บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1763

อ๋องอานตกตะลึง “เขาฝันอะไร? ฝันว่าพี่สามเกิดเรื่องหรือ?”

“ใช่!”

“ฝันเมื่อไร?”

หยวนชิงหลิงอ่อนล้าสุดขีด และไม่อาจตรึกตรองมาก เอ่ย “กลางคืนประมาณยามไฮ่”

อ๋องอานถาม “กลางคืนยามไฮ่? พวกเจ้าอยู่ที่เมืองเจียงเป่ยหรือ? กลางคืนยามไฮ่ฝัน เลยยามจื่อไปหน่อยเดียวเจ้าก็ถึงแล้ว”

หยวนชิงหลิงอึ้งเล็กน้อย แล้วถึงรู้ว่าตนไม่ทันระวังพูดผิดไป แต่ก็กลบเกลื่อนไม่ได้แล้ว เพราะถึงจะบอกว่าพูดผิด เป็นฝันเมื่อหลายวันก่อน เช่นนั้นเจ้าห้าก็ตามมาด้วยกันก็ได้ ไม่ใช่นางมาก่อนคนเดียว

แต่อ๋องอานกลับยังมองนาง

ที่จริงเขารู้ว่าฮองเฮามีพลังวิเศษ เพียงแต่ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับนางมักคลุมเครือไม่ชัดเจน ให้คนชมบุปผากลางสายหมอก แต่กลับไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่

แต่เวลานี้เขาห่วงเจ้าสามอยู่จึงไม่ได้คิดให้มาก ที่จริงคิดไปก็ไม่มีประโยชน์ เพราะถึงนางจะร้ายกาจเพียงไรก็ไม่ทำร้ายเขา

หากจะเอาชีวิตก็ลงมือไปนานแล้ว

เขาเพียงสะท้อนใจว่าเจ้าสามเกิดเรื่อง เจ้าห้ากลับฝันถึง แล้วเมื่อฝันถึงก็ให้ความสำคัญเช่นนี้ ให้ฮองเฮารุดหน้ามาก่อน

บางทีการฝันถึงอาจไม่แปลก เพราะระหว่างพี่น้องมากน้อยก็ต้องมีสัมผัสอยู่บ้าง

แต่ฝันแล้วยังให้ความสำคัญ กระทั่งว่าให้ฮองเฮาเดินทางมาก่อนในยามวิกาล นี่มิใช่ใครก็ทำได้

เมื่อก่อนเขาก็เลื่อมใสเจ้าห้าแล้ว แต่ครั้งนี้ไม่เพียงแค่เลื่อมใส เขายังตระหนักอย่างลึกซึ้งถึงสายใยพี่น้องนี้ด้วย

หยวนชิงหลิงไม่พูดกับเขาอีก หมุนตัวเข้าห้องไป

หลังจากผ่าตัดเสร็จก็ใส่เครื่องช่วยหายใจและน้ำเกลือให้อ๋องเว่ย

จัดการบาดแผลฉกรรจ์แล้ว แต่แผลเล็กๆ บนใบหน้ากับมือยังไม่ได้จัดการ หยวนชิงหลิงเอาน้ำเกลือล้างแผลออกมา แล้วค่อยๆ ทำความสะอาดให้เขา

แผลหลายจุดบนใบหน้าเป็นรอยเล็กๆ น้อยๆ ที่มือมีมากกว่า เมื่อก่อนนางก็เคยได้ยินว่าเขาอยู่เมืองเจียงเป่ยไม่วางมาดแม่ทัพ ขึ้นเขาทำนากับเหล่าทหาร บาดแผลเล็กน้อยนี้ส่วนหนึ่งก็ได้มาจากตอนนั้น

ในคืนที่เจ้าสามเกิดเรื่อง จิ้งเหอก็กระวนกระวายใจอยู่ตลอด

ตื่นจากความฝันหลายครั้ง ครั้นตื่นแล้วก็จำไม่ได้ว่าฝันถึงอะไร แต่กลับยังรู้สึกหวาดผวาอยู่

นางลุกขึ้นไปดูเด็กๆ เด็กๆ เหล่านี้ที่นางเลี้ยงมิได้อยู่ข้างกายทั้งหมด มีบางคนที่เติบใหญ่แล้วก็ออกไปหาประสบการณ์

เด็กๆ อาจไม่เก่งกาจ แต่พวกเขาก็รู้ความนัก ซื่อสัตย์มีคุณธรรม นี่ทำให้นางปลาบปลื้มใจมาก

ครั้นดูเด็กๆ แล้ว แน่ชัดว่าพวกเขายังปกติ จิ้งเหอถึงโล่งอกกลับห้อง

เพียงแต่ความกระวนกระวายใจนั้นยังไม่หายไป

มักรู้สึกว่าจะเกิดเรื่อง แต่นางก็ไม่รู้ว่าใครเกิดเรื่อง เป็นเด็กๆ ที่อยู่ข้างนอกหรือ?

หรือว่า...

นางรู้สึกว่าลำคอแห้งผาก จึงเทน้ำแก้วหนึ่ง นิ้วมือเปียกน้ำ ขณะที่ยกแก้วน้ำขึ้นก็หล่นพื้นตกแตก