บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1767

มื้อเย็นเพียบพร้อมบริบูรณ์มาก การดำรงชีวิตของเมืองเจียงเป่ยในตอนนี้ดีขึ้นมากแล้ว แก้ไขเรื่องปากท้องแล้วก็อยากกินดีหน่อย โดยเฉพาะการมาของอ๋องชินทั้งสอง ได้นำวัฒนธรรมอาหารการกินของแถบเมืองหลวงมาด้วย

พระชายาอานรับรองอย่างสุดความสามารถ ยกอาหารที่ดีที่สุดขึ้นโต๊ะ

ระหว่างงานเลี่ยงดื่มสุรา เจ้าห้าบอกว่ารอให้อาการของอ๋องเว่ยดีขึ้นบ้างแล้วก็จะไปหาเด็กๆ นั่นเป็นเป้าหมายสุดท้ายของพวกเขา

หงเย่กับโสวฝู่เหลิ่งก็คาดหวังมาก ดูสิว่าเจ้าเด็กเหลิ่งหมิงหยู่จะแอบอู้หรือไม่

หรงเยว่ถามจิ้งเหอว่าจะไปด้วยกันหรือไม่ จิ้งเหอส่ายหน้า บอกว่าจะอยู่ที่เมืองเจียงเป่ยสักหน่อย รอพวกเขาจะกลับเมืองหลวงแล้วก็ร่วมกลับกับพวกเขา

หรงเยว่เอ่ยอย่างรู้ใจ “เจ้าเดินทางมาเหนื่อยมากจริงๆ ไม่ต้องตามเราวิ่งไปวิ่งมาหรอก อยู่พักที่นี่สักหน่อย รอพวกเรากลับมาแล้วก็พาเจ้าไปด้วย”

“ได้!” จิ้งเหอเอ่ยอย่างนุ่มนวล

พระชายาอานดีใจเอ่ย “อยู่เป็นเพื่อนข้าพอดี”

เมื่อกินมื้อเย็นเสร็จ จิ้งเหอก็ออกตัวไปป้อนโจ๊กให้อ๋องเว่ย

อ๋องเว่ยไม่คิดว่านางจะมา รีบลุกขึ้นนั่ง “ข้ากินเองได้ ไม่ต้องรบกวนเจ้าหรอก”

“ได้!” จิ้งเหอยื่นโจ๊กให้เขา

บ่าอ๋องเว่ยมีแผล เคลื่อนไหวได้ไม่ดี ครั้นกระตุกโจ๊กออกมาช้อนหนึ่ง จิ้งเหอก็เช็ดให้เขาสะอาดก่อนจะเอ่ย “ข้าป้อนเจ้าดีกว่า”

อ๋องเว่ยถอนหายใจ “ไม่เอาไหนจริงๆ กินข้าวยังต้องให้คนดูแล ไม่รู้ว่าแก่แล้วจะทำอย่างไร”

“เด็กๆ ย่อมดูแลเจ้า หากไม่พอยังมีคนรับใช้”

อ๋องเว่ยมองนาง กินโจ๊กที่นางป้อนให้ทีละคำๆ “เด็กๆ นับข้าเป็นพ่อจริงหรือ?”

“การให้ย่อมได้รับผลตอบแทน พวกเขาก็รู้ความมาก ต้องรู้คุณแน่” จิ้งเหอเอ่ย

“แต่ข้าไม่ได้อยู่ข้างกายพวกเขาประจำ” อ๋องเว่ยถอนหายใจ ถึงจะบอกว่าไม่แสร้งทำเป็นน่าสงสาร แต่เขาพบว่าการทำเช่นนั้นได้ผลมาก

จิ้งเหอไม่ได้พูดต่อ ป้อนเขากินเสร็จแล้วก็วางถ้วยลง มองเขาแล้วเอ่ย “เช่นนั้นมีเวลาเจ้าก็กลับไปเยี่ยมพวกเขาเถอะ เด็กๆจะไม่มีพ่อก็ไม่ได้”

หัวใจอ๋องเว่ยเต้นเร็วไปหลายจังหวะ สูดลมหายใจเข้า แล้วเอ่ยถามอย่างน่าสงสาร “กลับไปแล้วจะพักที่ไหน? จะไปอาศัยจวนอ๋องฉู่ของเจ้าห้าตลอดก็ไม่ค่อยดี ข้าก็ต้องรักษาหน้าเหมือนกัน”

“เจ้าไม่มีจวนของตัวเองหรือ?” จิ้งเหอเอ่ยเรียบ