บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1660

“เซเว่นอัพบอกว่าอยากจะถ่ายทำเรื่องของครอบครัวเรา”หลังจากหยวนชิงหลิงหายจากอาการนิ่งอึ้ง ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

“ใช่แล้ว เขาบอกว่า เขามีแม่ที่ยิ่งใหญ่คนหนึ่ง และมีพ่อที่มีความรับผิดชอบมาก พี่น้องต่างก็สามัคคีกัน ครอบครัวของเขาผ่านเรื่องราวมาด้วยกันมากมาย เขาอยากจะถ่ายทำออกมา”

ชายาเฟิงอันยังคงรู้สึกดีใจมาก เพราะเซเว่นอัพบอกว่า ถ้าหากถ่ายทำละก็ แน่นอนว่าคงจะถ่ายทำไปถึงช่วงเวลานั้นของพวกเขาด้วย ทั้งเป่ยถัง ตั้งแต่เริ่มต้น ตนถึงตอนนี้ และมองไปสู่อนาคต

หยวนชิงหลิงนึกภาพไปถึงการเห็นเรื่องราวของพวกเขาผ่านโทรทัศน์หรือไม่ก็ในภาพยนตร์ จะรู้สึกน่าอัศจรรย์แค่ไหน

โดยเฉพาะ นี่ยังเป็นการกำกับของเซเว่นอัพ

“เป็นอย่างไร ดีใจหรือไม่”ชายาเฟิงอันถามนางยิ้มๆ

หยวนชิงหลิงพยักหน้า “ดีใจ ต้องดีใจแน่นอน ข้าค่อนข้างเป็นห่วงมาตลอดก็คือพวกเขาสองคน ที่จริงตอนเด็กๆพวกเขาก็เคยพูดถึงความคิดของตนเอง พูดตั้งหลายอย่าง ขับรถสาธารณะบ้างล่ะ เป็นพ่อครัวบ้างล่ะ ขายชานมบ้างล่ะ ไปทำงานที่ร้ายไอศกรีมบ้างล่ะ ไปขายลูกโลกเป็นต้น เยอะแยะมากมาย ไม่เคยเหมือนกันเลย”

ตอนนี้ คนที่คิดอยากจะขับรถสาธารณะ ก็อยากจะไปขับเครื่องบิน

คนที่อยากจะขายลูกโลก ก็อยากจะบินออกไปนอกโลก

“ถ้าหากเจ้าเห็นด้วย เช่นนั้นข้ากับเด็กๆจะกลับไปทำเรื่องให้เรียบร้อย เด็กๆยังไม่บรรลุนิติภาวะ อสังหาริมทรัพย์สามารถโอนให้พวกเขาได้ แต่อำนาจหุ้นส่วนอำนาจตราสารการเป็นหุ้นส่วนต่างๆ ทางที่ดีที่สุดควรโอนให้เจ้า จากนั้นเจ้าก็หาคนช่วยดูแล ”

หยวนชิงหลิงมีบัตรประจำตัวของที่นั่น ลู่หยางเป็นคนทำให้นาง

หยวนชิงหลิงมองไปทางพระชายา “ที่จริงก็สามารถโอนให้พวกท่านได้ เพราะว่าพวกท่านก็กลับไปบ่อยๆ ”

พระชายาพูดอย่างอวดดีว่า “ขออภัยด้วย เงินแค่นั้นไม่อยู่ในสายตาข้า”

หยวนชิงหลิงหลุดขำ คนเหล่านี้พูดจาโอ้อวดใหญ่โตกัน ช่างเต็มไปความรู้สึกไม่เข้ากันจริงๆ

โดยเฉพาะ นางอยู่ที่นี่นั้นค่อนข้างจะยากจนทีเดียว

แต่ว่า นั่นมันเมื่อก่อน ตอนนี้เป่ยถังร่ำรวยขึ้นแล้ว พวกเขาก็มีชีวิตที่ดีขึ้นตามไปด้วย

