บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1646

หยวนชิงหลิงจับที่ใบหน้าของตนเองอย่างเผลอตัว ยิ้มเขินๆ“พูดเหลวไหล จะยิ่งอยู่ยิ่งสวยขึ้นได้อย่างไร แก่แล้ว”

“แก่ที่ไหนกัน ไม่แก่เลยสักนิดจริงๆนะ กลับดูยิ่งสวยมากขึ้นไปอีก ที่จริงหลังจากที่ท่านไม่สบายครั้งที่แล้ว พอกลับมาก็ดูอ่อนเยาว์ขึ้นและสวยขึ้นมาก ใช่แล้ว ฮ่องเต้เองก็เหมือนกัน ก่อนหน้านี้เพราะไม่สบายจึงไปรักษาตัวหรือ กลับมาแล้วอ่อนเยาว์ลงไปมาก”หรงเยว่มองนางอย่างสงสัย หรือว่าการรักษาโรคจะทำให้ดูอ่อนเยาว์ลงได้

“หญิงวัยกลางคนที่รวมตัวกันเป็นกลุ่ม ยังจะพูดเรื่องสวยงามอะไรกัน พูดเรื่องลูกๆไม่ดีกว่าหรือ พูดถึงจิ้งเหอดีกว่า จิ้งเหอรับเด็กมาเลี้ยงดูไม่น้อย วันหลังพวกเราไปดูพวกเด็กๆที่จวนอ๋องเว่ยกันดีกว่า”หยวนชิงหลิงรีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา

พระชายาอันเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้กะทันหัน มองไปยังจิ้งเหอและพูดว่า “ข้ากลับมาครั้งนี้ พี่สามได้ให้เงินหลายพันตำลึงกับข้า ให้ข้ามอบให้เจ้า ประเดี๋ยวตอนกลับไป เจ้ารอข้าสักประเดี๋ยว ข้าจะเอาให้เจ้า ข้าเอาไว้ในรถม้า”

หรงเยว่รีบพูดแทรกขึ้นว่า “จิ้งเหอ เจ้าขาดเงินหรือ ไม่เคยได้ยินเจ้าพูดเลยนี่นา ถ้าต้องการเงินเจ้าก็แค่บอกข้า อย่าให้พวกเด็กๆต้องลำบาก”

จิ้งเหอส่ายหน้า พูดว่า“เงินยังพอมี ยังไม่ต้องการ”

หรงเยว่พูดว่า“ช่างเถอะ ลำพังแค่เงินกับทรัพย์สมบัติในบ้านที่พี่สามมอบไว้ให้ จะสามารถใช้ได้นานแค่ไหนกันเชียว เจ้ามีเด็กที่ต้องดูแลตั้งมากมาย แค่เสื้อผ้าปีหนึ่งก็ต้องใช้เงินไม่น้อยแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดเรื่องไปโรงเรียน กินข้าว และค่าใช้จ่ายต่างๆ เอาอย่างนี้ เข้าหน้าหนาวแล้วเรื่องเสื้อผ้าของเด็กๆมอบให้เป็นหน้าที่ข้า ข้าจะให้คนไปทำ”

“นี่……”จิ้งเหอลังเลอยู่ชั่วครู่ แต่ก็ไม่ปฏิเสธ เอ่ยขอบคุณต่อหรงเยว่“เช่นนั้นก็ขอบคุณเจ้าล่วงหน้าแล้วกัน”

นางได้เรียนรู้ที่จะไม่ปฏิเสธความหวังดีของผู้อื่นแล้ว

ไม่ทำให้ตัวเองต้องโดดเดี่ยว

ที่จริงนางไม่ได้ต้องการความช่วยเหลือถึงขั้นนั้น ในจวนยังสามารถใช้จ่ายได้อย่างคล่องตัว เพียงแต่ นางยังอยากช่วยเหลืออีกหน่อย

