บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1597

เหลิ่งจิ้งเหยียนขมวดคิ้ว หรือว่าครั้งนี้จะเล่นใหญ่ไป?

เดิมตั้งใจจะทำให้ทังหยางเมา ให้เขามีความกล้าที่จะพูดความในใจให้แม่นางเจ็ดฟัง

หลายปีมานี้ทังหยางทุกข์ยากลำบากแค่ไหน ไม่เพียงฝ่าบาทที่เห็น ทุกคนต่างก็เห็น ทุกคนต่างก็เป็นห่วงเขา

ตั้งแต่เจ้าห้ายังเป็นอ๋องฉู่ ทังหยางก็ทำงานอยู่ในจวนอ๋องฉู่มาตลอด ทำเพื่อเจ้าห้า เพื่อประเทศ เพื่อประชาชนก็ไม่น้อย

ครึ่งชีวิตนี้ของเขา ล้วนทุ่มเทให้กับเป่ยถัง คนที่ติดตามเขา ที่จริงมีไม่มาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งเขาเคยกระทำผิดพลาดบางอย่างที่ตัวเขาเองไม่อยากจะทำ และตัวเขาเองก็ไม่ให้อภัยตนเองมาตลอด ดังนั้นถึงแม้เขาจะทำงานเพื่อราชสำนัก กลับไม่ยอมรับสิ่งของพระราชทานและไม่ยอมรับตำแหน่งขุนนาง

เขากำลังไถ่บาป

แต่คนที่เป็นห่วงเขาจริงๆ จะไม่โทษเขา คนเราหาใช่เทพเทวดา ใครบ้างไม่เคยผิดพลาด? เขาทำได้ดีอย่างที่สุดแล้ว ทำได้ดีกว่าผู้คนมากมาย

และความผิดนั้น ตัวเขาเองก็ไม่รู้

พลั้งเพราะความรัก เป็นสิ่งที่นักรบทุกคนต่างทักกระทำผิด ตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ไม่ได้มีเพียงเขาคนเดียว

เขาอยู่ต่อหน้าแม่นางเจ็ด ถึงแม้จะยังรักษาสถานะความเป็นเพื่อน แต่ภายในใจของเขานั้นรู้สึกผิดมาตลอด คำพูดบางอย่าง ตอนที่มีสติอยู่ เขาจะไม่กล้าพูดเด็ดขาด

จึงคิดอยากที่จะอาศัยตอนที่เขาเมา และเป็นสถานที่ห่างไกลเมืองหลวง ในเมืองที่ร้อนอบอ้าวเช่นนี้ บางทีอาจจะสามารถทำให้เขาพูดความในใจออกมาได้บ้าง

กลับคิดไม่ถึง ภายในใจใต้เท้าทังซ่อนความรู้สึกอัดแน่นไว้มากมายขนาดไหน? ภายใต้สภาพเมามาย ยังกระทำจนเป็นเรื่องได้ เขาเก็บงำไว้ในใจมานานแค่ไหนแล้ว?

นี่ช่างแย่ยิ่งนัก

ใต้เท้าทังแย่จริงๆ

แล้วนี่จะจัดการอย่างไรถึงจะดี? กลุ่มแม่ทัพหญิงตระกูลหยวน ไม่สามารถที่จะล่วงเกินได้

ใต้เท้าเหลิ่ง รู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาในทันที

หันหลังไปมองเห็นเหลิ่งหมิงหยู่ยืนอยู่ข้างหลัง เหลิ่งหมิงหยู่เอียงหัว พร้อมถามขึ้นอย่างระมัดระวังว่า “พ่อ ทำไมใต้เท้าทังต้องนอนกับแม่นางเจ็ด?”

ใต้เท้าเหลิ่งมองดูเหลิ่งหมิงหยู่สักครู่ จู่ๆก็ตะโกนขึ้นมาว่า “เหล่าหง เหล่าหง ลูกชายของเจ้ามีปัญหา เจ้าออกมาตอบเลย”

พูดเสร็จ แล้วก็ก้าวเท้ายาวเดินจากไป เหลือเหลิ่งหมิงหยู่ที่ยังคงเอียงหัว สีหน้าเต็มไปด้วยคำถาม

หงเย่ยื่นหัวออกมาตรงหน้าระเบียง ลิงก็ยื่นตาม ชิ คำถามที่ไม่เหมาะสมสำหรับเด็ก ใครจะไปรู้?

แม่นางเจ็ดควบขี่ม้าเดินทางกลับเมืองหลวง

อย่างสบายอกสบายใจ

คิดถึงเมื่อคืน ได้ตบเขาอย่างแรง รู้สึกสุขภาพจิตดีขึ้นมาทันที

เดิมคิดจะดูแลเขาเข้านอน แล้วก็กลับห้อง เจ้าเฒ่านี่เข้าประตูไปแล้วก็บีบพานางไปที่เตียง บอกว่าจะขอแต่งงาน ถุย ดื่มเมาแล้วค่อยกล้าพูด ถือเป็นผู้ชายที่ดีตรงไหน?

แต่เขาพูดสำนึกผิดตลอด ทำให้นางคิดถึงเรื่องที่ผ่านมา ความเจ็บปวดและความเกลียดชังเกิดขึ้นในใจ จึงยกฝ่ามือตบลงไปหลายที จนรู้สึกสบายอย่างมาก

แต่กลัวว่าเขาจะเมาจนตาย เมื่อคืนจึงเฝ้าอยู่เป็นเพื่อนเขาทั้งคืน

แต่ไม่รู้ว่าทำไมเขานอนหลับแล้ว กลับถอดเสื้อผ้าตนเองอยู่ในผ้าห่มแล้วโยนออกมา รู้สึกเหมือนเขากำลังฝันว่าทำอะไรอยู่ เจ้าเฒ่านี่ ในใจสกปรกอย่างมาก น่าชัง

ไม่อยากสนใจเขา ฟ้ายังไม่ทันสว่าง นางก็ไปจูงม้าที่โรงเก็บม้า แล้วก็จากไป

ไม่ใช่ว่าตั้งใจจะหลบหน้า แต่การกลับเมืองหลวงตามลำพัง สามารถได้สงบจิตใจครุ่นคิด

หลายปีมานี้มัวแต่ยุ่งกับการทำการค้าขาย เริ่มแรกเป็นการหนีปัญหา ต่อมาเป็นเพลิดเพลินกับความรู้สึกที่ประสบความสำเร็จ คิดว่าตลอดชีวิตนี้หากไม่มีความรัก อย่างน้อยก็มีธุรกิจมาทดแทน ไม่ถึงกับมีชีวิตอย่างสูญเปล่า

เหมือนอย่างตอนนี้ อารมณ์สงบลงแล้ว ชมวิวสวยๆของเป่ยถัง ผ่อนคลาย สบายใจ

ที่แท้ เมื่อคนคนหนึ่งไม่มีความกลัว ก็จะรู้สึกสบายใจ

นางไม่เดินเส้นทางหลัก แต่ใช้เส้นทางเล็ก ไปตามที่ใจต้องการ

กลับคิดไม่ถึงว่าข้างหลัง ทังหยางไล่ตามมาอย่างสุดชีวิต