หลังจบงานสัมมนา ท่านฉู่ได้เขียนชื่อคนสี่ห้าคนแล้วยื่นส่งให้ซาลาเปา พูดว่า "คนเหล่านี้ ไม่ว่าพวกเขาจะอยู่ในระดับมัธยมปลายหรือมีอันดับอะไรหรือไม่ก็ตาม ให้ความสนใจไว้สักหน่อย"
ซาลาเปาเปิดดู ก็เห็นว่ามีแค่ชื่อ โจวเม่า ซุนขู่เถียน หลิวอี้เผิง อู๋เชาหมิน หลี่ไป๋ชิง ห้าชื่อนี้ที่เขียนไว้
บังเอิญจริง ๆ นี่เป็นชื่อของคนที่เข้าตาของเขาพอดี
ซาลาเปาอมยิ้มอย่างพอใจ พูดว่า “ขอบคุณขอรับท่านอาจารย์!”
ท่านฉู่ตบ ๆ ไหล่เขา “วันหลังพาพวกเขาไปหากระหม่อม”
“ขอรับ!” ซาลาเปารับปาก แต่หยุดคิดอยู่ครู่หนึ่ง ค่อยถามว่า “ต้องรอหลังสอบเสร็จก่อนค่อยไปพบหรือไม่?”
“ไม่จำเป็น พามาอย่างลับ ๆ ก็ได้ นี่เป็นการทดสอบพวกเขาด่านสุดท้าย” ท่านฉู่ยิ้มอย่างมีความหมายลึกซึ้ง
นี่เป็นการทดสอบธรรมชาติของมนุษย์
ถ้าเคยได้พบพวกเขา พวกนั้นจะออกไปข้างนอกแล้วพล่ามไปทั่วว่าตัวเองเคยได้พบเขา หรือตอนที่สอบอยู่รู้สึกว่าพวกเขาจะเป็นคนที่ถูกเลือก จนเกิดความรู้สึกโอหังมั่นใจ เช่นนั้นก็เอามาใช้ไม่ได้
เพราะคนที่ใจร้อนและหยิ่งยโส ไม่รู้จักอดทนอดกลั้น ต่อให้ใช้ได้ ก็จะไม่มีประโยชน์มากมายอะไรนัก
หลังจากที่ได้พบเขากับอู๋ซ่างหวง แล้วยังสามารถสงบจิตสงบใจ จนสามารถกลับไปสู่ความตั้งใจเดิมของผู้เข้าสอบได้ ถึงค่อยคุ้มค่าจะพิจารณาอีกที
แต่ก็เป็นแค่การพิจารณาดูอีกทีเท่านั้น เพราะการคัดเลือกคนเข้าราชสำนักเข้มงวดมาก มีคนที่เก่งกาจและโดดเด่นกว่าพวกเขามากมาย แค่พิจารณาพวกเขาสี่ห้าคน เป็นเพราะต้องการสร้างต้นแบบของกลุ่มทำงานให้กับซาลาเปาเท่านั้น
ซาลาเปาคิดดูแล้ว ก็เข้าใจว่าความหมายที่ท่านฉู่ต้องการสื่อ จึงยิ้มแล้วพูดว่า “เช่นนั้นจะให้พาไปพบท่านได้ที่ไหนรึ?”
“จวนอ๋องซู่ ตอนนี้ข้าอาศัยอยู่กับแม่นมสี่ที่จวนอ๋องซู่ ” ท่านฉู่พูดด้วยท่าทางออกจะภูมิใจน้อย ๆ
“นั่นไม่ใช่ว่าจะได้พบกับเสด็จทวดด้วยหรอกรึ?”
“ให้เขาได้ดูผ่านตาด้วยเสียหน่อย เรื่องมองคนน่ะ เสด็จทวดของเจ้ามีพิษสงกว่าใครทั้งหมดแล้ว” เมื่อท่านฉู่พูดถึงเพื่อนเก่า ก็มีท่าทางค่อนข้างภูมิใจด้วยเช่นกัน
ซาลาเปาซาบซึ้งใจมาก ผู้อาวุโสทั้งสามท่านเป็นห่วงเขามากจริง ๆ การที่ท่านฉู่มาร่วมงานสัมมนาครั้งนี้ คาดว่าเสด็จทวดคงรู้เหตุผลอยู่แล้วว่าเพราะอะไร
คาดว่าเสด็จทวดคงให้รอจบงานสัมมนา แล้วถ้ามีคนที่เหมาะสมเข้าตาก็ให้พามาดู ๆ สักหน่อย
ผ่านไปสองวัน ซาลาเปาก็ส่งบัตรเชิญไปให้ทั้งห้าคน เพื่อเชิญพวกเขาไปเป็นแขกในที่แห่งหนึ่ง แน่นอนว่า เขาไม่ได้บอกว่าเป็นจวนอ๋องซู่
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: บัลลังก์หมอยาเซียน
สองขาของหยู่เหวินเห้าก็คดงอคุกเข่าลงอย่างช่วยไม่ได้ เอ่ยอย่างไม่เต็มใจเลยสักนิดว่า “ลูกยินดียอมรับโทษทัณฑ์ที่เหลือของเสด็จพ่อ ชอบข้อความบทนี้ตลกดีคะพระเอก ตอน 394...
1...
1...
เพิ่งอ่านได้ 2ร้อยกว่าหน้า สนุกน่าติดตามมาก แต่ทั้งเรื่องมี2พันกว่าหน้า ทำไงจะอ่านจบ...
ขอบคุณผู้แต่ง และ novelones มากๆค่ะ ดีที่สุด อ่านรอบที่ 4 แล้วก็ยังสนุกครบรส ❤️...
เรื่องนี้ถือว่าสมบูรณ์มากสนุกต้นถึงจบ อยากให้เป็นซีรี่ย์...
สนุก ตลกดี เนื้อเรื่องชวนติดตามแต่คำผิดเยอะไปหน่อยค่ะ...