บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 197

หยู่เหวินเห้าและกู้ซือรีบยืนขึ้น

มู่หรูกงกงชำเลืองไปมองกู้ซือครู่หนึ่ง “ใต้เท้ากู้นั่งสำนึกผิดต่อไปก่อนเถิด ยังไม่มีคำสั่งให้ท่านเข้าไป”

กู้ซือตะลึงงัน สุดท้ายแล้วฝ่าบาทก็ยังลำเอียงเรื่องลูกชาย ลูกชายของเขาไม่ทุกข์ใจหรอก

เขาทำได้เพียงคุกเข่าต่อไปเพื่อสำนึกไตร่ตรองการกระทำบุ่มบ่ามเมื่อคืนนี้

หยู่เหวินเห้าเดินเข้าไป อ๋องจี้และขุนนางเน่ย์เก๋อซุนถิงฟางอยู่ด้านใน

ซุนถิงฟางเป็นขุนนางตรวจตราห้องทรงพระอักษร ดังนั้นเขามักจะเข้าออกห้องทรงพระอักษรอยู่เป็นประจำ ฮ่องเต้หมิงหยวนให้ความสำคัญเป็นอย่างมาก

หยู่เหวินเห้าเข้าไปคารวะ “ลูกมาเข้าพบพ่ะย่ะค่ะเสด็จพ่อ!”

ฮ่องเต้หมิงหยวนมองเขาอย่างเย็นชารอยย่นที่ตายกขึ้น ไม่ยินดีอย่างยิ่ง “ฉาวโฉ่นักอ๋องผู้สง่างาม ดูสิว่าเจ้าก่อเรื่องวุ่นวายอะไรไป?”

หยู่เหวินเห้ายกมุมปากปรากฏรอยยิ้มที่ดูเหมือนคนโง่ “เสด็จพ่อ ท่านอย่าเพิ่งถามถึงความผิดเลย ลูกมีเรื่องจะมาบอกพ่ะย่ะค่ะ”

ฮ่องเต้หมิงหยวนกล่าวอย่างเย็นชา： “อย่าเพิ่งพูดเรื่องเน่าเฟะของเจ้า ที่เรียกเจ้าเข้ามาเพราะมีภารกิจให้เจ้าทำ”

“ภารกิจ?” หยู่เหวินเห้าถาม “ภารกิจอะไรหรือ?”

ฮ่องเต้หมิงหยวนส่งสาสน์ให้เขา “ดูเองเถิด”

หยู่เหวินเห้ารับสาสน์มา สาสน์นี้เป็นของเจ้าเมืองเมืองถิงเจียง เขียนไว้ว่าที่เมืองถิงเจียงช่วงนี้มีโจรเคลื่อนไหว มีการเผา ฆ่า และปล้นสะดมในหมู่บ้านใกล้เคียงเมืองถิงเจียง มีผู้คนตายเพราะน้ำมือของโจรแล้วยี่สิบคน เมืองถิงเจียงจึงส่งสาสน์มาเพื่อขอกำลังทหารมาปราบโจร

หยู่เหวินเห้าชะงักก่อนกล่าว： “เสด็จพ่อถ้าจะขอทหารไปปราบโจร ก็มอบหมายให้ทหารม้าของกองทัพต้าอันที่อยู่ใกล้กับเมืองถิงเจียงไปก็พอแล้วไม่ใช่หรือ? ภารกิจราชการนี้ไม่มีความจำเป็นให้เขาต้องไปเลย

อ๋องจี้กล่าว： “น้องห้าเจ้าไม่รู้อะไรเสียแล้ว ทหารม้าของกองทัพต้าอันถูกรวมกับกองทัพส่วยซือหมดแล้ว กองทัพใหญ่ในตอนนี้ได้เกิดขึ้นแล้ว”

“เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” หยู่เหวินเห้ามึนงง ทำไมเขาไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย?

ทหารม้ากองทัพต้าอันอยู่ในความปกครองของเขา ล้วนคัดมาจากการทำสงคราม ส่งพวกเขาไปกองทัพส่วยซือจะไม่พูดว่าเหมาะหรือไม่เหมาะสม กองทัพต้าอันคือศูนย์กลาง สามารถเข้ามาช่วยเมืองหลวงได้ และสามารถเรียกไปช่วยค่ายเฟิงถายได้

“น้องห้าจำไม่ได้หรือ?” อ๋องจี้หัวเราะ “เรื่องนี้ข้าเคยคุยกับเจ้าแล้ว แต่เจ้ากำลังยุ่งกับเรื่องกรมการพระนคร ไม่แปลกที่เจ้าจะไม่ใส่ใจ”

หยู่เหวินเห้าส่ายหัวแล้วกล่าวสีหน้าจริงจัง： “ข้าจำได้พี่ใหญ่ท่านไม่เคยพูดเรื่องนี้กับข้า”

ฮ่องเต้หมิงหยวนกล่าวขึ้น： “พูดหรือไม่พูดอย่างไรมันก็จบไปแล้ว ตอนนี้เกิดการโจรกรรมรุนแรงและรอบๆ เมืองถิงเจียงไม่มีทหารรักษาการณ์ หากจะพึ่งที่ทำการปกครองเพื่อปราบปรามโจรนั้นเป็นไปไม่ได้ กองทัพทหารที่อยู่ใกล้เมืองถิงเจียงมากที่สุดคือค่ายใหญ่นอกเมืองหลวงพวกเจ้าสองคนจงไปรวบรวมทหารและดูว่าใครไปบ้างเถิด”

อ๋องจี้หน้าถอดสี

หยู่เหวินเห้าเพียงครู่เดียวก็ทำความเข้าใจได้

ภัยจากโจรผู้ร้ายเกรงแค่อ๋องจี้จะรู้

เมื่อครู่เป็นเพราะพยายามจะแนะนำเขาสุดความสามารถ เสด็จพ่อจึงให้เขาเข้ามาและให้เขานำทัพไปปราบปรามโจรกรรม

ใช้สถานการณ์คับขันนี้มาแยกเขาออกไป เกรงว่าเมื่อคืนหลังจากออกมาจากจวนอ๋องฉู่ก็ถูกคนของจวนอ๋องจี้พาตัวไปสอบสวน

แต่เสด็จพ่อไม่ได้เจาะจงว่าเขาต้องไป ทำให้เขาผิดแผนไป

เป็นดังที่คาดไว้ เขาถอนหายใจออกมา： “เสด็จพ่อ ข้าอยากแบ่งเบาให้ราชสำนักแก้ปัญหาให้กับประชาชน แต่เพราะชายารองหลิวเสียชีวิต ทำให้ไม่ค่อยมีสมาธิ ไม่กล้ารับภารกิจใหญ่เช่นนี้ เสด็จพ่อให้น้องห้าไปเถิด