บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 1968

เจ้าตาทับทิมจูงมือพี่ซาลาเปาออกไปซื้อผักอย่างมีความสุข กลับมาทำกับข้าวสี่อย่างน้ำแกงหนึ่งอย่าง ทานกันจนช่างสวีรู้สึกเหมือนอ้วนขึ้นสิบจิน อิ่มจนถึงคอหอยเลยทีเดียว

หลายปีมานี้นางมีชีวิตอย่างเรียบง่าย ทานอาหารรสจืด รูปร่างงดงามดั่งเทพ ค่อนข้างแลดูเหมือนนักศิลปะ นางพูดล้อเล่นขึ้นมาอย่างหาได้ยากว่า “หากเป็นแบบนี้ทุกมื้อ ข้าก็คงจะกลายเป็นสาวอ้วนแล้ว เจ้าตาทับทิม พรุ่งนี้ห้ามเข้าครัวอีกนะ กับข้าวของเจ้าจะทำให้อาจารย์อ้วน”

เจ้าตาทับทิมดีใจจนยิ้มหน้าบาน เอนพิงข้างกายพี่ซาลาเปา พร้อมพูดขึ้นว่า “อาจารย์ ข้าทำให้ท่านสามวันต่อหนึ่งมื้อ รับรองว่าท่านจะไม่อ้วน”

“ได้ได้ได้” ถึงแม้การรักษารูปร่างจะสำคัญมาก แต่กับข้าวพวกนี้ก็อร่อยมาก กินเยอะบ้างเป็นบางมื้อก็ไม่เป็นไร

ที่สำคัญที่สุดคือลูกศิษย์มีความกตัญญู ช่างสวียิ่งอยู่ก็ยิ่งรู้สึกว่ามีลูกสาวนั้นมีความสุขจริงๆ

องค์ชายรัชทายาทเห็นเจ้าตาทับทิมรู้จักช่วยเก็บถ้วยชาม เช็ดโต๊ะอาหาร จากนั้นก็รินน้ำชามาให้ ละเอียดอ่อนอย่างมาก เขารู้สึกว่าเจ้าตาทับทิมค่อยๆ ซึมซับการใช้ชีวิตบนโลกนี้แล้ว น่าดีใจอย่างมาก

เจ้าตาทับทิมมีพรสวรรค์ด้านการแกะสลักอย่างมาก เพิ่งเรียนไปครึ่งเดือน ก็เห็นเป็นรูปเป็นร่างแล้ว

นางชอบแกะสลักจิ้งจอกน้อยมาก ตั้งอกตั้งใจกระทำสิ่งนี้ ช่างสวีบอกว่าแกะสลักจิ้งจอกน้อยต้องใช้ความสามารถสูงมาก เดิมไม่อยากให้นางเรียนแกะสลักจิ้งจอก เพราะหาง ตา ท่าทีของจิ้งจอกล้วนมีลักษณะพิเศษ จับความเคลื่อนไหวของจิ้งจอก จากความเคลื่อนไหวเป็นท่านิ่ง แกะสลักออกมาให้ได้เช่นนี้ถึงจะมีชีวิตชีวา

แต่นางยืนยันที่จะเรียนแกะสลักจิ้งจอก ลักษณะนิสัยดื้อรั้น ช่างสวีคิดว่าหลังจากนางเห็นว่ายาก ก็จะเปลี่ยนใจเอง จึงไม่สนใจนาง

ที่ไหนได้ หลังจากครึ่งเดือน นางประสบความสำเร็จแล้ว ช่างสวีตกตะลึงอีกครั้ง พรสวรรค์ของเด็กสาวคนนี้มีสูงมากจริงๆ

ช่วงนี้องค์ชายรัชทายาทก็งานยุ่งมาก ยังต้องเดินทางไกล กลับมาไม่ได้หลายวัน จึงให้เจ้าตาทับทิมพักอาศัยอยู่ที่โรงงานก่อน ไม่ต้องเดินทางไปมา

เจ้าตาทับทิมก็ชอบอยู่ที่นี่ ถึงแม้ที่นี่จะไม่ใช่บ้านช่างสวี แต่ช่างสวีก็อาศัยอยู่ที่นี่เป็นบ้างครั้ง ในโรงงานสามารถพักอาศัยได้ มีลานเล็กๆ อันหนึ่ง สงบเงียบสบายใจ

ช่างสวีเปิดโรงงานอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว ใช่ว่าไม่เคยเจอปัญหาเดือดร้อน แต่เพราะมีชื่อเสียง ดังนั้นคนมากมายจึงไม่กล้ามาหาเรื่องนาง บวกกับผลงานของนางยอดเยี่ยมมาก จึงมีเรื่องขัดแย้งน้อยครั้ง