บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1906

ศาสตราจารย์ฟางหยิบเคสบันทึกประวัติผู้ป่วยขึ้นมาถือแล้วพูดว่า “งั้นพวกเราก็ไปบอกทางนั้นกันซักหน่อยเถอะ รีบคุยจะได้รีบตัดสินใจเรื่องแผนการรักษา ว่าแต่ พ่อกับแม่ของหนูไม่ได้มาด้วยเหรอ?”

“พวกท่านยังไม่รู้เลยค่ะ ไว้หนูค่อยบอกพวกท่านทีหลัง” หยวนชิงหลิงคว้าข้อมือของอู๋ซ่างหวงไว้ แล้วพูดเบา ๆ ว่า “พวกเราไปกันเถอะ”

“ข้ากำลังคิดว่าจะออกไปหาของอะไรสักอย่างมาให้นาง ทำให้นางรู้สึกสบายใจขึ้นสักหน่อย แล้วค่อยบอกนางจะดีกว่าหรือไม่?” การที่สมองของอู๋ซ่างหวงสามารถคิดถึงจุดนี้ได้ ก็นับว่าเป็นเรื่องที่โรแมนติกที่สุดเท่าที่สมองของเขาจะคิดได้แล้ว

ศาสตราจารย์ฟางเหลือบมองชายชราที่เรียกตัวเองว่าข้า ในใจก็นึกสงสัย ไม่รู้ว่าเขาเกี่ยวข้องอะไรกับคนในตระกูลหยวนกันแน่? แต่ท่าทางของเขาดูเคร่งเครียดมาก

เขาก็พูดปลอบใจพร้อมทั้งให้คำแนะนำไปประโยคหนึ่งว่า "การปลอบใจที่ดีที่สุด ก็คือแผนการรักษาที่ดี แต่ถ้าคุณอยากจะซื้ออะไรให้เธอสักหน่อย งั้นก็ไปซื้อดอกไม้สดมาสักช่อก็ได้ ไม่ว่าผู้หญิงวัยไหนก็ชอบดอกไม้กันทั้งนั้นแหล่ะ"

อู๋ซ่างหวงขมวดคิ้วมุ่น จะซื้อดอกไม้ไปทำไม? พี่จูตี้ไม่ใช่คนที่ชอบดอกไม้แน่ ๆ

หมอคนนี้ไม่ค่อยน่าเชื่อถือเอาเสียเลย ให้รักษาพี่จูตี้จะไหวหรือไม่ล่ะนี่ ? หรือว่าจะให้เจ้าหยวนเป็นคนรักษาเองน่าจะดีกว่ากระมัง? เจ้าหยวนน่ะ ไม่ว่าโรคอะไรก็รักษาได้หมด

แต่เขาก็ไม่ได้ออกไปซื้ออะไรอย่างอื่น ซื้อแค่นมจากร้านสะดวกซื้อในโรงพยาบาลมากล่องหนึ่ง ค่อยไปห้องผู้ป่วยพร้อมกับหยวนชิงหลิง โดยมีศาสตราจารย์ฟางตามหลัง

เจ๊ใหญ่เจ้าของฉายาหัวหน้าแม่มดแห่งจวนอ๋องซู่ที่เวลานี้สวมชุดผู้ป่วยอยู่ ไม่ได้นอนพักบนเตียงอย่างสงบเสงี่ยมแต่อย่างใด เธอกำลังช่วยผู้ป่วยที่อยู่เตียงข้าง ๆ กดจุดฝังเข็มในบริเวณจุดปากเสืออยู่ *(เป็นจุดที่อยู่ตรงง่ามมือระหว่างนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ ) 

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เธอก็หันหลังไปมอง ได้เห็นอู๋ซ่างหวงกับหลานสาว พร้อมด้วยศาสตราจารย์ฟางเดินเข้ามาพร้อมกัน เธอตกตะลึงไปเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มออกมาอย่างรวดเร็ว ปล่อยมือของผู้ป่วยคนนั้น แล้วเดินเข้าไปหาช้า ๆ "ทุกคนมาได้ยังไงล่ะเนี่ย?"

