บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1805

หลังกลับมาจากการออกไปครั้งล่าสุด สองศรีพี่น้องเจ๋อหลานกับอานจือก็วางแผนครั้งใหม่อย่างรวดเร็ว วันนี้เป็นวันที่แดดจ้าฟ้าสดใส สองสาวแอบพาเหลิ่งหมิงหยู่ออกบ้านไปแบบเงียบๆ

แต่เมื่อพวกเจ๋อหลานมาถึงศาลาใจกลางทะเลสาบ พวกเขากลับต้องเก้อจนได้

เดิมทีห้องส่วนตัวที่หนิงหงเจาควรจะนั่ง เวลานี้มีคู่สามีภรรยาวัยหนุ่มสาวคู่หนึ่งนั่งอยู่

“น้องสาว เขาไปแล้วหรือ?” อานจือหันไปมองเจ๋อหลานแล้วถามอย่างสงสัย

เจ๋อหลานเงยหน้าขึ้น เจ้าฟีนิกซ์น้อยที่บินโฉบอยู่บนก้อนเมฆพลันพุ่งลงมา ร่อนลงบนไหล่ของนาง จากนั้นก็ใช้หัวเล็ก ๆ ซุกไซร้เข้าที่แก้มของนาง

“ก่อนหน้านี้ครึ่งก้านธูป เขาไปกับชายที่สวมชุดคลุมสีเทาอมน้ำตาลคนหนึ่งแล้วล่ะ”

อานจือเกิดความรู้สึกผิดหวังขึ้นในหัวใจอย่างบอกไม่ถูก "ไม่แน่ว่าเขาอาจมีธุระด่วนขึ้นมาพอดี

เช่นนั้น พวกเราก็กลับจวนกันก่อนเถอะ"

“หรือไม่เราก็ไปเดินเที่ยวกันดีกว่าไหม? กว่าจะออกมาได้สักครั้งไม่ใช่ง่าย ๆ พวกเราไปเดินดูของที่ถนนการค้าของเมืองเจียงเป่ยกันดีกว่า ข้ายังตัดสินใจไม่ได้เลยว่าจะให้ของขวัญอะไรกับพวกพี่ชายดี” เจ๋อหลานรีบพูดขึ้นทันที

ดวงตาของเหลิ่งหมิงหยู่ก็วาววับขึ้นมาด้วยเช่นกัน กอดกระบี่พลางยืนขึ้น "ก็ดีนะ"

ถ้าพูดถึงถนนการค้าของเมืองเจียงเป่ย มันยังเป็นแค่แบบจำลองการดำเนินงานที่เรียนรู้มาจากเมืองโร่ตู ก่อนหน้านี้แม่นางโจวกับหูหมิงเคยมาเดินดูบ้างแล้ว เล่าว่ามีพ่อค้าแม่ขายจำนวนมากจาก แคว้นต้าซิ่ง การแสดงของที่นี่ก็สนุกน่าสนใจมากจริง ๆ

เมื่ออานจือได้ยินดังนั้นก็รู้สึกสนใจขึ้นมา ความผิดหวังในใจพลันมลายหายไปทันที "เช่นนั้นพวกเราก็ไปกันเถอะ"

ฟีนิกซ์น้อยบินกลับขึ้นไปบนเมฆ ทั้งสามคนออกจากศาลากลางทะเลสาบด้วยความกระตือรือร้นอย่างมาก เดินไปยังถนนย่านการค้าทางตอนเหนือของเมือง

ขณะที่จะเดินออกจากปากถนน ก็ชนเข้ากับคนคนหนึ่ง

“เป็นเจ้าเองรึ!” มู่โถวกอดขนมกุ้ยฮวาถุงใหญ่ไว้ในอ้อมแขน มือข้างหนึ่งถือขนมถังหูลู่เย็น ตรงดิ่งเข้ามาขวางหน้าเหลิ่งหมิงหยู่ด้วยท่าทางโกรธเคือง “เจ้ามาได้เหมาะนัก มาสู้กับข้าให้รู้กันไปเลย!”

เจ๋อหลานดึงอานจือไปยืนด้านข้าง ทั้งสองคนกวาดสายตามองไปรอบ ๆ แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของหนิงหงเจา จึงอดถอนหายใจไม่ได้ ยังคิดอยู่ว่าจะบังเอิญชนใส่พอดีแล้วเชียว