บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1765

อ๋องเว่ยไม่สนใจเขา เอาแต่กินโจ๊ก ถึงจะบาดเจ็บ แต่ก็ยังต้องกิน

ช่วงหัวค่ำพวกเจ้าห้าก็ถึงแล้ว

ครั้นเข้าจวนมาเห็นอ๋องเว่ยได้รับบาดเจ็บจริงๆ ทั้งยังเกือบเอาชีวิตไม่รอด เขาก็รู้สึกกลัวขึ้นมา หากเจ้าหยวนช้าไปอีกนิด เช่นนั้นก็ต้องเสียเจ้าสามไปแล้ว

ครั้นรู้ว่าอ๋องอานถ่ายกำลังภายในให้เจ้าสามมาก ทำให้ตอนนี้อ่อนแรงราวกับคนแก่แล้ว หยู่เหวินเห้าก็อดหยอกล้อเขาไม่ได้ “ครั้งนี้ จะมากจะน้อยก็ถือว่าชดใช้ให้เขาบ้างแล้ว ชดใช้ต่อไป ชดใช้ตลอดชีวิต ชาติหน้าก็ไม่ติดค้างแล้ว”

ทว่าอ๋องอานกลับจับมือเจ้าห้า ขอบตาแดง “ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าฝัน ถ้าไม่ใช่เจ้าให้ฮองเฮามาก่อน พี่สามก็คงตายไปแล้ว ชาติหน้าและชาติต่อๆ ไปก็ยังชดใช้เขาไม่หมด”

ทันใดนั้นอ๋องอานก็สะเทือนใจ ทำเอาเจ้าห้าตกใจจริงๆ ไม่ชินเลย เขาเหอะๆ ไปสองเสียง “เช่นนั้นท่านก็รับรองพวกเราดีๆ กินเที่ยวให้ท่านเหมาหมดแล้วกัน”

“ได้ เหมาหมดแน่!” อ๋องอานหันไปสั่งทันที ให้เตรียมสุราอาหารรับรองพวกเขาอย่างดี

วันที่สามที่เจ้าห้าถึง จิ้งเหอกับองครักษ์ก็มาถึงเมืองเจียงเป่ย

หลังจากพวกนางเข้าเมืองก็มีคนมารายงานทันที บอกว่าจิ้งเหอจวิ้นจู่มา

เดิมอ๋องเว่ยกำลังพักผ่อนอยู่บนเตียง ครั้นได้ยินก็รีบร้อนลุกขึ้นมา “นางมาแล้ว? นางมา? แพล็บเดียวก็ได้ข่าวรีบมาแล้ว? ตามหลักอย่างน้อยต้องแปดวันสิบวันนี่”

เข้าแทบไม่อยากจะเชื่อ

ทันใดนั้นอ๋องอานก็เครียด “นางมาแล้ว อาการของท่านก็หายแล้ว เดี๋ยวจะว่าเราส่งข่าวปลอมหลอกให้นางมาหรือเปล่า? เช่นนั้นก็ต้องโกรธท่านต่อนะสิ”

อ๋องเว่ยยังระทึกอยู่ ครั้นได้ยินคำพูดของอ๋องอานแล้ว ในใจก็ลนลาน ลงเตียงทันที “ยังไม่หาย เจ็บภายในยังไม่หาย”

“สีหน้าท่านเลือดฝาดกว่าข้าอีก บอกว่าภายในยังไม่หายไม่ค่อยน่าเชื่อ”

“จะเสแสร้งอะไรกัน? ก็บอกความจริงไปเลยสิ ยอมรับว่าวิชาการแพทย์ข้าล้ำเลิศยากนักหรือ? ข้าจะช่วยคนที่เกือบไม่รอดชีวิตไม่ได้หรือ?” หยวนชิงหลิงเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ ผู้ชายก็เช่นนี้ ไม่ว่าอะไรก็ต้องหาข้ออ้าง ไม่รู้จักพูดให้ชัดเจนแจ่มชัด

เมื่อนั้นอ๋องชินทั้งสองก็อับอายเหงื่อตก

หลังจากเหงื่อตกแล้ว อ๋องเว่ยก็ดึงผ้าห่มคลุมศีรษะ แล้วเริ่มร้องไห้อยู่ในนั้น