บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1827

จิ่งเทียนได้ฟังแผนการของเจ๋อหลาน รู้ว่าตนเองคือส่วนที่สำคัญที่สุด จึงพูดขึ้นอย่างซ่อนความตื่นเต้นไว้ไม่ได้ว่า “เจ๋อหลาน แผนการนี้ดีอย่างมาก แต่โน้มน้าวเพียงแค่คนเดียวไม่น้อยไปหรือโน้มน้าวพวกเขาทั้งหมดเลยดีไหม?”

“ได้” เจ๋อหลานยังไม่รู้ว่าความสามารถพิเศษของจิ่งเทียนสามารถใช้ได้ขนาดไหน เดิมคิดว่าเขาอาจจะมีความจำกัด ถึงเลือกที่จะโน้มน้าวผู้นำโจรก่อน แล้วค่อยให้ผู้นำโจรคนนี้ไปควบคุมจัดการคนอื่น

หนิงหงเจารู้ดีว่าทั้งสองคนมีความสามารถไม่ธรรมดา แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินพวกเขาพูดว่าพวกเขาใช้พลังเหนือธรรมชาติลงโทษพวกโจรอย่างสบาย รู้สึกเหมือนการซาบซึ้งจนน้ำตาไหล เหมือนอย่างกับ เจ็บไปทั้งตัว ชาจนน้ำตาจะไหล และบนแหล่งกบดานเหลยถิงมีคนสี่ร้อยกว่าคน จะโน้มน้าวได้หมดหรือ?

เมื่อคุยรายละเอียดเสร็จแล้ว พวกเขาหาร้านน้ำชาหาอะไรกินก่อนแล้วค่อยเดินทางต่อ

แล้วก็กลับมาเป็นเหมือนอย่างตอนเดินทางเริ่มแรก เจ๋อหลานจิ่งเทียนอยู่ข้างหน้า เหลิ่งหมิงหยู่อยู่ตรงกลาง หนิงหงเจากับมู่โถวอยู่หลังสุด

ใบหน้ามู่โถวฟื้นคืนความมีชีวิตชีวาและความไร้เดียงสาเหมือนเดิม วิ่งไปเก็บผลไม้มาให้กับทุกคนอยากมีความสุข เพียงแต่รอยคล้ำรอบดวงตา 2 ข้างสะดุดตาเป็นพิเศษ

“น้องชาย ตาของมู่โถวเป็นอะไร?” เจ๋อหลานมองก็รู้เลย จึงเดินช้าลงแล้วถามเหลิ่งหมิงหยู่

เหลิ่งหมิงหยู่กำลังเช็ดผลไม้เตรียมจะกิน ได้ยินพี่สาวถาม ก็กลอกตามองบนยังได้น้อยครั้ง พร้อมพูดขึ้นว่า “เขาวุ่นวายเกินไป บอกว่าจะขอโทษข้า ข้าบอกว่าข้าไม่โกรธ เขาไม่เชื่อ รบเร้าที่จะให้ข้าต่อยเขาให้ได้”

เจ๋อหลานเบิกตาโต นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินคำขอเช่นนี้ มู่โถวคนนี้น่าสนใจจริงๆ แต่ดูแล้วน้องชายก็ไม่ได้เกลียดมู่โถว นางถึงไม่สนใจ

ในวัง เมืองหลวง

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นด้วยเสียงลากยาวว่า “เจ้าหยวน ข้าบอกเจ้า คนคนหนึ่งประสบความสำเร็จมากแค่ไหน ข้อบกพร่องของเขาก็มีสั้นแค่นั้น ใจแคบก็คือข้อบกพร่อง และก็เป็นการบกพร่องอย่างสาหัส”

“ใช่ เจ้าพูดถูก” หยวนชิงหลิงช่วยจัดคอเสื้อให้เขา พร้อมพูดขึ้นอย่างยิ้มแย้ม

หยู่เหวินเห้าถอนหายใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “เหมือนอย่างข้าวชนิดเดียวกันเลี้ยงคนหลายร้อยคน ต่างก็ทานข้าวกันมาจนเติบโต ทำไมถึงแตกต่างกันขนาดนี้”

“ใช่ เจ้ากับพวกเขามีความแตกต่างกันอย่างมาก” หยวนชิงหลิงถือถาดแป้ง ทาบนใบหน้าของเขา สีหน้าไม่เลวด้วย

“แน่นอน” หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างกระหยิ่มใจ

“อืม ย่อตัวลงหน่อย ข้าทำผมให้ สบายตัวเกินไปหน่อย” หยวนชิงหลิงยิ้มหัวเราะ พร้อมพูดขึ้น

“ทำพอประมาณก็พอ อย่าทำจนโทรมเกินไป” หยู่เหวินเห้ามองดูในกระจก ชายชราในกระจกสีบรอนซ์ก็กำลังมองมาที่เขา แล้วพูดขึ้นอย่างรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิมว่า “ต้องย้อมผมขนาดนี้เลยหรือ? ข้าคิดว่าสีขาวทั้งหมดมันดูดีกว่าสีเทานะ”

“ข้าคิดว่าแบบนี้ดี ดูสิ เหมือนมู่หรูกงกงเลย” หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างหยอกล้อ