หลังจากที่หยวนชิงหลิงหัวเราะเสร็จแล้ว ก็คิดอย่างจริงจังครู่หนึ่งและพูดว่า“ข้าขอปรึกษากับเจ้าห้าก่อน จากนั้นจะคุยกับลูกๆดู ข้าเกรงว่าพวกเขาจะสนใจแค่ชั่วคราว เหมือนเมื่อก่อนตอนที่บอกว่าอยากจะขับรถสาธารณะ”

“ได้ เจ้าถามเถอะ แต่รีบให้คำตอบนะ เพราะว่าสมบัติของทางนั้นไม่ว่าอย่างไรก็ต้องจัดการ เขาอยู่ที่นั่นไม่มีลูกไม่มีทายาท ได้แต่เก็บไว้ให้ลูกๆของเจ้าเหล่านี้ ส่วนคนอื่น อยากจะแบ่งให้ก็ทำไม่ได้ ไปไม่ถึงที่นั่น”

นี่ก็จริง

หลังจากพระชายาจากไปแล้ว นางก็ไปยังห้องทรงพระอักษรเพื่อหาเจ้าห้า

เพราะว่าพวกลูกๆอยู่ที่ตำหนักเสี้ยวเยว่ นางคิดว่าเรื่องนี้อย่างไรเสียควรจะพูดกับเจ้าห้าเป็นการส่วนตัวก่อน จากนั้นสองสามีภรรยาค่อยไปคุยกับพวกเขาอีกที

เจ้าห้ามีเวลาพบนางแค่ช่วงเวลาหนึ่งแก้วน้ำชาเท่านั้น รวดกินหมั่นโถวไปสองลูก ดื่มชาแก้วหนึ่ง

ฟังหยวนชิงหลิงพูดจบแล้ว เขาก็รู้สึกประหลาดใจอยู่บ้าง “พวกเขาอยากจะไปทางนั้นหรือ แต่ก่อนหน้านี้เคยถามพวกเขาแล้ว บอกว่าจะอยู่ที่นี่ต่อนี่นา”

“ฉะนั้น พวกเราต้องคุยกับพวกเขาดีๆ บางทีอาจไม่ได้พูดความจริงกับพวกเรา ลูกๆมีความรู้สึกไว และกตัญญู รู้ว่าพวกเราอยากให้พวกเขาอยู่ที่นี่ ฉะนั้นจึงได้เออออตามคำพูดของพวกเรา ”

หยู่เหวินเห้าวางหมั่นโถวลง ขมวดคิ้ว “ไปทางนั้นหรือ……”

ลูกชายคนเล็กทั้งสองคน ย่อมไม่ไว้วางใจ โดยเฉพาะทั้งสองคนไปที่นั่น ห่างกันห้วงเวลาหนึ่ง ไม่รู้ว่าจะสามารถติดต่อสื่อสารกันได้หรือไม่ ก่อนหน้านี้ตอนที่พวกเขาไปทางนั้น ก็ลืมที่จะทดสอบดูสักหน่อย

“ท่านมีความเห็นอย่างไร ถ้าหากอยากไปจริงๆ ท่านอนุญาตหรือไม่”หยวนชิงหลิงถาม

หยู่เหวินเห้าพูดว่า “ข้าย่อมต้องไม่ยินดีแน่นอน ลูกของตัวเอง ย่อมต้องให้อยู่ข้างกายจึงจะดี แต่ว่า ลูกโตแล้ว ก็ต้องปล่อยมือ โดยเฉพาะพวกเขามีงานที่ตัวเองอยากจะทำ ข้าที่เป็นพ่อได้แต่สนับสนุน พูดอย่างอื่นไม่ได้”

นี่จึงจะเป็นพ่อที่เข้าอกเข้าใจมีเหตุผล

แม้ว่าเขาอยากจะเป็นพ่อที่เอาแต่ใจ ก็แค่บอกไปว่าไม่ให้ไปไหนไกล ให้ใช้ชีวิตอยู่ในสายตาของข้าเท่านั้นก็พอ