หยวนชิงหลิงฝืนกลั้นน้ำตาไว้ เดินเข้ากอดคุณย่าจนแน่น "คุณย่าไม่สบาย ทำไมถึงไม่บอกหนูล่ะคะ? แอบมาตรวจอาการเองตามลำพังแบบนี้ ถ้าไม่เพราะปู่ใหญ่เจอกระดาษที่คุณย่าทิ้งไว้ในตะกร้าล่ะก็ พวกเราก็คงไม่มีใครรู้เลยว่าคุณย่าป่วย”

“ใช่เรื่องใหญ่โตซะที่ไหนกันล่ะ?” คุณย่าหยวนยิ้มพลางลูบ ๆ ที่แผ่นหลังของหลานสาว “ไม่ต้องทุกข์ใจไปหรอก”

เธอปล่อยหยวนชิงหลิง แล้วมองไปที่อู๋ซ่างหวง เห็นว่าเขายืนถือนมกล่องหนึ่งอยู่ในมือ เขายืนอยู่กับที่ด้วยท่าทางเหมือนทำอะไรไม่ถูก ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ จากนั้นก็ยื่นมือออกไป “เอามาให้ข้าหรือ?”

“เอามาให้เจ้าดื่ม” อู๋ซ่างหวงรีบยื่นมันให้ แต่แล้วก็รู้สึกว่าไม่ค่อยจะเหมาะเท่าไหร่ “มันหนักไป เดี๋ยวข้าช่วยเก็บให้เจ้าดีกว่า”

“พี่จูตี้ เจ้าช่างเก่งกาจน่าทึ่งยิ่งนัก!” อู๋ซ่างหวงยกนิ้วโป้งให้ คำที่เรียกพี่สาวคำนี้ เขาเรียกได้อย่างเต็มอกเต็มใจอย่างยิ่ง

คุณย่าหยวนกลอกตามองบนใส่เขา “มันใช่เรื่องใหญ่โตเสียที่ไหนกันล่ะ? คนเรากินอาหารสารพัด ยังไงก็ต้องมีวันที่ล้มป่วยเป็นธรรมดา โรคนี้ของข้ายังมีทางรักษา นับได้ว่าในความโชคร้ายก็ยังมีโชคดีอยู่ ในเมื่อยังมีโชคดีก็นับว่าเป็นเรื่องดี ใช้กำจัดความโชคร้ายที่อยู่ข้างหน้าให้หมดไปได้”

“เก่งกาจน่าทึ่ง.....” อู๋ซ่างหวงพยายามรีดเค้นสมองอย่างถึงที่สุด คิดอยากหาคำชมที่เหมาะสมที่สุด เอามาใช้พูดชื่นชมสรรเสริญพี่จูตี้ แต่กลับพบว่าคลังคำศัพท์ในสมองของเขาออกจะเล็กไปหน่อย คำว่าเก่งกาจน่าทึ่ง จึงถือว่าเป็นคำสรรเสริญที่เขาคิดว่ามันยอดเยี่ยมที่สุดแล้ว

หยวนชิงหลิงหันกลับไปเช็ดน้ำตา แม้ว่าอัตราความสำเร็จของการผ่าตัดจะค่อนข้างสูง แต่พอคิดว่าคุณย่าที่อายุมากแล้ว ยังต้องทนรับความเจ็บปวดจากการผ่าตัดอีก ในใจก็รู้สึกเป็นทุกข์ขึ้นมา

จะเห็นได้ว่า ต่อให้เป็นคนที่มีความสามารถมากมายแค่ไหน ก็ยังถูกพันธนาการด้วยสิ่งที่เรียกว่าความรักใคร่ผูกพันได้ จนสูญเสียความสงบเยือกเย็นและเหตุผลไป

คุณย่าตัดสินใจขั้นสุดท้ายด้วยตัวเอง กำหนดชัดแล้วว่าจะรักษาด้วยแผนการผ่าตัด ดังนั้นทุกคนจึงยึดตามแผนการนี้เพื่อดำเนินการต่อไป

หลังการผ่าตัด ยังต้องให้เคมีบำบัดแบบฉีดเฉพาะที่ด้วย ดังนั้น ในครั้งนี้หยวนชิงหลิงต้องอยู่ที่ยุคปัจจุบันนานขึ้นอีกหน่อย เธออยากพาคุณย่าที่แข็งแรงดีกลับไปที่จวนอ๋องซู่ ช่วงเวลาหลายสิบปีที่ผ่านมานี้ ทุกสิ่งที่เธอรักใคร่ให้ความสำคัญต่างก็อยู่ที่นั่น เธออยากกลับไปที่นั่น