บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1828

สีหน้าสวีอีเปลี่ยนไปทันที

เข้าประตูเมืองไม่เป็นไร แต่ไม่จำเป็นต้องแต่งให้เป็นคนแก่

หยวนชิงหลิงกับมู่หรูกงกงต่างหัวเราะ เจ้าห้ากับสวีอีสมแล้วที่อยู่ด้วยกันมานานหลายปี ต่างก็ตายเพราะปากในเวลาเดียวกัน

หากเจ้าห้าไม่หยอกล้อหงเย่ ไม่นินทาเหลิ่งจิ้งเหยียนกับท่านชายสี่ลับหลัง ก็ไม่เป็นแบบนี้

หากสวีอีอดกลั้นหัวเราะไว้ได้ เก็บรวบฟันของตนไว้ให้ดี ก็ไม่จำเป็นต้องไปอยู่เป็นเพื่อนฮ่องเต้ของเขา

โชคดีที่ยังเหลือสีอยู่ไม่น้อย เพียงพอที่จะแต่งให้สวีอีเป็นคนแก่

สวีอีพูดขึ้นอย่างอู้อี้ว่า “ไม่รู้ว่าหัวสมองใต้เท้าเหลิ่งคิดอะไรอยู่ เฝ้าประตูเมืองก็เฝ้าประตูเมืองไปสิ ทำไมจะต้องให้ฮ่องเต้แต่งเป็นคนแก่? ขาวสะอาดแข็งแรง เฝ้าประตูเมืองไม่ได้หรือ? จะว่าไปแล้วก็คือใจแคบ ฮ่องเต้นินทาเขาแล้วยังไง จะว่าหน่อยก็ไม่ได้หรือ?”

“เจ้าไม่ต้องพูดแล้ว เดี๋ยวมีใครปากพล่อยไปบอกใต้เท้าเหลิ่งกับท่านชายสี่ เจ้าจะลำบาก” หยวนชิงหลิงยิ้มหัวเราะพร้อมพูดขึ้น

“ในตำหนักก็มีกันไม่กี่คน ใครจะปากพล่อย?” สวีอีเอียงหัวมองดูมู่หรูกงกง พร้อมพูดขึ้นว่า “ท่านห้ามไปพูดนะ”

“ข้าไม่ได้ปากพล่อย” มู่หรูกงกงลากหน้ายาว ในนี้ใครปากพล่อย? เขาสวีอีเป็นคนที่หนึ่ง ฮ่องเต้ก็กล้าเป็นคนที่สอง

“มู่หรู ไปหาเสื้อผ้ามาให้เขา” หยู่เหวินเห้าดีใจอย่างมาก ในที่สุดก็หาคนไปเป็นเพื่อนได้แล้ว

อย่าเห็นว่ามู่หรูกงกงอายุมาก แต่การเคลื่อนไหวนั้นยังคล่องตัว ออกไปสั่งการสักพัก แล้วก็ได้เสื้อผ้าทหารเฝ้าประตูมาจริงๆ

ในวังมีชุดพวกนี้ เพราะเมื่อวานคุณชายหงเย่เอามาให้ บอกว่ากลัวฮ่องเต้รู้สึกสกปรก จึงส่งมาให้ซักก่อน ซักสะอาดแล้วก็ไม่มีข้ออ้างที่จะไม่ใส่แล้ว

หากใครยังปากพล่อยอีก เสื้อผ้าก็ยังมีเพียงพอ

ทั้งสองแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว มองตากันแล้วก็ทั้งโกรธทั้งอยากขำ

แต่เจ้าห้าก็ตาแดงขึ้นมาในทันที จึงรีบหันหน้าไป