บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1843

พ่อลูกทั้งสามคนหลบคุยกันอยู่ในห้องด้านข้างห้องโถง

เวลานี้ เจ้าเริ่มคุยเรื่องชีวิต อุดมคติกับลูกๆแล้ว

เป็นกษัตริย์และก็เป็นพ่อ วันนี้ได้เวลาสอนพวกลูกๆให้รู้จักหลักการเป็นคน

ในฐานะที่เป็นฮ่องเต้ สอนพวกเขาให้รู้จักมีความรับผิดชอบต่อสังคม พึงระลึกถึงความกตัญญูกตเวที นี่ถือเป็นรากฐานของธรรมาภิบาลเป่ยถัง

ในฐานะที่เป็นพ่อ สอนพวกเขาให้สนุกกับกระบวนการเรียนรู้ สนุกกับกระบวนการทำงาน เพลิดเพลินกับทัศนียภาพที่สวยงามรอบตัว อย่าลืมมองภูเขาลูกนี้ เดือนดวงนี้ ด้วยจิตใจที่ขอบพระคุณ

คำพูดพวกนี้ เมื่อก่อนเจ้าห้าไม่พูด มักรู้สึกว่าเป็นถ้อยคำพร่ำเพรื่อของคนแก่

พวกลูกๆฉลาดขนาดนั้น คงจะเห็นคำพูดแบบนี้ในที่อื่นแล้ว

แต่วันนี้เขาอยากพูด ต่อให้เป็นหลักการเหตุผลที่ธรรมดามาก แต่หวังว่าพวกเขาจะเก็บไว้ในใจ

เขาแบ่งบันเล่าเรื่องแม่ทัพหลี่ให้พวกลูกๆฟัง ที่ประตูเมืองของเป่ยถัง มีคนแบบนั้นคนหนึ่ง หนึ่งทศวรรษราวกับหนึ่งวัน แม้ลมฝนจะตก ก็ยังยืนกรานอยู่ในตำแหน่งนั้น ไม่บ่นไม่เสียใจ

และคนแบบนี้ มีเป็นจำนวนมากในเป่ยถัง ในยุคปัจจุบันก็มีมากมาย

เขาพูดกับพวกลูกๆว่า ตลอดชั่วชีวิตของคน แม้จะทำสิ่งดีเพียงสิ่งเดียว ก็ควรค่าแก่การเคารพ

หยู่เหวินเย่กับหยู่เหวินหวงฟังอยู่อย่างตั้งใจ ในช่วงเวลาพิเศษแบบนี้ ทุกคำพูดของพ่อ ล้วนเป็นคติธรรม พวกเขาล้วนจำขึ้นใจ

เพราะชีวิตของพวกเขา กำลังจะก้าวขึ้นไปสู่อีกระดับหนึ่ง

ในห้องท้อง อู๋ซ่างหวงกับหลานสะใภ้ก็กำลังคุยกันอยู่

อู๋ซ่างหวงพูดความในใจ ริ้วรอยจากความชราเหล่านั้นเต็มไปด้วยการถอนหายใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “รู้สึกว่าแค่แปบเดียวก็เติบโตแล้ว แต่ข้ายังจำได้ตอนที่พวกเขาคลอด รูปลักษณ์นั้นเป็นที่ชื่นชอบอย่างมาก วินาทีแรกที่ข้าได้เห็นพวกเขา หัวใจก็อ่อนลง เจ้าว่าทำไมเวลาถึงได้ผ่านไปเร็วขนาดนั้น? เมื่อก่อนคาดหวังอยากให้พวกเขาเติบโตเร็วๆ ตอนนี้กลับอยากให้พวกเขาเติบโตช้าหน่อย พวกเขาเติบโต ข้าแก่แล้ว”

หยวนชิงหลิงมองดูอู๋ซ่างหวงอย่างอ่อนโยน พร้อมพูดขึ้นว่า “พวกเขาเติบโตแล้ว แต่ท่านยังไม่แก่ ท่านมีหนุ่มแน่นมาก ยังสามารถไปท่องเที่ยวกับพวกเขาได้”

“นั่นก็เป็นเพราะเจ้า จำได้ไหม?” อู๋ซ่างหวงก็มองดูนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ในตอนนั้น หากไม่ใช่เพราะเจ้ายอมเสี่ยงโดนตัดหัว เฝ้าอยู่ข้างเตียงของข้า ทำการรักษาให้กับข้า ข้ายังจะมีบุญได้เสพสุขขนาดนี้หรือ? จะได้เห็นหลานรักที่น่าเอ็นดูขนาดนี้หรือ?”

“ข้าก็เป็นเพราะมีท่านคอยปกป้อง ถึงสามารถผ่านมาได้ทุกสถานการณ์” หยวนชิงหลิงหัวเราะพร้อมพูดขึ้น

นี่เป็นเรื่องที่ผ่านมาแล้วหลาย 10 ปีไม่ใช่หรือ? ทำไมถึงรู้สึกเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นได้ไม่นาน? ทำไมเวลาผ่านไปได้เร็วขนาดนี้?

ช่วงเวลาแห่งความสุขนี้ ก็เป็นช่วงเวลาที่เศร้าเช่นกัน

หลังจากอู๋ซ่างหวงพูดถึงเรื่องเศร้าของหยวนชิงหลิงแล้ว เขากลับลุกขึ้นมา พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าจะกลับจวนอ๋องซู่แล้ว พวกเขาไม่ได้เจอข้าตั้งนาน คงคิดถึงข้าแย่แล้ว"