บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 180

คืนนี้หยวนชิงหลิงเองก็คิดว่าตัวเองอมแมลงวันเหมือนกัน

เพราะว่า หยู่เหวินเห้าบอกว่า เขาไม่รู้ว่าจะเรียกนางว่าอย่างไร

เพียงแต่ขานชื่อ หยวนชิงหลิง ไม่ได้มีอะไรโดดเด่น

พระชายา ดูห่างเหินไป และเป็นทางการมาก

ชิงชิง.......พอได้ยินเขาเรียกก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาทั้งตัว

อะหลิง กับอะหลิงกลับเสียงเหมือนกัน เขาเรียกหยู่เหวินหลิงว่าอะหลิงมาโดยตลอด

หลิงเอ๋อ.....พอเรียกแบบนี้ยังไม่ทันจบ หยวนชิงหลิงก็พลันโบกมือมาทันที จนรู้สึกว่าเนื้อชากันเลยทีเดียว

สุดท้าย หยู่เหวินเห้าตัดสินใจ เรียกเจ้าหยวน

สมองของหยวนชิงหลิง ก็ผุดภาพวาดภาพหนึ่งขึ้นมา

ผู้นำหนึ่งท่านที่กำลังจับมือกับคนแก่ผมหงอกที่เดินโซเซ พร้อมพูดปลอบใจ： “เพื่อนร่วมงานเก่า เธอลำบากทำงานมานานกว่าสี่สิบปี วันนี้ถึงเวลาปลดเกษียณแล้ว!”

หยวนชิงหลิงแทบจะกระอักเลือดออกมา

เจ้าหยวน ช่างเป็นคำเรียกที่ฟังดูแก่หงำเหงือกมาก ตอนนี้นางเป็นแค่หญิงสาวอายุสิบเจ็ด

นางจึงถามขึ้นอย่างไม่ประสบอารมณ์： “แล้วข้าต้องเรียกท่านว่าอย่างไร？”

หยู่เหวินเห้าจึงพูดขึ้น： “เรียกท่านอ๋อง”

หยวนชิงหลิงขี้เกียจสนใจเขา จึงรีบหันหลังให้เขาทันที

หยู่เหวินเห้าจับมือนาง “โกรธแล้วหรือ？แล้วเจ้าคิดว่าควรเรียกอย่างไร”

“หยู่เหวินเห้า！”

“แล้วข้าควรเรียกเจ้าว่าอย่างไร？”

“ข้าไม่เปลี่ยนชื่อแซ่ เรียกว่า หยวนชิงหลิง！”

หยู่เหวินเห้าเอามือวางไว้หลังศีรษะ “แบบนั้นดูไม่น่าสนใจเลยสักนิด”

เขากลับรู้สึกว่าเจ้าหยวนฟังดูเพราะมาก และจะเรียกต่อไป ต้องมีสักวันที่ชื่อเจ้าหยวนของนางนั้นจะเป็นชื่อรองของเขา

ตอนนั้น พวกเขาคงแก่แล้ว ลูกหลานคงวิ่งไล่กันเต็มบ้าน เป็นชีวิตที่ดีเยี่ยมเพียงใดเล่า

หยวนชิงหลิงกลับเอาแต่คิดเรื่องฝ่าบาทว่าจะจัดการฉู่หมิงชุ่ยหรือไม่

หยู่เหวินเห้าจึงพูดขึ้น “คิดเรื่องอะไร？”

หยวนชิงหลิงหันไปมองหางตาของเขา จึงรีบหลับตาลง “ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น ง่วงมากเลย”

“ดี อย่างนั้นพวกเรารีบทำสงครามกันให้จบ จะได้ไม่นอนช้าเกิน!” หยู่เหวินเห้าผู้มีความสามารถทำการบ้าน จึงปลดเสื้อออก แล้วทำตัวตรงเป็นทหาร

หยวนชิงหลิงถอนหายใจออกมา คนหนุ่มสาวนั้นมีไฟมาก！

นางอายุมากแล้ว รู้สึกทนความทรมานไม่ไหว

ร่างกายนางสิบเจ็ด แต่หัวใจนางนั้นขึ้นเลขสองจะเข้าเลขสามแล้ว

ไม่พูดถึงจะดีสุด！

อยู่ดีๆ หยวนชิงหลิงก็พบว่า ช่วงนี้ตัวเองคิดถึงบ้านน้อยลง

ก่อนหน้านี้นางรู้สึกเหมือนตัวเองลอยกลางอากาศ ตอนนี้กลับมีความรู้สึกว่ามีการฝังรากลงดินแล้ว

“ตั้งสมาธิ ห้ามว่อกแว่ก！” หยู่เหวินเห้ากัดปากนางเอาไว้

หยวนชิงหลิงจึงสบถออกมาสองครั้งถึงยอม แล้วถึงค่อยๆ ปล่อยร่างกายให้เป็นไปตามอารมณ์

ทบทวนหลังแข็งเสร็จ，หยู่เหวินเห้ารู้สึกว่าช่วงนี้หยวนชิงหลิงไม่ค่อยให้ความร่วมมือเรื่องบนเตียงเท่าไหร่

หยวนชิงหลิงกลับรู้สึกว่านางกำลังให้การดูแลเขา ถึงจะยังเด็กแต่ก็ไม่สามารถผ่านไปได้

พอยากที่จะปฏิเสธและอธิบาย จึงพลอยหลับไป！

เช้าวันต่อมา หยู่เหวินเห้าถูกเรียกตัวเข้าวังตั้งแต่เช้ามืด

หยวนชิงหลิงรู้ว่าวันนี้ต้องมีข้อสรุป ดังนั้นหลังจากที่กลับมาจากจวนหวย ก็เอาแต่ครุ่นคิดด้วยความไม่สบายใจ

พอเวลาเดินมาถึงตอนเที่ยงหยู่เหวินเห้าก็เดินเข้ามาในจวนอย่างรวดเร็ว

หยวนชิงหลิงออกไปรับหน้า พร้อมกับถามขึ้นด้วยความร้อนใจ： “เป็นอย่างไรบ้าง？หยวนเจ๋ไม่ถูกลงโทษใช่หรือไม่？”

นางหวังอยากให้ฉู่หมิงชุ่ยโดนมาตลอด แต่ว่าที่จริงก็เป็นเพราะกังวลหยวนเจ๋

หยู่เหวินเห้าจูงมือนางเข้าไป แล้วพูดขึ้น： “หยวนเจ๋มีความดี ได้รับเงินพระราชทานหนึ่งร้อยตำลึง”