บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1869

เด็ก ๆ นัดหมายกันว่าจะไปปีนเขา ซาลาเปาเป็นคนพูดเองว่าพวกเขาอยากพิชิตยอดเขา แล้วถือโอกาสพาหมาป่าหิมะกลับไปบ้านเกิดด้วย

ยอดเขาหมาป่าหิมะอยู่สูงเหนือระดับน้ำทะเล แม้ว่าจะเป็นฤดูร้อน ภูเขาก็ยังค่อนข้างเย็น อีกทั้งเส้นทางบนภูเขาก็อันตราย ก่อนออกเดินทาง หยวนชิงหลิงจึงกำชับแล้วกำชับอีก ว่าให้ระวังอย่าให้เกิดอุบัติเหตุ

ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะความชอบจ้ำจี้จ้ำไชของคนเป็นแม่แบบหยวนชิงหลิง แต่เพราะจริง ๆ แล้วยอดเขาหมาป่าหิมะไม่ใช่สถานที่ธรรมดา คนตระกูลหยู่เหวินแห่งเป่ยถังเคยต้องอยู่ที่นั่นอย่างยากลำบากมาก่อน และที่สำคัญที่สุด มันคือสถานที่แห่งพลังวิญญาณ อย่างไรเสีย นั่นก็เป็นสถานที่ที่หมาป่าหิมะเกิดและเติบโต มันจะต้องเต็มไปด้วยสถานการณ์ต่าง ๆ ที่ผิดไปจากปกติธรรมดาแน่

ตอนแรกนางไม่อนุญาต แต่เพราะไม่อาจทนต่อคำวิงวอนของเด็ก ๆ ได้ ถึงได้ยอมตอบตกลงในที่สุด

ด้วยเหตุนี้ เจ้าห้าจึงฉวยโอกาสนี้ว่านาง ว่าแต่ก่อนเวลาเขาตามใจเด็ก ๆ นางชอบว่าเขา แต่ตอนนี้ กลับกัน กลายเป็นว่าได้เจอเองจัง ๆ เจอเองแบบจัง ๆ เลยทีเดียวเชียวล่ะ

หยวนชิงหลิงรู้สึกว่าช่วงนี้เจ้าห้าคล้ายจะมีอาการวอนมือวอนเท้าขึ้นทุกขณะ จึงตัดสินใจใช้ไม้ปราบผัวที่อู๋ซ่างหวงประทานให้สักหน่อย

เจ้าห้าถึงกับต้องกระโดดหนี ไอ้ของเจ้ากรรมนั่นยังไม่ถูกโยนทิ้งไปอีกรึ?

เพราะครั้งนี้พาเจ้าตาทับทิมไปด้วย เจ้าตาทับทิมเป็นเจ้าหญิงแห่งแคว้นต้าซุ่น ดังนั้นทุกคนจึงพร้อมใจกันปกป้องเจ้าตาทับทิมประหนึ่งว่าเป็นภารกิจสำคัญ

ตอนที่ออกเดินทาง เจ๋อหลานยังคงจับมือเจ้าตาทับทิมไว้ บอกให้นางตามหลังมาอย่างใกล้ชิด อย่าทำอะไรที่เสี่ยงอันตราย เจ้าตาทับทิมดวงตาฉายแววตื่นเต้น แต่นางก็เชื่อฟังดีมาก "เจ๋อหลานวางใจเถอะ ข้าจะเชื่อฟังเจ้าทุกคำเลย"

สายตาของนางเอาแต่จับจ้องไปที่พี่ซาลาเปาไม่หยุด พี่ซาลาเปากับพี่ทังหยวนต่างก็ขี่ม้าอยู่ด้านนอก บางครั้งก็จะคอยหันมองกลับมาที่รถม้าเป็นระยะ ๆ ม่านของรถม้าถูกม้วนขึ้น จึงสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

ทุกครั้งที่พี่ซาลาเปาหันหน้ามา นางจะมีความสุขมาก ส่งยิ้มให้เขาอย่างสดใส

หยู่เหวินหลี่ก็ยิ้มด้วย รอยยิ้มเต็มไปด้วยความเอ็นดู เขาไม่ได้บอกตัวตนที่แท้จริงของเจ้าตาทับทิมให้น้องชายกับน้องสาวรู้ แต่พวกเขาต่างก็เป็นผู้ที่มีพลังเหนือมนุษย์ จึงมองออกนานแล้ว เพราะว่าเจ้าตาทับทิมมีดวงตาที่งดงามเป็นพิเศษ เมื่อมองไปที่ดวงตาของเฉาหยาง ก็ยากที่จะไม่พลอยนึกไปถึงเจ้าตาทับทิมด้วย

แต่ทุกคนก็ไม่พูดความลับนี้ออกมา ในเมื่อตัวเจ้าตาทับทิมเองก็ไม่คิดจะพูด เพราะถึงอย่างไรนางก็คิดว่าพี่ซาลาเปาจะต้องจำนางได้อย่างแน่นอน ส่วนทุกคนก็จะต้องจำนางได้ด้วยแน่นอน ก็เพราะนางคือเจ้าตาทับทิมอย่างไรล่ะ

ติดอยู่แค่ เจ้าตาทับทิมที่กลายเป็นมนุษย์ ยังไม่ค่อยชินกับการเดินสองขา จึงเดินได้ค่อนข้างช้า ออกจะงุ่มง่ามเล็กน้อย

ตอนที่ขึ้นไปบนภูเขา เจ๋อหลานช่วยดูแลนางอย่างใกล้ชิด หยู่เหวินหลี่เดินตามอยู่ข้างหลังนาง เพื่อคอยป้องกันไม่ให้นางล้ม

ทางขึ้นเขานั้นเดินยากเป็นพิเศษ สามารถพูดได้ว่าไม่มีถนนที่สมบูรณ์ บวกกับเมื่อวันก่อนมีฝนตก จึงทำให้พื้นเปียกแฉะและลื่น

เจ้าตาทับทิมเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดเรื่อย ๆ นางรู้สึกรำคาญใจมาก