บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1856

หยู่เหวินเห้าได้ยินว่าเจ๋อหลานทำอาหารเช้าให้มู่หรูกงกงด้วยตัวเอง ก็อิจฉาจนน้ำลายไหลท่วม เขายังไม่เคยกินเกี๊ยวที่ลูกสาวตัวน้อยทำเลยสักครั้ง มู่หรูกงกงช่างโชคดีจริง ๆ

ปากก็พูดไปอย่างนั้น แต่ในใจกลับมีความสุขอย่างยิ่ง

ฮ่องเต้เป่ยถังซึ่งได้รับอิทธิพลจากอารยธรรมยุคใหม่ มีความคิดที่เปิดกว้างขึ้นมาก ทั้งสามารถยอมรับคำว่าความเท่าเทียมกันของมนุษยชนได้อย่างถ่องแท้

เขาเปรียบเทียบตัวเองกับตำแหน่งประธานของกลุ่มบริษัทในยุคใหม่ มู่หรูก็เป็นเหมือนผู้ช่วยของเขา ที่คอยช่วยจัดการเรื่องราวต่าง ๆ ให้เขานั่นเอง

การที่ลูกชายลูกสาวจะทำอาหารให้กับผู้ช่วยสักมื้อ ก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง มู่หรูยังเป็นพนักงานเกษียณที่ขอกลับมาทำงานใหม่ ยืนยันหนักแน่นที่จะรักษาความกระตือรือร้นในฐานะผู้ช่วย ทั้งยังมุ่งมั่นที่จะทำมันไปตลอดชีวิต ซึ่งเป็นสิ่งที่น่านับถือมากจริง ๆ

ในที่สุด หยู่เหวินเห้าก็ได้กินเกี๊ยวที่ลูกสาวตัวน้อยของเขาทำจนได้

กุ้งสดห่อด้วยเนื้อสับ ใส่น้ำมันลงคลุกเคล้าในกระทะก่อน จากนั้นวางรอให้เย็นแล้วห่อด้วยแผ่นเกี๊ยว ค่อยต้มน้ำซุปด้วยกระดูกหมูและกระดูกส่วนหัวของปลาในอุณหภูมิสูง จะได้รสชาติที่อร่อยสดเข้าเนื้อ

ในระหว่างที่เจ้าห้าตื่นเต้นประหลาดใจ เขาก็พูดประโยคเดียวกับที่มูหรูกงกงเคยพูด ว่าในชีวิตนี้เขาไม่เคยกินเกี๊ยวหรืออาหารอะไรที่อร่อยขนาดมาก่อน

เมื่อเห็นภรรยากินอย่างมีความสุข สองแก้มแดงปลั่ง เต็มไปด้วยความพึงพอใจ ก็เอื้อมมือออกไปลูบที่แก้มของนาง "มีความสุขมากถูกหรือไม่? ได้กินเกี๊ยวที่ลูกสาวทำแล้ว"

หยวนชิงหลิงพูดอย่างติดจะหยอกเย้าว่า “ตอนนี้มีความสุขมาก แต่ในอนาคตรอให้นางแต่งงานไป จะได้กินเกี๊ยวที่นางทำเองกับมือ ก็คงจะไม่ง่ายแล้ว แต่สามีในอนาคตของนางคงจะเป็นคนที่โชคดีมากเลยเชียวล่ะ"

เจ้าห้าส่งเสียงคำรามอย่างดุดัน “อย่าพูดถึงเรื่องนี้”

หัวใจของพ่อผู้แก่ชราคนนี้เปราะบางมาก ทนรับเรื่องหยอกเย้าลักษณะนี้ไม่ไหว

หยวนชิงหลิงทำให้เขาโกรธได้ ก็ปลอบใจเขาได้ "อย่าโกรธสิ ไม่แน่นะว่าบางทีสามีในอนาคตของนางอาจจะเป็นคนที่ทำอาหารให้นางกินก็ได้?"

เจ้าห้าส่งเสียงฮึมฮัมในลำคอสองครั้ง สีหน้าค่อยดูดีขึ้นมานิดหน่อย

“อีกอย่าง เจ้าลองคิดดูนะว่า ลูกชายทั้งห้าคนของเรา ถ้าในอนาคตแต่งภรรยา เจ้าสาวที่แต่งมาต่างก็เป็นอัญมณีล้ำค่าในฝ่ามือของคนอื่นเขาด้วยเหมือนกัน…”

หยู่เหวินเห้าหาญกล้าขัดจังหวะคำพูดของภรรยาว่า “ดูที่เจ้าพูดสิ คนอื่นเขาทุกข์ใจ ก็สามารถเอามาชดเชยความทุกข์ใจยามเมื่อลูกสาวตัวเองต้องไกลห่างได้ด้วยหรือ?”

หยวนชิงหลิงถอนหายใจเฮือก เมื่อไหร่ที่พูดประเด็นนี้ เขาจะงุ่นง่านมากไม่เปลี่ยน