บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 198

ทางด้านเสียนเฟย พอได้ยินว่าหยวนชิงหลิงท้อง ก็ดีใจอย่างมาก

แม้ว่านางจะไม่ชอบหยวนชิงหลิง แต่จะชอบหรือไม่ชอบ ตอนนี้นางกลายเป็นพระชายาแล้ว เรื่องนี้ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้

อีกอย่าง พระชายาคนนี้จัดการเรื่องในวังไม่ดี ถ้าหากว่าคลอดออกมาเป็นลูกชาย มันก็ต่างกันแน่นอน

ยังต้องภาวนาให้ครรภ์ของนางเป็นลูกชาย

ตอนนี้ในบรรดาอ๋องทั้งหลาย ยังไม่มีใครให้กำเนิดลูกชาย

“ช่วงเวลานี้ ถึงต้องตายเจ้าก็ต้องช่วยข้าปกป้องลูกในท้องของหยวนชิงหลิง ในราชสำนักซุบซิบอะไรบ้าง เจ้าเองก็น่าจะรู้ดี ถ้าหากว่าหยวนชิงหลิงให้กำเนิดลูกชาย....” เสียนเฟยเงียบเสียงลงแล้วไปกระซิบข้างหูเขา： “เจ้าก็อาจจะถูกเลือกให้เป็นรัชทายาท”

ตอนแรกเสียนเฟยคิดว่าอ๋องฉีไม่มีความสามารถพอที่จะชิงตำแหน่งรัชทายาท แต่เรื่องการตั้งครรภ์ของหยวนชิงหลิง ทำให้นางมีกำลังใจขึ้นมา ตอนนี้นางรู้สึกว่าเลือดกำลังสูบฉีดทั่วร่างกาย และดีใจจนเนื้อเต้น

ในราชสำนักนั้นมีเรื่องเปลี่ยนแปลงมากมาย ใครจะไปคิดว่า ฝ่าบาทจะเอาเรื่องบุตรชายมาเป็นตัวกำหนดในการแต่งตั้ง？

หยู่เหวินเห้าหัวเราะ “ท่านแม่ ท่านอย่างพึ่งหวังให้มากเลย เรื่องลือกันในราชสำนัก อาจจะไม่ใช่ความคิดของเสด็จพ่อก็ได้”

“เจ้าจะไปเข้าใจอะไร？” เสียนเฟยจ้องเขาเขม่น ： “ถ้าพูดถึงเมื่อก่อน อาจจะใช่ แต่เจ้าคิดว่าในใจของเสด็จพ่อเจ้าจะไม่กังวลหรือ？เสด็จพ่อเจ้ามีลูกมากมาย แต่ยังไม่มีใครที่ให้กำเนิดลูกชายเลย ประชาชนเองก็คงพูดกันไม่น้อย”

และยังมีอีกประโยค ที่เสียนเฟยยังไม่พูดออกมา

ก็คือไม่ต้องสนใจว่าฝ่าบาทจะคิดอะไร ที่สำคัญก็คือในราชสำนักพูดกันว่าอย่างไร

ขอเพียงแค่พวกเหล่าขุนนางเชื่อ อย่างนั้นพวกเขาก็จะสนับสนุนอ๋องฉีเอง

และพอถึงตอนที่ต้องชิงตำแหน่ง ก็จะมีอำนาจมากพอ

เสียนเฟยไม่สนใจว่าหยู่เหวินเห้าจะมีปฏิกิริยายังไง แล้วพูดต่อ： “ครรภ์นี้จำเป็นต้องเป็นผู้ชาย แม่จะช่วยเจ้าหายา ได้ยินคนว่ากันว่ามียาตัวหนึ่งที่ได้ผลมาก เพียงแค่กินลงไป มั่นใจได้เลยว่าต้องเป็นผู้ชาย”

พอหยู่เหวินเห้าได้ยิน ก็ทำหน้าเหมือนจะหัวเราะและร้องไห้： “ท่านแม่ เป็นเพียงคำเล่าลือกัน อย่าได้เชื่อมากเลย จะเป็นหญิงหรือชายนั้นถูกกำหนดไว้แล้ว อีกอย่างลูกคนแรกนั้นข้ากับชายาเองก็ไม่ได้หวังอะไร ขอแค่ให้ครรภ์ปลอดภัย”

