บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1766

พวกหยวนชิงหลิงอยู่ข้างนอก ไม่ได้เข้าไป เดิมคิดว่าจะให้พวกเขาได้พูดคุยกันสักพัก เพราะเกือบต้องจากกันชั่วนิรันดร์แล้ว

แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจิ้งเหอเข้าไปพูดเพียงไม่กี่คำก็ออก ทั้งสีหน้ายังราบเรียบอีก

จิ้งเหอคารวะทุกคน แล้วถึงถามหยวนชิงหลิง “อาการบาดเจ็บของเขาไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม?”

หยวนชิงหลิงเอ่ย “วางใจเถอะ ไม่มีอะไรแล้ว อีกสักระยะก็กระโดดโลดเต้นได้”

จิ้งเหอหัวเราะเล็กน้อย “เช่นนั้นก็ดี”

พวกผู้หญิงออกมาพูดกันข้างนอก กลุ่มผู้ชายก็เข้าห้องอ๋องเว่ย โพล่งอารมณ์ไปยกหนึ่ง ทำตัวน่าสงสารก็ไม่เป็น สมน้ำหน้าต้องตัวคนเดียวตลอดชีวิต

อ๋องเว่ยยิ้มเจื่อน พวกเขาไม่เข้าใจ ในฐานะที่เป็นหลักของบ้าน เขาสมควรต้องเป็นเสาหลักค้ำฟ้า เป็นที่พึ่งพิงของนางและเด็กๆ จะทำตัวน่าสงสารอะไร?

พวกหยวนชิงหลิงก็ลากนางออกไปคุย เกี่ยวกับที่นางมา หยวนชิงหลิงยังอดพูดไปไม่ได้ “ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะมาจริงๆ”

พระชายาอานให้นางดื่มชาก่อนแล้วค่อยพูด เพราะเหน็ดเหนื่อยมาตลอดทาง พระชายาอานดีใจมาก นางเป็นคนที่หวังที่สุดว่าอ๋องเว่ยกับจิ้งเหอจะได้คืนดีกัน

จิ้งเหอดื่มไปอึกหนึ่ง มองหยวนชิงหลิงเอ่ย “ที่จริงข้าไม่รู้ว่าเขาเกิดเรื่องจริงๆ แต่กลางดึกจู่ๆ ก็จิตใจไม่สงบ นั่งไม่ติด นอนก็ไม่หลับ ไม่รู้ว่าอย่างไรก็คิดว่าเขาเกิดเรื่อง ข้าคิดว่าไม่ว่าอย่างไร ครั้งสุดท้ายนี้ก็ต้องเห็นหน้าสักหน่อย”

หรงเยว่เข้ามาถาม “เจ้าไม่แค้นเขาแล้วหรือ?”