บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1694

พวกเขาพูดคุยกันอยู่ในห้องทรงพระอักษร หยู่เหวินเห้ากับหยวนชิงหลิง ก็เริ่มไปค้นหาสิ่งของในห้องคลังแล้ว จะกลับไปทั้งทีจะกลับไปมือเปล่าไม่ได้ ครั้งนี้ก็ยังคงเอาไปทั้งกระเป๋าใบใหญ่ใบเล็ก

รถม้าค่อยๆเคลื่อนวิ่งออกไปจากเมืองหลวง

ความเร็วนี้สำหรับพวกเขาทั้งบ้านเรียกได้ว่าค่อนข้างช้า

หลังจากที่พวกเขามาถึงทะเลสาบจิ้ง ก็กลับไปทั้งคืน ไปถึงทางนั้นเวลาเชื่อมต่อกันก็ยังคงเป็นตอนค่ำ

ไม่ต้องเรียกใครมารับ ตอนนี้ต่อให้อยู่ในป่าเขา การเรียกรถบริการก็สะดวกมาก อีกอย่างตรงที่มาถึงก็ไม่ถือว่าห่างไกลมาก

กลับไปถึงบ้าน คนแก่ที่บ้านให้การต้อนรับการมาถึงของลูกเขยด้วยมาตรฐานอย่างสูงที่สุด ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ จัดเตรียมน้ำชาแกงร้อนให้เป็นอย่างดี

สำหรับลูกสาวก็รักใคร่อย่างมาก แต่ลูกเขยลำบากกว่า

พวกเขาคิดถึงผู้นำในตอนนี้ ก็สามารถเข้าใจว่าลูกเขยต้องลำบากขนาดไหน

ดูแลประเทศหนึ่งประเทศ ไม่สบายเลยสักนิด

แต่หยู่เหวินเห้าก็กตัญญูอย่างมาก พูดคุยกับแม่ยาย ไปเดินเล่นกับพ่อตา ชดเชยการที่เจ้าหยวนไม่ได้อยู่ปรนนิบัติดูแล

หยู่เหวินเห้า มาบ้านหลังใหม่นี้ครั้งแรก

ได้เห็นโรงเรียนของหยู่เหวินหวงเป็นตึกสูงหลายชั้น มีหน้าต่างกระจกบานใหญ่สูงจากพื้นจรดเพดาน วิวทิวทัศน์ด้านล่างงดงามอย่างที่สุด

ที่นี่สบายกว่าบ้านหลังเดิมอย่างมาก เขาชอบมาก

กระทั่งคิดว่า ตนเองก็สามารถซื้อสักหลัง ถึงตอนนั้นจะได้มาพักผ่อนกับเจ้าหยวน ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันสองคน แน่นอนว่าตอนที่กินข้าวก็ยังสามารถกลับมากินที่นี่ได้ ซื้อที่อยู่ใกล้ๆนี้ก็พอ

ความคิดนี้เมื่อคุยกับหยวนชิงหลิง หยวนชิงหลิงก็เห็นด้วย พร้อมพูดขึ้นว่า “งั้นก็ขายบ้านหลังที่อู๋ซ่างหวงพวกเขาซื้อก่อนหน้านี้ เพิ่มเงินส่วนต่างแล้วซื้อที่นี่หนึ่งชั้น ดีที่สุดคือซื้อบ้านเปล่า แล้วเราออกแบบตกแต่งเอง”

“ได้ อู๋ซ่างหวงพวกเขามา จะได้พักอยู่ที่นี่” หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างดีใจ

พวกคนเฒ่าต่างพูดว่าอยากมาอีก