“เหลวไหล！” เสียนเฟยทำสีหน้าไม่อยากพูดกับเขาต่อแล้ว จึงพูดขึ้น： “สรุปคือเรื่องนี้เจ้าไม่ต้องยุ่ง ข้าจะเป็นคนจัดการเอง เจ้าเพียงแค่ให้นางยอมกินเข้าไปก็พอ”

หยู่เหวินเห้ากำลังจะพูดคัดค้าน ก็พลันได้ยินเสียงจากด้านนอก บอกว่าไทเฮาเรียกเขาไปพบ

พอมาที่ตำหนักไทเฮา ที่แท้ก็เป็นเสด็จย่าที่กำลังถามหมอหลวงอยู่ บอกว่าน้ำจื่อจินนั้นค่อนข้างผิดพลาดง่าย กลัวแค่อย่างเดียวว่าครรภ์อาจจะมีการเปลี่ยนแปลง จึงได้เรียกหยู่เหวินเห้าเข้าพบ เพื่อมอบยาบำรุงให้เขาเป็นกองๆ เพื่อให้เขานำกลับไปให้หมอใช้ที่จวนอ๋อง

แต่เสด็จย่าดูไม่ค่อยร้อนใจเท่าเสียนเฟย ที่ต้องการให้หยวนชิงหลิงคลอดลูกชาย แน่นอนว่าการคลอดลูกชายเป็นเรื่องที่ดี แต่ว่าเป็นท้องแรก แถมยังกินน้ำจื่อจินเข้าไป ถ้าสามารถรักษาครรภ์ไว้ได้ก็ถือว่าโชคดีมากแล้ว

แต่ว่า ไทเฮาก็ถามขึ้นอย่างสงสัย： “ได้ยินหมอหลวงบอกว่า คนที่กินน้ำจื่อจินเข้าไป จะทำให้มีผลต่อหัวใจและตับ ถ้าสามารถรักษาชีวิตได้ก็ถือว่าเก่งแล้ว แต่เรื่องตั้งครรภ์นั้นแทบเป็นไปไม่ได้เลย”

“แต่ก็ตั้งครรภ์แล้ว” หยู่เหวินเห้าพูดยิ้มๆ

“ใช่” เสด็จย่าพูดเสียงต่ำ： “ดังนั้นข้าจึงบอกว่าถ้าท้องได้แสดงว่าเป็นพรจากสวรรค์ แต่ว่าพรนี้ถือว่าใหญ่มากเลย ดีกว่าที่นาด้วย อย่างไรถึงจะสามารถปลูกข้าวได้？ช่างเป็นพรจากสวรรค์จริงๆ เลย！”

หยู่เหวินเห้ายังพูดไม่หยุด： “ก็ไม่แน่ว่าเป็นพร เป็นเพราะความขยันของชาวนา!”

ไทเฮาหัวเราะแล้วต่อว่า： “หน้าไม่อาย！”

พอได้ฟังอะไรแบบนี้ ก็ทำให้นางรู้สึกไม่กังวลมากเท่าไหร่ พลันพูดขึ้น： “ตอนนี้นางตั้งครรภ์แล้ว ก็อย่าพึ่งสนใจว่าทำไมถึงตั้งครรภ์ได้ รักษาเด็กเอาไว้ถึงเป็นสิ่งสำคัญที่สุด เจ้าต้องจำไว้ให้ดี อย่าบุ่มบ่าม ให้ฟังหมอหลวง ถ้าหากว่าเจ้าเล่นไม่รู้จักหยุดจนทำให้ครรภ์มีปัญหา ข้าจะตัดหูเจ้า”

หยู่เหวินเห้าเหงื่อท่วม “หลานเป็นคนอย่างนั้นหรือ？”

“ไม่สน ข้าจะกลับไปเลือกคนมาดูแลเจ้าสองสามคน เจ้าจะได้ไม่ต้องอดทน！” เสด็จย่าพูด