บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1784

เจ้าหญิงพูดขึ้นด้วยสีหน้าบูดบึ้งว่า “พี่สะใภ้ห้า แม้แต่เจ้าก็ไม่มีหนทางหรือ? ข้าคิดว่าเจ้าสามารถพูดอะไรต่อหน้าชายาเฟิงอันได้อยู่บ้าง จึงอาจจะช่วยได้”

“ที่พระชายาไม่ให้ นางคงมีเหตุผลของตนเอง ท่านชายสี่เคยถามไหมว่าทำไมถึงไม่ยกให้เขา?” หยวนชิงหลิงถามขึ้น

“คงจะเคยถามแล้ว ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินหรงเยว่พูด เขาถึงขั้นคุกเข่าขอร้องพระชายา” เจ้าหญิงสงสารสามีของตนเองอย่างมาก ที่เขาถึงขั้นต้องคุกเข่า

หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าหญิง เขาคุกเข่าให้กับพระชายา ไม่ถือเป็นเรื่องใหญ่เลยซักนิด เขาเป็นลูกศิษย์ของพระชายา เป็นลูกศิษย์ที่เป็นยิ่งกว่าแม่ลูกด้วยซ้ำ ต่อให้เขาไม่ขอหมาป่าหิมะ ก็ต้องคุกเข่าให้กับพระชายา”

“นั่นก็ใช่” เจ้าหญิงคิดไม่ได้ขึ้นมาในทันที เพียงได้ยินว่าราชบุตรเขยคุกเข่าให้กับพระชายา ก็รู้สึกว่าเขาน่าสงสารมาก

“เจ้าไม่ต้องคิดมากขนาดนี้ พระชายาไม่ยกให้เขา จะต้องเป็นความหวังดีต่อเขาแน่ เดี๋ยวครั้งหน้าข้าค่อยๆลองถามพระชายาดูดีไหม?”

เจ้าหญิงพูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้นดีใจว่า “พี่สะใภ้ห้า ต้องรบกวนเจ้าแล้ว”

หยวนชิงหลิงหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าพบว่า ตอนนี้มีเพียงเรื่องของท่านชายสี่ที่ทำให้เจ้าสนอกสนใจ”

เจ้าหญิงแลบลิ้นหัวเราะพร้อมพูดขึ้นว่า “หากเป็นเรื่องของพี่ห้า เจ้าไม่สนอกสนใจหรือ? หากพี่ห้ามีอะไรที่เสียใจ คาดว่าเจ้าคงจะตื่นเต้นยิ่งกว่าข้า”

หยวนชิงหลิงค่อนข้างเหม่อลอย ที่จริง นางไม่เคยถามเจ้าห้าอย่างจริงจัง ว่ามีเรื่องอะไรเสียใจหรือเปล่า

หลายปีมานี้ สิ่งที่นางชอบ เจ้าห้าก็บอกว่าเขาก็ชอบ

ญาติพี่น้องของนาง เจ้าห้าก็บอกว่าเป็นญาติพี่น้องของเขาด้วย

งานที่นางรักชอบ เจ้าห้าก็ให้การสนับสนุนถึงที่สุด ต่อให้ไม่มีเวลาอยู่กับเขา

เมื่อคิดเช่นนี้แล้ว ก็รู้สึกสงสารเขาอย่างมาก

ดังนั้นรอหลังจากเจ้าหญิงกลับไปแล้ว ประมาณตอนพักเที่ยง นางไปที่ห้องห้องทรงพระอักษร แล้วก็ทานข้าวเป็นเพื่อนเขาอยู่ที่ห้องทรงพระอักษร

คุยเรื่องงานเหล่าขุนนางต่างก็อยู่ด้วย ในวังเตรียมอาหารไว้ให้ ปกติจะทานข้าวพร้อมกับหยู่เหวินเห้า แต่วันนี้ฮองเฮามา พวกเขาจึงไปทานที่ห้องด้านข้าง