บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1906

ศาสตราจารย์ฟางหยิบเคสบันทึกประวัติผู้ป่วยขึ้นมาถือแล้วพูดว่า “งั้นพวกเราก็ไปบอกทางนั้นกันซักหน่อยเถอะ รีบคุยจะได้รีบตัดสินใจเรื่องแผนการรักษา ว่าแต่ พ่อกับแม่ของหนูไม่ได้มาด้วยเหรอ?”

“พวกท่านยังไม่รู้เลยค่ะ ไว้หนูค่อยบอกพวกท่านทีหลัง” หยวนชิงหลิงคว้าข้อมือของอู๋ซ่างหวงไว้ แล้วพูดเบา ๆ ว่า “พวกเราไปกันเถอะ”

“ข้ากำลังคิดว่าจะออกไปหาของอะไรสักอย่างมาให้นาง ทำให้นางรู้สึกสบายใจขึ้นสักหน่อย แล้วค่อยบอกนางจะดีกว่าหรือไม่?” การที่สมองของอู๋ซ่างหวงสามารถคิดถึงจุดนี้ได้ ก็นับว่าเป็นเรื่องที่โรแมนติกที่สุดเท่าที่สมองของเขาจะคิดได้แล้ว

ศาสตราจารย์ฟางเหลือบมองชายชราที่เรียกตัวเองว่าข้า ในใจก็นึกสงสัย ไม่รู้ว่าเขาเกี่ยวข้องอะไรกับคนในตระกูลหยวนกันแน่? แต่ท่าทางของเขาดูเคร่งเครียดมาก

เขาก็พูดปลอบใจพร้อมทั้งให้คำแนะนำไปประโยคหนึ่งว่า "การปลอบใจที่ดีที่สุด ก็คือแผนการรักษาที่ดี แต่ถ้าคุณอยากจะซื้ออะไรให้เธอสักหน่อย งั้นก็ไปซื้อดอกไม้สดมาสักช่อก็ได้ ไม่ว่าผู้หญิงวัยไหนก็ชอบดอกไม้กันทั้งนั้นแหล่ะ"

อู๋ซ่างหวงขมวดคิ้วมุ่น จะซื้อดอกไม้ไปทำไม? พี่จูตี้ไม่ใช่คนที่ชอบดอกไม้แน่ ๆ

หมอคนนี้ไม่ค่อยน่าเชื่อถือเอาเสียเลย ให้รักษาพี่จูตี้จะไหวหรือไม่ล่ะนี่ ? หรือว่าจะให้เจ้าหยวนเป็นคนรักษาเองน่าจะดีกว่ากระมัง? เจ้าหยวนน่ะ ไม่ว่าโรคอะไรก็รักษาได้หมด

แต่เขาก็ไม่ได้ออกไปซื้ออะไรอย่างอื่น ซื้อแค่นมจากร้านสะดวกซื้อในโรงพยาบาลมากล่องหนึ่ง ค่อยไปห้องผู้ป่วยพร้อมกับหยวนชิงหลิง โดยมีศาสตราจารย์ฟางตามหลัง

เจ๊ใหญ่เจ้าของฉายาหัวหน้าแม่มดแห่งจวนอ๋องซู่ที่เวลานี้สวมชุดผู้ป่วยอยู่ ไม่ได้นอนพักบนเตียงอย่างสงบเสงี่ยมแต่อย่างใด เธอกำลังช่วยผู้ป่วยที่อยู่เตียงข้าง ๆ กดจุดฝังเข็มในบริเวณจุดปากเสืออยู่ *(เป็นจุดที่อยู่ตรงง่ามมือระหว่างนิ้วโป้งกับนิ้วชี้ ) 

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า เธอก็หันหลังไปมอง ได้เห็นอู๋ซ่างหวงกับหลานสาว พร้อมด้วยศาสตราจารย์ฟางเดินเข้ามาพร้อมกัน เธอตกตะลึงไปเล็กน้อย แต่ก็ยิ้มออกมาอย่างรวดเร็ว ปล่อยมือของผู้ป่วยคนนั้น แล้วเดินเข้าไปหาช้า ๆ "ทุกคนมาได้ยังไงล่ะเนี่ย?"

หยวนชิงหลิงฝืนกลั้นน้ำตาไว้ เดินเข้ากอดคุณย่าจนแน่น "คุณย่าไม่สบาย ทำไมถึงไม่บอกหนูล่ะคะ? แอบมาตรวจอาการเองตามลำพังแบบนี้ ถ้าไม่เพราะปู่ใหญ่เจอกระดาษที่คุณย่าทิ้งไว้ในตะกร้าล่ะก็ พวกเราก็คงไม่มีใครรู้เลยว่าคุณย่าป่วย”

“ใช่เรื่องใหญ่โตซะที่ไหนกันล่ะ?” คุณย่าหยวนยิ้มพลางลูบ ๆ ที่แผ่นหลังของหลานสาว “ไม่ต้องทุกข์ใจไปหรอก”

เธอปล่อยหยวนชิงหลิง แล้วมองไปที่อู๋ซ่างหวง เห็นว่าเขายืนถือนมกล่องหนึ่งอยู่ในมือ เขายืนอยู่กับที่ด้วยท่าทางเหมือนทำอะไรไม่ถูก ก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ จากนั้นก็ยื่นมือออกไป “เอามาให้ข้าหรือ?”

“เอามาให้เจ้าดื่ม” อู๋ซ่างหวงรีบยื่นมันให้ แต่แล้วก็รู้สึกว่าไม่ค่อยจะเหมาะเท่าไหร่ “มันหนักไป เดี๋ยวข้าช่วยเก็บให้เจ้าดีกว่า”