บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1783

ท่านชายสี่สร่างเมาตอนฟ้ายังไม่สว่าง

ทุกอย่างเงียบสงัด ภรรยานอนอยู่ข้างๆอย่างสุขสบาย

เขาลุกขึ้นมา เปิดประตูเดินออกไป เจ้าหมานอนหลับอยู่ตรงหน้าประตู ได้ยินเขาออกมาก็ลุกขึ้นมานั่งมองดูเขา

เจ้าหมาแก่มากแล้ว ไม่ค่อยชอบเคลื่อนไหว แต่ชอบแนบชิดเขา

ท่านชายสี่กอดเขาไว้แล้วนั่งอยู่ตรงระเบียงทางเดินด้วยกัน อาศัยตะเกียงไฟในลานมองความมืดไกลออกไป

ลมค่อนข้างแรง มีความเย็นสบายของต้นฤดูร้อน

คางของเขาวางอยู่บนหัวของเจ้าหมา เจ้าหมาไม่ขยับ เขาก็ไม่ขยับ

ความคิดล่องลอยไป

เขาเคยกลับไปหาที่ยอดเขาหมาป่าหิมะ แต่ก็หาหมาป่าหิมะไม่เจอแล้ว ราวกับหมาป่าหิมะทั้งหมดหลบเขา

ยังไงอาจารย์ก็ไม่ยอมยกให้เขา กลับยอมให้พวกซาลาเปา

ชั่วชีวิตนี้เขามีครบสมบูรณ์ทุกอย่างแล้ว กิจการธุรกิจเจริญรุ่งเรือง มีภรรยาที่ดี มีลูกที่รูปร่างหน้าตาดี ยังตามหาแม่กลับมาได้แล้วด้วย

แต่มีสิ่งเดียวที่เสียใจ นั่นก็คือไม่สามารถครอบครองหมาป่าหิมะสักตัวไว้ข้างกาย

หลายปีมานี้ไม่ว่าจะใช้วิธีอะไร ทั้งไม้อ่อนไม้แข็ง กระทั่งคุกเข่าขอร้องอาจารย์ อาจารย์ก็ไม่ยอมยกหมาป่าหิมะให้เขา

จนเขาต้องไปขอหมาป่าหิมะของพวกซาลาเปาทังหยวนมาปลอบใจตนเอง

ที่จริงเขารู้ว่าที่อาจารย์ไม่ยกให้เขา จะต้องมีเหตุผลของนางอย่างแน่นอน แต่ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไร เขาก็ยังอยากได้

เฮ้อ แม้แต่ศิษย์พี่เซียวเหยากงยังมี แต่เขาไม่มี ทำไมล่ะ? เขาไม่เป็นที่รักขนาดนี้เลยหรือ? ทำไมอาจารย์ถึงไม่เห็นใจเขาเลย?

หลายปีมานี้ เขาไม่ถามอาจารย์อีกแล้ว และก็พยายามยับยั้งความต้องการภายในใจของตนเอง แต่เมื่อคิดขึ้นมา ก็รู้สึกคิดถึงอย่างท่วมท้น