บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1957

จุดธูปแล้ว สามีปล่อยภรรยาแล้วอุ้มนางไปพักผ่อนบนเตียง ดับไฟ ความมืดปกคลุม

เจ๋อหลานกับจิ่งเทียนไม่จากไปไหน ฟังเสียงลมหายใจทางด้านล่าง

ไม่ได้เข้าสู่โหมดหลับสนิท ทุกลมหายใจ ล้วนเต็มไปด้วยความทรมาน

ในบ้านหลังนี้ ปกคลุมไปด้วยความหดหู่ที่แทบหายใจไม่ออก ความเจ็บปวดจะอยู่กับพวกเขาไปตลอดชีวิต

ฆาตกรถูกจับ อย่างน้อยก็ให้ความสบายใจแก่พวกเขา ได้ปล่อยวางความขุ่นเคืองในครั้งนี้ แต่ความเจ็บปวดไม่เคยหยุดนิ่ง

เจ๋อหลานกับจิ่งเทียนจากไป แต่ไม่ได้รีบกลับวัง เดินไปตามถนนชิงหลวน

เทียบกับเสียงร้องไห้คร่ำครวญของพ่อฆาตกร ความเจ็บปวดอย่างไร้เสียงของพ่อแม่ผู้ถูกกระทำ ยิ่งทำให้นางสะเทือนใจมากกว่า

อีกอย่าง พ่อแม่ของฆาตกรหากในโศกนาฏกรรมในครั้งนี้ จริงๆ แล้วไม่ถือว่าเป็นผู้ถูกกระทำ เลี้ยงดูอย่างไม่อบรมสั่งสอน ถือเป็นความผิดของพ่อแม่ ต่อให้เป็นผู้ถูกกระทำ แต่ผู้ร้ายคือลูกสาวของพวกเขาโทษคนอื่นไม่ได้

“เจ้า.....เจ้ากลับวังก่อนดีไหม ข้าจะไปทำธุระ” เจ๋อหลานรู้สึกว่ารอต่อไปไม่ได้แล้ว เดิมก็ควรที่จะให้นางตายในคืนนี้ ไม่ควรยืดเยื้อ

จิ่งเทียนมองดูนาง พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “ข้าไปเป็นเพื่อนเจ้า”

เจ๋อหลานส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ เจ้าไม่ต้องมีส่วนร่วมและก็ไม่ต้องรู้เห็นกับเรื่องพวกนี้”

จิ่งเทียนหัวเราะ พร้อมพูดขึ้นว่า “เรื่องแบบนี้ข้าเห็นมาน้อยหรือ? ให้ข้าไปกับเจ้าเถอะ หากเจ้าลงมือไม่ลง ข้าช่วยเสริม ดาบของเราทั้งคู่ร่วมมือกัน”

พูดมาอย่างโรแมนติก แต่เรื่องที่จะกระทำกลับไม่โรแมนติกเลย

เจ๋อหลานจึงไม่พูดอะไรมาก ปล่อยเขาตามไปด้วย

คำสั่งของนรกไม่เพียงให้ฆ่าคนง่ายๆ ขนาดนั้น ยังต้องให้คนที่ถูกฆ่ากับคนที่เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เข้าใจ ทำไมนางถึงถูกฆ่า

นี่เท่ากับเป็นการบอกลาครอบครัวของผู้ตาย และเป็นการทำให้ครอบครัวของฆาตกรเข้าใจ

เจ๋อหลานมาปรากฏตัวราวกับตัวแทนของนรก การมาในครั้งนี้ไม่ให้พ่อแม่ของฆาตกรรู้ตัว ลากตัวฆาตกรตรงไปในป่า

เปิดกำไลคำสั่งนรก แสงสว่างไสวเป็นประกายล้อมรอบ ฆาตกรมองเห็นภาพผู้ถูกกระทำเฉินเข่อเข่อถูกฆ่า น่าสยดสยองอย่างที่สุด ชีวิตของตนเองก็เดินมาถึงจุดสิ้นสุดแล้ว

เจ๋อหลานปลิดชีวิตของนางในทันที แล้วก็เคลื่อนไหวกำไล กำไลเปล่งประกายพลังให้ผู้ที่มีส่วนเกี่ยวข้องทั้งหมดเห็นถึงเรื่องราวทั้งหมดถูกกระบวนการ