บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1855

ในวังเช้าวันนี้ มู่หรูกงกงยังไม่ตื่นนอน องค์ชายใหญ่ก็ยกน้ำร้อนมา บอกว่าจะดูแลปรนนิบัติกงกงล้างหน้าหวีผม

เขาคิดว่าตัวเองคงได้ยินผิดไป "หมายถึงจะให้ข้าน้อยปรนนิบัติท่านล้างหน้าหวีผมใช่หรือไม่? ได้พ่ะย่ะค่ะ ข้าน้อยจะรีบลุกขึ้นเดี๋ยวนี้"

เขาดีใจอย่างยิ่ง คิดว่าองค์ชายองค์หญิงเติบโตกันหมดแล้ว คงไม่ต้องการให้เขารับใช้อีกต่อไป คิดไม่ถึงว่าองค์ชายจะยกน้ำร้อนมาเพื่อให้เขาดูแลรับใช้ถึงที่ อั้ยหยา เขายังไม่แก่สินะ เขายังเป็นที่ต้องการขององค์ชายอยู่ เขารู้สึกดีเหลือเกินแล้วจริงๆ

ขณะที่เขายกผ้าห่มขึ้น องค์ชายรองก็เข้ามาด้วย ในมือถือถ้วยชามาใบหนึ่ง เอ่ยขึ้นว่า "หลังจากล้างหน้าหวีผมเสร็จแล้ว ก็ดื่มชาสักถ้วยก่อน น้องสามกับน้องสาวกำลังทำอาหารเช้าให้ท่านอยู่"

“อะไรนะ?” มู่หรูกงกงตกใจจนตัวสั่นเทิ้ม “องค์หญิงกับองค์ชายสามกำลังทำอาหารเช้าอยู่? จะให้ทำอย่างนั้นได้อย่างไรกัน?”

องค์หญิงผู้บอบบางน่าทะนุถนอมของเขา จะให้ไปอยู่ในสถานที่อย่างห้องครัวได้อย่างไรกัน?

เขารีบสวมรองเท้าทันที ทำท่าจะออกไปข้างนอก แต่ซาลาเปาคว้าตัวเขาไว้ "กงกง มาล้างหน้าก่อนสิ"

หลังจากที่ทังหยวนวางถ้วยชาลงแล้ว ก็ถอดเสื้อนอกของเขาออก ตั้งใจจะช่วยเขาสวมใหม่ให้ดี ๆ

“ไม่ต้อง ๆ ข้าน้อยทำเองดีกว่าพ่ะย่ะค่ะ”

“กงกง วันนี้ท่านไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น พวกเราจะรับใช้ท่านเอง” ซาลาเปาพูดด้วยรอยยิ้ม

“นรกกจะกินหัวข้าน้อยแล้ว จะให้องค์ชายมารับใช้ข้าน้อยได้อย่างไรกัน?” มู่หรูกงกงตกใจแทบตายแล้ว รีบก้าวถอยหลัง ดวงตากลอกไปมาประหนึ่งจะหลุดจากเบ้าด้วยความสยดสยองให้ได้แล้ว

“กงกง!” ซาลาเปาวางของลง เดินเข้าไปจับมือเขา แล้วยื่นมือไปลูบที่เส้นผมหงอกขาวของมู่หรูกงกง มองดูรอยยับย่นที่มุมคิ้ว ซาลาเปาก็ตระหนักขึ้นมาได้ว่ากงกงแก่มากแล้ว คอยปรนนิบัติรับใช้พวกเขามานานหลายปีขนาดนี้ แต่พวกเขากลับไม่เคยพูดขอบคุณเลยสักคำ “นั่งลงเถอะ วันนี้ให้พวกเรารับใช้ท่าน ท่านก็รู้ใช่หรือไม่ ว่าพวกเราไม่เคยถือว่าท่านเป็นบ่าวรับใช้ในวัง พวกเรานับถือท่านเป็นหนึ่งในผู้อาวุโส ท่านก็ช่วยตอบรับความรู้สึกที่อยากตอบแทนบุญคุณจากพวกเราสักครั้งเถอะนะ "

มู่หรูกงกงมองดูองค์ชายใหญ่ ในดวงตาเริ่มมีน้ำตาคลอเบ้า ได้ยินคำพูดประโยคนี้ ต่อให้สั่งให้เขาไปตาย เขาก็เต็มใจไปตายเดี๋ยวนี้ได้เลยจริงๆ

“แต่... จะมีเจ้านายที่ไหนมาทำหน้าที่ปรนนิบัติคนรับใช้กันล่ะ? นี่มันผิดธรรมเนียมปฎิบัติ ..…” มู่หรูกงกงรู้สึกซาบซึ้งก็จริง แต่ในใจก็เอาแต่รู้สึกว่านี่มันไม่ถูกต้อง