เด็กๆเหล่านั้น ราวกับขยะที่ถูกพ่อแม่ถึงไว้ตามคันนา นางจะทำเหมือนมองไม่เห็นไม่ได้

แผ่นดินที่เจ้าห้าปกครองดูแล ประชาชนในเมืองหลวงที่จริงก็มีชีวิตที่ไม่เลวนัก ขอทานในเมืองหลวงก็พบเห็นได้น้อยมาก แต่ว่า การทิ้งลูกก็มีเกิดขึ้นบ้างเป็นบางครั้ง

เด็กที่ถูกทิ้ง ส่วนมากจะไม่แข็งแรง หรือไม่ก็เป็นเด็กผู้หญิง

หลายปีหลังมานี้เด็กที่นางช่วยเหลือไว้ มีเจ็ดแปดคนที่สุขภาพไม่แข็งแรง มีโรคตั้งแต่อยู่ในครรภ์แม่ โชคดีที่ได้รับการช่วยเหลือจากฮองเฮาและฮูหยินเฒ่า จึงทำให้เด็กแต่ละคนรอดพ้นจากอันตรายได้ สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปด้วยดี

ฮูหยินเหยานอนอยู่บนเตียงมองไปทางจิ้งเหอ “น้ำใจของเจ้าส่วนนี้ ช่างยิ่งใหญ่จริงๆ น้องห้าควรจะให้เจ้าเป็นตัวอย่าง เขียนหนังสือขึ้นมาเพื่อเจ้าสักเล่มหนึ่ง เพื่อให้ทุกคนเอาเป็นแบบอย่าง ”

จิ้งเหอเขินอายจนใบหน้าแดงก่ำ“ท่านอย่าพูดเช่นนี้เลย ข้าอายมาก ข้าทำเรื่องอะไรที่ยิ่งใหญ่เช่นนั้นกัน ก็แค่ตัวเองอดที่จะสงสารไม่ได้จึงได้รับเลี้ยงเด็กเหล่านั้นเอาไว้ ข้าใช่ว่าจะเลี้ยงดูไม่ไหว เรื่องที่ข้าสามารถทำได้ในขอบเขตของตนเอง ล้วนไม่ใช่เรื่องยิ่งใหญ่อะไร ฮองเฮาต่างหากที่ยิ่งใหญ่จริงๆ นางช่วยเหลือคนไว้ตั้งเท่าไหร่ ”

“พวกเจ้าต่างก็ยิ่งใหญ่ พอใจหรือไม่”พระชายาซุนพูด

หยวนชิงหลิงหัวเราะ เปลี่ยนเป็นการรวมตัวเพื่อยกยอปอปั้นไปซะแล้ว

นางมองไปที่จิ้งเหอ ที่จริงนางรู้สึกชื่นชมจิ้งเหอมาก ตอนนี้แรงใจทั้งหมดของนางล้วนทุ่มเทไปที่ตัวของเด็กๆ นางเปลี่ยนบาดแผลของตนเองเป็นความเมตตา เลี้ยงดูเด็กๆคนแล้วคนเล่า

ช่วยเหลือหนึ่งชีวิตมีค่ายิ่งกว่าการสร้างเจดีย์เจ็ดชั้น จิ้งเหอช่วยเหลือเด็กที่ถูกทอดทิ้งไปตั้งเท่าไหร่แล้ว

หรงเยว่เอามือเท้าคาง ราวกับกำลังใช้ความคิด

เรื่องที่สามารถทำได้ในขอบเขตกำลังของตนเอง เช่นนั้นนางก็สามารถทำได้เยอะมาก แต่ทำไมนางไม่ทำเล่า มากสุดนางก็แค่บริจาคเงินเล็กน้อย และน้อยมากที่จะไปพัวพันกับเรื่องยุ่งยาก

ก่อนหน้านี้ตอนที่ฮูหยินเหยายังไม่ตั้งครรภ์ ก็จะไปช่วยจิ้งเหอดูแลเด็กๆ แต่นางกลับไม่ยินดีจะไปสักเท่าไหร่ ที่จริงนางก็ชอบเด็กๆมากนะ

