บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1799

ได้ยินเจ๋อหลานพูดชมหนิงหงเจาคนนั้น อานจือก็พยักหัว แต่แล้วก็พูดขึ้นมาว่า “ยังไงก็เป็นถึงจอหงวน เรื่องเล็กน้อยของพวกเราแค่นี้ สำหรับเขาถือเป็นเพียงการสอนจระเข้ว่ายน้ำ"

“ก็ถูก” เจ๋อหลานพยักหัว จอหงวนที่จิ่งเทียนเลือก มีความสามารถไอคิวสูงพอสมควร เรื่องนี้ไม่ต้องเป็นกังวล

เหลิ่งหมิงหยู่วางถ้วยชาลงเงียบๆ ไม่กล้าพูดเข้าเรื่องกับพวกพี่สาว ความเห็นใจที่มีให้กับคุณชายหนิงยิ่งเพิ่มมากขึ้น ก่อนทดสอบพวกพี่สาวยังพูดเป็นกังวล กลัวว่าจะยากไปสำหรับคนอื่น ตอนนี้คนอื่นผ่านแล้ว ก็พูดว่าสำหรับคนที่เป็นถึงจอหงวนนั้น ถือเป็นเรื่องง่าย โลกของพวกผู้ใหญ่ช่างซับซ้อนจริงๆ

อานจือค่อยๆมองกลับมา ปิดหน้าต่าง พร้อมลุกขึ้นพูดขึ้นว่า “เวลาไม่เช้าแล้ว น้องสาว น้องชาย เรากลับจวนเถอะ”

เห็นฝีเท้าของนางไวยิ่งกว่าตอนที่ออกมา เจ๋อหลานจึงยิ้มพร้อมพูดขึ้นว่า “ดี”

สามพี่น้องเดินลงมาอย่างรวดเร็ว

รู้สึกได้ว่าสายตาที่จ้องมองตนเองอยู่ตลอดหายไปแล้ว หนิงหงเจาวางแก้วลง มองดูขอทานน้อยทั้งสองคนตรงหน้า พร้อมพูดขึ้นว่า “มู่โถว ให้เงินพวกเขายี่สิบตำลึง”

มู่โถวเอาเงินออกมาวางไว้ตรงหน้าขอทานทั้งสองคน แต่พวกเขากลับไม่รับ

เด็กคนเดิมที่ขายผลไม้แห้งปะปนกับหินก้มหัวคำนับ ต้องพูดขึ้นว่า “ผู้มีพระคุณ ข้าน้อยขอร้องท่าน ให้ข้าน้อยกับน้องชายคอยปรนนิบัติรับใช้อยู่ข้างกายท่าน พวกเราอดทนต่อความยากลำบากได้ งานอะไรก็สามารถทำได้ ขอให้มีข้าวกินไม่หิวตายก็พอ"

“เกินไปแล้ว เกินไปมากแล้ว คุณชายใจดีให้ข้าไปช่วยพวกเจ้า พวกเจ้ากลับจะมาแย่งงานของข้าหรือ?” สีหน้ามู่โถวเยือกเย็น ชักดาบออกจากฝัก แล้วก็ขวางอยู่ตรงหน้าพวกขอทานน้อย จนพวกเขาตกใจม้วนตัวกลม

“มู่โถว” หนิงหงเจายกมือ แล้วเก็บดาบเขาของเขากลับเข้าไป

เขาพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “คนข้างกายของข้าเพียงพอแล้ว พวกเจ้าเอาเงินพวกนี้ ไปทำการค้าขายเลี้ยงชีพ สามารถทำได้แค่ไหน ก็แล้วแต่โชคชะตาของพวกเจ้า”

เดิมพวกขอทานน้อยอย่างอยากร้องขอ แต่มู่โถวดุร้ายเกินไป ทั้งๆที่ก็ดูโตก่อนพวกเขาเพียงนิดเดียว

ออกมาจากศาลาใจกลางทะเลสาบ มู่โถวยังหงุดหงิดไม่หาย แบกดาบไว้บนหลัง แล้วก็แตะก้อนหินตามอยู่ด้านหลังหนิงหงเจา

หนิงหงเจาวางเศษเงินบนฝ่ามือเขาอย่างจนใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “วันนี้ให้เจ้ากินสองไม้ ไปสิ”

“คุณชายใจดีจริงๆ” มู่โถวดีใจอย่างมาก ถือเงินไว้แล้วก็วิ่งไปที่หัวมุมถนน

หนิงหงเจาหัวเราะ แล้วก็เดินตามหลังเขาไป