บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1674

ไม่ว่าโพ่ตี้อวี้จะอยู่ที่เป่ยถังหรือยุคปัจจุบัน ก็ล้วนทำเงินได้ไม่น้อย

ก่อนหน้านี้ขณะที่เป็นคนหลอมดาบ ดาบเล่มหนึ่งก็คือทองคำเป็นพันชั่ง และพูดมาแล้วก็แปลก เขามีวาสนากับคนมีเงินเป็นพิเศษ ขณะที่เขาเป็นคนหลอมดาบแขกที่ยากจนที่สุดที่เคยรับก็คืออ๋องชินเฟิงอันหยู่เหวินเซียวแล้ว

ให้เงินเล็กน้อย และทิ้งใบแสดงหนี้ไว้แผ่นหนึ่ง ก็หลอกเอาเครื่องแต่งกายยี่สิบชุดของเขาจากไปแล้ว

เขาหาเงินมาตลอดชีวิต หามาให้ตนเองและครอบครัวได้อย่างมากมายมั่งคั่ง ถึงวัยชราก็คิดว่าจะใช้จ่ายอย่างไร เอาความมั่งคั่งของตนเองและครอบครัวใช้จ่ายออกไป

เขาตัดใจบริจาคไม่ลง มักจะรู้สึกเสมอว่าตัวเองหามาด้วยความลำบาก บริจาคออกไปก็ไม่ได้โง่แล้วหรือ?

ในที่สุดวันนี้ก็หาเหตุผลได้อย่างหนึ่ง สามารถใช้จ่ายเงินได้อย่างผ่าเผยแล้ว และเป็นการใช้จ่ายเพื่อองค์ชายด้วย ใช้จ่ายได้อย่างคุ้มค่ามาก

นี่ไม่ใช่การบริจาค นี่ก็เพื่อทำให้องค์ชายได้อยู่กินดีอยู่ดีที่โรงเรียนแห่งนี้ต่อจากนี้ไป

แต่ครูใหญ่ได้ยินเขาพูดคำนี้ หัวเราะอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออก “ท่านผู้เฒ่า พวกเรากลับมาพูดถึงเรื่องของนักเรียนหยู่เหวินหวงจะดีกว่านะ”

ไม่มีอะไรให้พูด ก็ไปทำตามความต้องการของเขา

“แต่ว่า อนาคตของเด็กก็ยังสำคัญที่สุด หลังจากนี้สอบได้โรงเรียนที่ดี ก็สามารถวางแผนอนาคตที่ดีได้”

โพ่ตี้อวี้ยกมือขึ้น “ไม่ต้อง หางานที่ดีทำไม่ได้ก็กลับบ้าน ในบ้านของพวกเรามีที่ดิน”

ครูใหญ่คิดไม่ถึงว่าเขาจะมีท่าทีแบบนี้ ผู้ปกครองมากน้อยเท่าไหร่ที่ล้วนอาศัยความสัมพันธ์ตั้งตารอให้เด็กๆเข้าชั้นเรียนที่ดีหน่อยได้ เขายังจะผลักออกไปอีก

อีกทั้ง นักเรียนที่คะแนนดีเช่นนี้ อนาคตกลับไปไถนา ก็ไม่ใช่ว่าน่าเสียดายแล้วหรือ?

จะเหยียบย่ำคนที่มีความสามารถแบบนี้ได้ยังไงกันล่ะ?

“ก็ตกลงแบบนี้แล้วกัน พรุ่งนี้ฉันจะบอกให้คนส่งเงินมาให้พวกคุณสร้างตึกเรียน ตึกหอพัก ยังไงซะที่ขัดหูขัดตาก็รื้อทิ้งแล้วสร้างใหม่” โพ่ตี้อวี้พูดจบ ก็จากไปโดยตรง เดินถึงหน้าประตูจึงได้โบกมือ

ครูใหญ่อึ้งไปแล้ว ยิ้มเจื่อนๆ นี่ก็ยังจนปัญญาจะพูดจริงๆเลย