บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1874

หลังจากข้าวเหนียวกลับไป ก็รีบไปหาพ่อกับแม่ทันที บอกว่าเขาตัดสินใจว่าจะเรียนหมอ รอให้น้องชายทั้งสองคนหมดปิดเทอมหน้าร้อน เขาจะกลับไปกับน้อง ๆ แล้วไปเข้าเรียนในโรงเรียนแพทย์แผนปัจจุบันที่เปิดโดยหยางหรูไห่

โรงเรียนแพทย์ของหยางหรูไห่ จะรับเฉพาะนักเรียนที่มีคุณสมบัติเหมาะสมเป็นพิเศษเท่านั้น ไม่ใช่เพราะเขาเป็นลูกชายของหยวนชิงหลิงแล้วจะมาอ้างชื่อแม่ ก็หวังจะได้โควต้าเข้าเรียนนั้นไป

ดังนั้นหลังจากที่เขากลับไป ก็จะต้องเผชิญหน้ากับบททดสอบที่ค่อนข้างเข้มงวดอยู่ไม่น้อย

ก่อนการสอบ เขาต้องศึกษาความรู้เชิงทฤษฎีอย่างบ้าคลั่งเพื่อรับมือกับการเข้าสอบ ซึ่งเรื่องเหล่านี้หยวนชิงหลิงสามารถช่วยแนะนำเขาได้

หยวนชิงหลิงสนับสนุนข้าวเหนียวอย่างเต็มที่ในการเรียนหมอ เพราะก่อนหน้านี้เขาเคยพูดว่าเขาอยากเรียน ติดอยู่แค่ว่าไม่รู้ทำไมจู่ ๆ ก็ล้มเลิกไปโดยไม่ทราบสาเหตุ

ปิดเทอมฤดูร้อนใกล้จะหมดลงแล้ว หยวนชิงหลิงจึงไปที่จวนอ๋องซู่ เพื่อจะถามสามยักษ์ใหญ่ว่าพวกเขายังอยากจะไปด้วยหรือไม่? ถ้าพวกเขาจะไป ก็ถึงเวลาเตรียมตัวกันได้แล้ว

ท่านฉู่บอกว่าไม่ไปแล้ว อยากอยู่ที่นี่กับทุกคน ที่สำคัญที่สุดคืออยากอยู่กับแม่นมสี่

สามยักษ์ใหญ่จะขาดคนใดคนหนึ่งไปไม่ได้ พอเขาไม่ไป อู๋ซ่างหวงกับเซียวเหยากงก็ไม่ไปเช่นกัน

โลกทางนั้นที่เต็มไปด้วยสีสันมันดีมาก แต่ว่าเมื่อล่วงเข้าสู่วัยชรา อย่างไรก็ควรอยู่ใช้ชีวิตบั้นปลายอย่างสงบสุขที่บ้านเกิดจะดีกว่า

ท่านฉู่ถ่ายวิดีโอไว้เยอะมาก แล้วขอให้เด็ก ๆ เอากลับไป พอถึงเวลาตัดต่อสักนิดก็อัพเดทได้เป็นปีแล้ว อย่างไรบัญชีก็ยังต้องดูแลเคลื่อนไหว ไม่ควรปล่อยให้แฟนๆ ต้องรอนานเกินไป

ไม่อย่างนั้น แฟน ๆ ก็อาจจะคิดไปว่าพวกเขาตายแล้วก็เป็นได้

วิดีโอครั้งนี้ โดยพื้นฐานแล้วจะถ่ายกันภายในจวนอ๋องซู่ทั้งหมด ทั้งทิวทัศน์ฉากหลัง เสื้อผ้า ผู้คนทั้งหมดล้วนเป็นของที่นี่ โดยบอกกับสาธารณะว่าเป็นการถ่ายแบบกลุ่ม ระยะเวลาถ่ายทำคือสองปี

ถ้าหลังจากผ่านไปสองปีแล้วยังมีชีวิตอยู่ แน่นอนว่าเขาจะกลับไปที่นั่นอีก

แต่หยวนชิงหลิงได้รู้จากกลุ่มชายชราชุดดำ ว่าเหตุผลที่อู๋ซ่างหวงกับเซียวเหยากงไม่ไป ไม่ใช่เพราะว่าท่านฉู่ไม่ไป แต่เป็นเพราะรัชทายาท

พวกเขาอยากช่วยให้รัชทายาทยืนหยัดอย่างมั่นคง กุมใจประชาชน และทำให้เหล่าขุนนางเชื่อถือและยอมรับพระองค์โดยดุษฎี

แน่นอนว่า ถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ ก็ไม่ต้องลงมือช่วย ทุกอย่างยังต้องให้รัชทายาทลงมือสะสางงานด้วยองค์เอง พวกเขาในฐานะพระประธานใหญ่ทั้งสามก็แค่นั่งกอดเข่าเฝ้ามองดูอยู่ที่นี่ บางครั้งก็ออกมาพูดให้กำลังใจบ้างสักประโยคสองประโยค แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว

หยวนชิงหลิงตระเตรียมข้าวของอย่างช้า ๆ แล้วปรายตามองนาง “ไม่ต้องหัวเราะหรอก เดี๋ยวก็ถึงตาท่านแล้ว”

แม่นมสี่รีบพูดว่า "ไม่ต้องหรอกเพคะ ข้าฟังคำแนะนำของท่านทุกวัน อาบแดด กับดื่มนมแพะอย่างสม่ำเสมอ"

หลอดเข็มฉีดยาส่องประกายภายใต้แสงอาทิตย์ หยวนชิงหลิงพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “อื้ม เชื่อฟังดีมาก นั่งลงเถอะ”

ท่านฉู่เอื้อมมือออกไปดึงแม่นมสี่ "ไม่ต้องกลัว ไม่เจ็บหรอก"

แม่นมสี่ถอนหายใจ “ไม่ใช่ว่าข้ากลัวเจ็บหรอกเจ้าค่ะ ได้ยินมาว่าหลังจากฉีดยานี้แล้ว กระดูกก็จะดีขึ้น ของดี ๆ ขนาดนี้ไม่ควรเอามาใช้สิ้นเปลืองกับข้า ควรเอาไปฉีดให้คนในจวนอ๋องซู่เพิ่มอีกสักคนยังจะดีเสียกว่า”

“วางใจเถอะ มีพอแน่นอน พรุ่งนี้จะฉีดให้ครบหมดทุกคนเลย” หยวนชิงหลิงพูดด้วยรอยยิ้ม

ทันทีที่ข่าวนี้แพร่กระจายออกไป สีหน้าของทุกคนในจวนอ๋องซู่ก็หนักอึ้งดำคล้ำ กินยาก็กินยาสิ ยังต้องฉีดยาอะไรอีก? เอาดาบมาแทงกันให้จบ ๆ ไปยังไม่ร้ายกาจขนาดนี้เลย!