บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 181

หลังจากที่อ๋องซุนอาบน้ำเสร็จ ก็แต่งองค์ออกมาด้านนอก

ที่จริงเขาก็ดูลดลงไปเล็กน้อย แต่ก็น้อยมาก เห็นว่าลดลงบ้างก็ถือว่าไม่ธรรมดาแล้ว

“พี่รองขยันมาก” หยวนชิงหลิงพูดให้กำลังใจเขา

อ๋องซุนทำมือ “ออกกำลังกายบ้างถึงจะดี สักหน่อยยังต้องฝึกซ้อมดาบ”

หยวนชิงหลิงประหลาดใจ: “ฝึกซ้อมดาบ? อย่างนั้นช่วงนี้พี่รองก็ออกกำลังกายหนักมากเลย มิน่าถึงดูผอมลงบ้างแล้ว”

“ต้องฝึก เพื่อเพิ่มทักษะการต่อสู้” อ๋องซุนพูดออกมาอย่างไม่ละอาย “ข้าฝึกซ้อมยังคงพอใช้ ถ้าเทียบกับคนฝีมือเก่งกาจ ยังถือว่าสู้ไม่ได้ แต่ถ้าเป็นอ๋องฉี น่าจะพอสูสีแล้ว”

พระชายาอ๋องซุนแทบสำลักน้ำชาออกมา

หยวนชิงหลิงหันไปมองพระชายาอ๋องซุนแวบหนึ่ง พบว่านางชอบทำให้อ๋องซุนขายหน้า

ทักษะการต่อสู้ของหยู่เหวินเห้าสูงขนาดไหนนั้น หยวนชิงหลิงไม่รู้ เพราะนางเองก็ไม่เคยเห็นด้วยตัวเอง

แต่ดูจากปฏิกิริยาของพระชายาอ๋องซุนแล้ว ทักษะการต่อสู้ของหยู่เหวินเห้าน่าจะสูง

“เจ้ายิ้มอะไร? หรือคิดว่าข้าเทียบอ๋องฉีไม่ได้?” อ๋องซุนหันไปจ้องนาง

“ไม่ใช่เพคะ จะเป็นไปได้อย่างไร? ถ้าสู้กันขึ้นมาจริง อ๋องฉีก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ท่าน ท่านสามารถจัดการเขาได้อย่างแน่นอน” พระชายาอ๋องซุนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง

อ๋องซุนโมโหพลันเดินออกไปทันที

หยวนชิงหลิงหันไปมองนาง “พี่สะใภ้รองท่านจะแหย่เขาเพื่ออะไร?ยากมากกว่าเขามีจิตวิญญาณการต่อสู้”

พระชายาอ๋องซุนถอนหายใจออกมาเบาๆ “ยากมากกว่าเขามีจิตวิญญาณการต่อสู้?ถ้าหากว่าเขามีจริง ข้าเองก็คงไม่พูดให้เขาแบบนี้ แต่ว่าเขาไม่มี เขาเพียงแค่ทำเหมือนจะลดน้ำหนัก แต่คนนอกที่ดูนั้นไม่คิดแบบนั้น”

หยวนชิงหลิงอึ้งไปชั่วขณะ “ท่านหมายความว่าอย่างไร?”

พระชายาอ๋องซุนถอนหายใจออกมา “ความเคลื่อนไหวขององค์ชายในราชวงศ์หลานคนกำลังโดนจับตามอง เขาเป็นคนชอบกินมาโดยตลอด พอหลังจากโดนทำร้าย อยู่ดีๆ ก็มีแรงฮึบ ทั้งออกกำลังกายที่งฝึกซ้อมการต่อสู้ เจ้าคิดว่าคนอื่นจะคิดอย่างไร?ถ้าหากว่าคิดทำจริงๆ ก็คงดี แต่ข้าดูออกว่าไม่ใช่”

หยวนชิงหลิงไม่นึกว่าพระชายาอ๋องซุนจะวิเคราะห์ได้ละเอียดขนาดนี้ และยังมองเห็นปัญหาได้อย่างทั่วถึง

นางพูดเสียงเบา: “ทำไมพี่รองจะไม่มีจิตวิญญาณในการต่อสู้?”

“เขาเป็นคนขี้ขลาด!” พระชายาอ๋องซุนพูดอย่างจริงจัง: “พูดตามตรง ก็คือเขากลัวตาย”

“ข้าไม่คิดอย่างนั้น ข้ากลับคิดว่าท่านพี่รองเป็นคนที่มีไหวพริบ เขาไม่ได้กลัวตาย ไม่อย่างนั้นตอนที่โดนลอบทำร้าย เขาคงไม่สละชีวิตปกป้องข้าหรอก”

พระชายาอ๋องซุนชะงักไปทันที “อันนี้ข้าไม่เคยนึกมาก่อนเลย”

หยวนชิงหลิงจึงพูดต่อ: “ความกลัวครั้งนี้ของท่านพี่รองนั้นกระตุ้นเขาจริงๆ เพียงแต่ท่านเองก็ยังบอกว่าตอนนี่ในจวนกำลังถูกคนจับตามอง เขาทั้งออกกำลัง ทั้งซ้อมดาบ เรื่องแบบนี้ก็ปรากฏแล้ว คนที่จับจ้องเขา คงดูอีกไม่นานเดี๋ยวก็หลุดแล้ว ตอนนั้นท่านก็ค่อยดูว่าท่านพี่รองจะมีท่าทีอย่างไร”

หยวนชิงหลิงกับอ๋องซุนเคยรู้จักกันมาบ้าง หารือกันมาหลายครั้ง วิธีจัดการของเขานั้นง่ายมาก เขาไม่มีทางหลบหลังต้นไม้ คนเดียวที่น่าสงสัยตอนนี้คือ พระชายาจี้

หรือว่าเป็นความบุ่มบ่าม?เขาไม่รู้หรือว่าการยั่วโมโหพระชายาจี้นั้นจะทำให้เกิดผลร้ายอะไร?

แต่ว่า พระชายาจี้กลับไม่เห็นเขาในสายตา ก่อนจะเกิดเรื่องขึ้น ก็เป็นเพราะมีเรื่องกับนาง แต่ไม่ใช่พุ่งเป้าไปที่อ๋องซุน

ถ้าหากว่าเขาไปล่วงเกินพระชายาจี้ พอเขาเกิดเรื่องขึ้น พระชายาจี้ไม่มีทางหลุดพ้นได้แน่ และบวกกับนิสัยชอบเที่ยวเล่น รู้จักแค่การกินเที่ยว พระชายาจี้คงขี้เกียจพูดแล้ว ดังนั้นเขาก็อาจจะปกปิดเอาไว้ได้

ในบรรดาองค์ชายทั้งหลาย คนที่ฉลาดที่สุดที่จริงคือ อ๋องซุน

อ๋องฉีนั้น เป็นคนที่มีความอดทน แต่เขายังเทียบกับอ๋องซุนในเรื่องการสู้แบบลับๆ ไม่ได้

พระชายาอ๋องซุนพยายามครุ่นคิด ทันใดนั้นนางก็เงยหน้า พลางจับมือหยวนชิงหลิงไว้ “คำพูดเจ้าพวกนี้ ได้เตือนสติข้า ชิงหลิง เจ้าเป็นคนมองคนออก ข้าไม่สู้เจ้า ต้องเรียนรู้จากเจ้าอีกเยอะ”

หยวนชิงหลิงยิ้มอ่อน “ข้าชอบคุยกับคนอย่างพี่สะใภ้รองมากที่สุดเลย”