บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 178

ฉู่หมิงชุ่ยเดินเข้ามานั่งข้างๆ เขาช้าๆ พลันดึงมือเขามากุมที่ท้องตัวเอง แล้วพูดขึ้น： “นี่คือลูกของเราเพคะ เป็นฮ่องเต้ของเรา”

อ๋องฉีตกใจทันที พลางดึงมือออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วจ้องหน้านาง

ฉู่หมิงชุ่ยมองหน้าเขา แล้วถามขึ้นเสียงแข็ง： “ท่านกลัวอะไร？”

อ๋องฉีตกใจมากจริงๆ เพราะเขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า ฉู่หมิงชุ่ยมีความคิดอย่างนี้

ตอนนี้เขาเป็นองค์ชาย ถึงแม้ว่าเขาจะได้ลูกชาย มากสุดก็เป็นได้แค่รัฐทายาท

“ชุ่ยเอ๋อ อย่าพูดซี้ซั้ว！” อ๋องฉีเหมือนถูกไฟลนที่มือ พลันหันข้างแล้วนอนลงไป โดยไม่สนใจบาดแผลตรงหัวไหล่ที่โดนกดเลย

ฉู่หมิงชุ่ยแทบอยากจะเอาฝ่ามือตีลงไป

นางนั่งตาลอย เพราะไม่นึกเลยว่าตัวเองจะเลือกคนโง่อย่างเขา

ผ่านไปสักพักนางถึงฉีกยิ้มออกมา “เสด็จปู่เคยพูดกับข้าก่อนหน้านี้ว่า จะสนับสนุนท่านให้เป็นองค์รัชทายาท เสด็จปู่จึงสั่งให้ข้าทดสอบท่าน เมื่อครู่ก็คือการทดสอบ”

อ๋องฉีค่อยๆ หันกลับมา “ทดสอบ？”

“ใช่ เสด็จปู่อยากทราบว่าท่านมีความคิดเรื่องนี้หรือไม่ มีความกล้าที่จะทำและเป็นผู้นำหรือไม่” ฉู่หมิงชุ่ยพูดด้วยนำเสียงเยือกเย็น

อ๋องฉีนิ่งไป “โส่วฝู่ฉู่คิดมากไปแล้ว เสด็จพ่อมีอายุยืนแน่นอน อีกอย่างเสด็จพ่อเองก็ยังอายุไม่มาก ไม่จำเป็นจะต้องรีบแต่งตั้ง”

ฉู่หมิงชุ่ยหัวเราะในใจ ไม่รีบแต่งตั้งงั้นหรือ？ตอนนี้ทุกคนต่างจับจ้องตำแหน่งรัชทายาท ขนาดพวกปัญญาชนหรือขุนนางต่างก็เริ่มตีสนิทและใกล้ชิดอ๋องกันแล้ว

ขนาดอ๋องซุนเอง ตอนนี้ก็ได้เริ่มวางแผนการแล้ว

เขายังจะบอกว่าไม่รีบอีกหรือ？ช่างซื่อบื้ออะไรขนาดนี้

หัวใจของฉู่หมิงชุ่ย เริ่มเย็นขึ้น

นางลุกขึ้น แล้วพูดเสียงเรียบ： “ท่านพักผ่อนเถอะ ข้าขอตัวก่อน”

นางค่อยๆ เดินออกไป อ๋องฉีร้องเรียกนางด้วยเสียงหวาดกลัว “ชุ่ยเอ๋อ！”

นางหันกลับมามองเขาทันที

อ๋องฉีรู้สึกลำบากใจมาก และกลั้นใจพูดขึ้น： “ชุด.....ชุดของเจ้า ตอนนี้เปื้อนรอบเดือนแล้ว”

ฉู่หมิงชุ่ยพูดเสียงนิ่ง： “อย่างนั้นหรือ？งั้นข้าจะไปเปลี่ยนชุด”

พูดจบ นางก็เดินไปที่ตู้ด้านข้างเตียงเพื่อหยิบชุด แล้วเปลี่ยนด้านหลังฉากกั้น

นางไม่ได้รู้สึกตกใจหรือกังวลใจเลยสักนิด

อ๋องฉีอึ้งจนพูดขึ้น “วันนี้เจ้าส่งคนไปกราบทูลฝ่าบาทแล้ว แต่เจ้ากลับไม่ได้ตั้งครรภ์ เราจะอธิบายกันอย่างไรดี？”

“ไม่จำเป็นต้องอธิบาย มีใครรู้บ้างว่ารอบเดือนข้ามา？ยังไงซะคนในวังก็ไม่มีทางเปิดขาข้าดูไม่ใช่หรือ？” ฉู่หมิงชุ่ยพูดเสียงแข็ง

อ๋องแทบแทบจะไม่เชื่อว่าจะได้ยินคำนั้นออกมาจากปากของนาง เขาเบิกตากว้าง พร้อมกับอ้าปากค้างจนแทบจะยัดไข่เป็ดเข้าได้

ฉู่หมิงชุ่ยไม่ได้หยุดเดิน เพียงแค่หมุนตัวแล้วเดินออกไป

อ๋องฉีนอนตัวอ่อนระทวยอยู่บนเตียง มือเท้าเย็นเฉียบ

ทำไมนางถึงเปลี่ยนไปถึงขนาดนี้？

หลังจากที่ออกมา ฉู่หมิงชุ่ยก็มีสีหน้าไม่พอใจ พลางเดินไปที่ห้องรับรอง

“ไปเตรียมตัว ข้าจะกลับบ้าน” นางหันไปกำชับนางกำนัล

“เพคะ！” นางกำนัลออกไป พลางสั่งคนเตรียมรถม้า

ฉู่หมิงชุ่ยรู้ดีว่าเมื่อครู่ไม่ควรทำแบบนั้น แต่นางทนไม่ไหวจริงๆ

นางไม่อยากจะเกลี้ยกล่อมเขา ชักนำเขาแบบนี้ ถ้าหากว่ามันได้ผล นางเองก็ไม่ว่า

แต่ว่าเขาเป็นเพียงคนโง่เขลาคนหนึ่ง