บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1764

จิ้งเหอกำลังคิดถึงอ๋องเว่ยที่เมืองเจียงเป่ย

หรือเป็นเขาที่เกิดเรื่อง?

ตามหลักแล้วเป็นไปไม่ได้ เพราะบัดนี้บ้านเมืองสงบสุข

แต่ถึงบ้านเมืองจะสงบสุข หัวเมืองทางชายแดนก็อาจไม่

นางตรองแล้วจึงผลักประตูออก

ในจวนมีคนที่ใช้สอยได้ไม่มาก เด็กๆ ต้องดูแล สาวรับใช้แม่นมที่เชื่อถือได้ให้อยู่ที่นี่ทั้งหมด นางพาองครักษ์นามหนึ่งแล้วขี่ม้าออกนอกเมืองไป

ฟ้ายังสลัวอยู่ นางแสดงป้ายประกาศิตของจวนอ๋องเว่ย ทหารเฝ้าเมืองจึงเปิดประตูออกให้พวกเขาไป

นางมิได้ลนลาน เพียงแต่ในใจมีความคิดหนึ่ง หากเขาเกิดเรื่องจริง เช่นนั้นอย่างไรก็ต้องได้เห็นหน้าเป็นครั้งสุดท้าย

ออกเมืองไปสิบลี้แล้วดวงตะวันถึงค่อยๆ ขึ้นสู่ขอบฟ้า ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเช้าเห็นเพียงนางควบม้าตะกุยไป นางผอมมาก เสื้อผ้าก็หลวมใหญ่เกินไป มักให้รู้สึกว่านางอาจปลิวได้เมื่อมีลมพัดมา แต่ก็คนที่ผอมแห้งเช่นนั้น กลับมีพลังเข้มแข็ง นางกุมเชือกบังเหียน นั่งโหย่งอยู่บนหลังม้า ดวงตามีความหนักแน่นหลังจากผ่านอุปสรรคมากมาย

นางไม่ได้พกอาหารแห้ง ดังนั้นขณะที่ถึงจื๋อลี่ถึงซื้ออาหารแห้งพกติดกับตัว แล้วเดินทางต่อ

องครักษ์อยู่กับนางมาหลายปี รู้ว่าแม้นางจะมีศักดิ์เป็นถึงจวิ้นจู่ แต่กลับทนต่อความลำบากได้ ดังนั้นจึงไม่ได้เสนอให้นางพัก ทั้งสองกินหมั่นโถวแล้วก็ลงแส้ตะกุยต่อ

วันถัดมาหลังจากผ่าตัด อ๋องเว่ยก็ฟื้นแล้ว สภาพการณ์ถือว่าดี แต่จะกลับมาเป็นปกติยังต้องอีกระยะ โดยเฉพาะแผลที่ขาลึกถึงเส้นประสาท หลังจากหายดีแล้วยังต้องทำกายภาพถึงจะเดินเป็นปกติได้

อ๋องอานเฝ้าอยู่ข้างกายเขาตลอดเวลา อ๋องอานป้อนน้ำ เช็ดตัว ถ่ายปัสสาวะด้วยตัวเองกับมือ

วันที่สาม อ๋องเว่ยกระปรี้กระเปร่ามากขึ้นอีกหน่อย มองเขา แล้วมองตัวเอง “สองพี่น้องรวมกันก็มีแขนดีอยู่สองข้าง”

อ๋องอานตาแดง “รีบๆ หายสิ สองคนสองแขนก็รักษาเมืองเจียงเป่ยได้”