บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1904

เศษกระดาษถูกส่งไปตรงหน้าท่านฉู่ จึงค่อยคลี่มันออกช้า ๆ พวกรอยยับย่นถูกอู๋ซ่างหวงใช้กำลังภายในรีดเสียจนเรียบกริบ

เรียกได้ว่า สามารถอ่านได้ชัดเจนอย่างยิ่ง

ท่านฉู่อ่านอย่างเงียบ ๆ คิ้วขมวดมุ่น สีหน้าค่อย ๆ เคร่งเครียดจริงจังขึ้นมาทุกขณะ

อู๋ซ่างหวงรู้ว่าเขาเป็นคนหนักแน่นชนิดที่ต่อให้เขาไท่ซานพังถล่มลงตรงหน้า ก็ไม่ทำให้เขาเปลี่ยนสีหน้าได้ การที่จู่ ๆ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปเป็นเคร่งเครียดแบบนี้ มันทำให้เขาตกใจขึ้นมาแล้ว จึงถามอย่างรวดเร็วว่า "เขียนว่าอย่างไรรึ?"

เซียวเหยากงก็เอนตัวไปอีกด้าน ตั้งใจวิเคราะห์อักษรเหล่านั้นอย่างละเอียดถี่ถ้วน แค่สามารถจดจำตัวอักษรทั้งหมดเหล่านี้ได้ก็นับว่ายอดเยี่ยมมากแล้ว เซียวเหยากงรู้สึกชื่นชมยกย่องฉู่เสี่ยวอู่จากใจจริงเลยทีเดียว

“พูดมาเถอะ เขียนว่าอย่างไรรึ? ” เมื่ออู๋ซ่างหวงเห็นว่าเขายังคงขมวดคิ้วนิ่วหน้าไม่หยุด ก็ยื่นมือออกไปผลักเขาเบา ๆ

ท่านฉู่วางนิ้วลงบนอักษรแถวแรก "พวกเจ้าดูตัวนี้สิ มันอ่านว่า “เอ” ใช่หรือไม่?"

“ใช่สิ ข้ารู้ แต่พอนำมันมารวมเข้าด้วยกันล่ะ?” อู๋ซ่างหวงเริ่มหมดความอดทน “เจ้าพูดเนื้อหาทั้งหมดออกมาสิ ไม่ใช่ว่าเจ้าเคยเรียนมาแล้วหรอกรึ?”

ท่านฉู่ลังเลไปครู่หนึ่ง ไหล่ห่อลู่ลงเล็กน้อย "ข้าได้เรียนมาแค่เล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างพวก ด็อกเอย บอยเอย ฮายเอย ฮาวอาร์ยูเอย พวกนี้ข้าพอรู้บ้าง แต่ที่นี่ไม่มีอักษรพวกนั้น"

"ไม่มีอักษรพวกนั้นเจ้าก็ไม่เข้าใจแล้วรึ?" อู๋ซ่างหวงเริ่มมีโทสะ "แล้วเจ้าจะขมวดคิ้วนิ่วหน้าไปทำไมไม่ทราบ? ทำเอาข้าตกใจแทบตายแล้ว"

“อ่านไม่ออก จะขมวดคิ้วก็เป็นปฏิกิริยาปกติไม่ใช่รึ?” ท่านฉู่ปรายตามองเซียวเหยากงแวบหนึ่ง ได้เห็นว่าแววตาเคารพยกย่องของเขาเกิดความปั่นป่วน ราวกับกระแสน้ำที่สาดกระจายแล้วจางหายไป เอ่ยปากพูดอย่างไม่สบอารมณ์ว่า “จากนี้ค่อยเอาให้ฮองเฮาอ่านก็ได้ วันนี้ฮองเฮาก็จะมาอยู่แล้วนี่”

“ยังต้องให้เจ้าพูดอีกรึ” อู๋ซ่างหวงหยิบมันกลับมา พับอย่างเรียบร้อย แล้วเอาเก็บลงไปในกระเป๋าแขนเสื้อ “รอนางมาแล้วข้าจะเอาให้นางดู ข้าเดาว่านางอาจจะกำลังเขียนพวกกลอนรักอะไรทำนองนั้นอยู่ก็เป็นได้ บางครั้งพี่จูตี้ก็โรแมนติกมาก"

ท่านฉู่กับเซียวเหยากงได้ยินคำว่า "โรแมนติก" คำนี้ก็อดชำเลืองมองเขาไม่ได้ มองแล้วก็มองซ้ำอีกหลายครั้งทีเดียว คำพูดประโยคนี้ที่ออกมาจากปากเขา ทำไมมันถึงได้ฟังดูไม่สอดคล้องกัน ทั้งยังชวนอึดอัดใจแบบนี้หนอ?

หยวนชิงหลิงมาถึงตอนเที่ยง ฆ่าเชื้อกับทำแผลให้แม่นมสี่ บาดแผลเริ่มตกสะเก็ดแล้ว ไม่มีอาการอะไรน่าเป็นห่วง แต่คนยังคงอ่อนแออยู่เล็กน้อย ท่านฉู่ก็ยังเอาแต่ห้ามไม่ให้นางลงจากเตียงเดินไปไหนมาไหน นางได้แต่นอนอย่างเดียวจนปวดเมื่อยกระดูกไปหมดแล้ว

แม่นมสี่ไปบ่นกับฮองเฮาว่า ท่านฉู่เข้มงวดกับนางมาก ไม่ยอมให้นางลงมา

หยวนชิงหลิงจึงไปพูดกับท่านฉู่ว่า ผู้ป่วยจำเป็นต้องมีการเคลื่อนไหวร่างกายบ้างถึงจะถูกต้อง ไม่ควรให้นอนอยู่บนเตียงตลอดเวลา