คิดอยู่เสมอว่าเด็กๆพวกนั้นไม่มีความเกี่ยวข้องกับตน บริจาคเงินเล็กน้อยก็สามารถหลีกเลี่ยงความยุ่งยากเหล่านี้ได้ อีกทั้งยังมีเหตุผลที่สามารถพูดให้ตัวเองสบายใจได้

“พระชายาซุน วันหน้าพวกเราก็ไปช่วยจิ้งเหอดูแลเด็กๆให้มากขึ้นเถอะ”นางใช้มือสะกิดพระชายาซุนทีหนึ่ง

พระชายาซุนอืมหนึ่งเสียง พูดว่า “ได้”

หยวนหย่งอี้ยกมือขึ้น “ข้าไปด้วย”

“ข้าไปด้วย”หมันเอ๋อกับพระชายาอันรีบพูดขึ้น

แต่ที่จริงหยู่เหวินเห้ารับรู้รายละเอียดทุกอย่างตั้งนานแล้ว จะคอยพูดคุยกับเปาเปาทุกวัน

หยวนชิงหลิงก็ขอตัวลาหยุดสองวัน เพื่ออยู่เป็นเพื่อนเปาเอ๋อ ไปยังจวนอ๋องซู่เพื่อคำนับพวกอู๋ซ่างหวงด้วย

อู๋ซ่างหวงชื่นชอบที่จะเห็นเด็กๆมาหามาก ผู้อาวุโสทั้งสามลากตัวเปาเอ๋อไปถามต่างๆนานา รายละเอียดในการออกไปทำงานครั้งนี้ก็ถามจนครบถ้วน

โสวฝู่ฉู่พูดเบาๆกับอู๋ซ่างหวงว่า“รัชทายาททำงานรอบคอบ นิสัยนิ่งขรึม วางใจได้”

อู๋ซ่างหวงเอ่ยอย่างภูมิใจว่า “ข้าวางใจมาตลอด”

ที่ดีใจที่สุดคงไม่พ้นว่ามีผู้สืบทอด เช่นนั้นก็ไม่จำเป็นต้องกังวลอะไรแล้ว

สำหรับเปาเอ๋อ เขานั้นได้ฝากความหวังอันยิ่งใหญ่เอาไว้

เขาต้องยอดเยี่ยมเหมือนกับเจ้าห้าแน่ หรือไม่ ก็ยอดเยี่ยมกว่าเจ้าห้า

แต่ว่า เจ้าห้านั้นไม่มีใครสามารถแทนที่ได้ เพราะว่าเป่ยถังภายใต้การดูแลของเขาก็เริ่มมีความสำเร็จที่โดดเด่น

เปาเอ๋อไม่ต้องลำบากเหมือนพ่อของเขา ทำเรื่องเศรษฐกิจให้มั่นคง เปาเอ๋อก็สามารถทำให้เรื่องวัฒนธรรมแผ่ขยายไปทั่วแคว้นได้แล้ว ยุคสมัยที่รุ่งโรจน์ ชีวิตความเป็นอยู่ของราษฎร วัฒนธรรม การแพทย์ สามารถมีอนาคตที่สดใสได้ทีละก้าว

อู๋ซ่างหวงรู้สึกสบายใจยิ่งนัก

“ฉู่เสี่ยวอู่ แผ่นดินนี้ เป็นอย่างที่เจ้าและข้าคาดหวังเอาไว้ตอนหนุ่มๆหรือไม่”

โสวฝู่ฉู่ยิ้มแต่ไม่พูดจา แต่สีหน้าเต็มไปด้วยความอิ่มเอมใจ แสดงให้เห็นว่าเขาเห็นด้วยกับคำพูดของอู๋ซ่างหวงเป็นอย่างยิ่ง

การสืบทอดจากรุ่นสู่รุ่น ในที่สุด ก็ทำให้ประเทศกลายเป็นสิ่งที่พวกเขาคาดหวังเอาไว้แล้ว