้ว ข้าว่าทังหยางไม่ไหวแล้ว เจ้าพาเขาไปเดินเล่นในสวนดอกไม้ดีไหม ให้ลมพัดกระจายแอลกอฮอล์”

แม่นางเจ็ดเองก็ค่อนข้างเมา อยากออกไปเดินเล่น ให้เหงื่อออกจะได้สร่างเมา จึงพูดขึ้นว่า “ได้ พวกเจ้ากลับไปพักกันเถอะ ข้ากับหูหมิงดูแลเขาเอง”

“งั้นดี รบกวนด้วยนะ” เหลิ่งจิ้งเหยียนลุกขึ้นมา โบกมือพร้อมพูดกับทุกคนว่า “ทุกคนกลับ”

ทุกคนแยกย้าย

เดิมแม่นางเจ็ดอยากตามหูหมิงไปเดินเป็นเพื่อนด้วย จู่ๆก็วิ่งหนีหายไปหมดแล้ว ไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี คนพวกนี้ ไปกันได้เร็วจริงๆ

มองดูใบหน้าแดงระเรื่อของทังหยาง พร้อมถามขึ้นว่า “เป็นอย่างไร? สามารถเดินได้ไหม?”

ทังหยางลุกขึ้นมา ร่างกายโซเซ พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไมจะเดินไม่ได้? ข้าไม่ได้เมา”

“ได้ งั้นเจ้าลองเดินสิ หากเดินไม่ไหวก็กลับไปนอนพัก ข้าจะสั่งคนเตรียมน้ำต้มสร่างเมาให้เจ้า” แม่นางเจ็ดพูดขึ้น

ทังหยางเอามือเท้าเอว เดินไปข้างหน้าทีละก้าว เดินเป็นเส้นตรง แล้วหันกลับมามองแม่นางเจ็ด พร้อมยิ้มหัวเราะพูดขึ้นว่า “ดูสิ เดินตรงแค่ไหน? ไม่ได้เมาใช่ไหม? เชื่อหรือยัง?”

แม่นางเจ็ดมองดูความทะเล้นของเขา แล้วก็หัวเราะพูดขึ้นว่า “ใช่ ไม่เมา งั้นไปเดินเล่นกัน”

แต่สุดท้ายเขาก็เดินไปได้ไม่นาน จึงส่งเขากลับไปพักผ่อนที่ห้อง

เพิ่งออกจากหน้าประตู ทังหยางก็เกาะราวเดิน โซซัดโซเซ ฝีเท้าส่ายไปมา เกือบล้มไปตั้งหลายครั้ง แม่นางเจ็ดเห็นแล้ว จึงต้องไปประคองเขา

เมื่อมีคนประคอง ทังหยางก็เทน้ำหนักทั้งตัวทับบนไหล่แม่นางเจ็ด เดินล่องลอยไปเหมือนอย่างปีศาจ แม่นางเจ็ดโกรธอย่างมาก พร้อมพูดขึ้นว่า “หนักจะตายอยู่แล้ว หูหมิง หูหมิง ใครก็ได้มาช่วยหน่อย”

ทั่วทั้งจวน แม้แต่คนใช้สักคนก็ไม่มี ทุกคนต่างดื่มจนเมา จึงกลับไปนอนหมดแล้ว

และก็เหมือนมีใครตั้งใจไล่ทุกคนไป ลำบากนางเลย

ดื่มจนเมาขนาดนี้แล้ว ยังจะเดินชมสวนอะไร?

กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยฟุ้งเข้าจมูก ช่วงเวลาอันงดงามที่จมปลัก เดินไปเรื่อยๆ แม่นางเจ็ดเองค่อนข้างปวดใจ ความรู้สึกที่คุ้นเคยแต่แปลกนี้ มือคู่นี้ เคยจูงมือตนเองเดินทางไปยังหลายที่มากมาย

ต่อมา ต่างคนต่างห่างเหิน

นั่นเป็นความรู้สึกที่โศกเศร้ามาก

ตอนที่เจ้าจมปลักอยู่ในความรัก ในสายตาจะมองไม่เห็นสิ่งใด เจ้าจะเชื่อมั่นอย่างตาบอด จูงมือของคนๆนี้ไว้ ความทุกข์หรือพายุร้ายอะไร ล้วนไม่สามารถทำให้เจ้าปล่อยมือได้ ในใจของเจ้าจะเชื่อมั่น ชั่วชีวิตนี้จะเดินไปพร้อมกับเขาตลอดไป

ภายหลังที่มีการปล่อยมือ ก็ไม่สามารถหวนกลับมาได้ กระทำเรื่องเลวร้ายมากมายเพื่อเป็นการแก้แค้น แต่ภายในใจของตนเองกลับไม่สงบสุขเลยสักนิด

ตอนนั้น นางยังอายุน้อยอย่างมาก

สิ่งที่คิดตอนนั้นไม่ใช่การจะแก้ปัญหาอย่างไร แต่เป็นการแก้แค้น เป็นการระบายอารมณ์ ทำให้เขาเจ็บปวดเสียใจ

นางทำสำเร็จแล้ว ให้เขาคิดว่านางตายแล้ว เจ็บปวดทรมานมานานหลายปี

ต่อมา อะซี่บอกกับนางว่าง เขาอยู่กับฮูหยินคนนั้น เป็นสามีภรรยากันเพียงในนาม ไม่ได้มีความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยา นางเศร้าเสียใจมาก แต่ตอนนั้นสงบจิตใจได้มากแล้ว ปิดประตูหัวใจไว้แล้ว ก็ไม่อยากที่จะแตะต้อง เพราะรู้ว่าเขาจะทำให้ตนเองเจ็บปวดอย่างที่สุด

ตอนนี้ภายในใจไม่มีปัญหาอะไรแล้ว เพราะนางเดินผ่านความโดดเดี่ยวที่ยาวนานผ่านมาแล้ว นางต้องการสร้างสันติภาพกับตัวเอง

ชีวิตนี้ไม่สมบูรณ์แบบ ความรักก็ไม่สมบูรณ์แบบ นางต้องยอมรับในข้อนี้

วันรุ่งขึ้น ทังหยางนอนจนถึงหลังเที่ยงค่อยตื่นขึ้นมา

ลืมตาตื่นขึ้นมายังสะลึมสะลือ อาการเมาค้างทำให้เขาปวดหัวอย่างมาก จ้องมองที่ด้านบนของเต็นท์ผ้าลินินอย่างว่างเปล่า

บนตัวของเขาไม่มีเสื้อผ้าสักชิ้น

สมองหวนคิดถึงเรื่องเมื่อคืน ดื่มจนเมาแล้ว แม่นางเจ็ดประคองเขากลับมา ตอนนั้นถึงแม้จะเมา แต่ก็ยังพอมีสติอยู่บ้าง หลังจากนอนหงายอย่างมึนงง ทุกอย่างก็ลืมหมดแล้ว

ทำไมถึงไม่มีเสื้อผ้า? ใครเป็นคนช่วยเขาถอด? เขาถอดเองหรือ?

บนแขนมีรอยขีดข่วน เขาลูบอยู่อย่างเงียบๆสักพัก ไม่รู้สึกเจ็บ ดูจะเฉื่อยชาไปทั้งตัว