บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2059

เจ้าหกคว้าใบหูของน้องสิบแปด เอ่ยด้วยความโกรธ “เจ้ายังกล้าพาลไปถึงเสี่ยวอู่อีก? เหล้าไหนั้นเจ้าดื่มมากที่สุด ดื่มจนอ้วก ยังกล้าบอกว่าไม่มีส่วนของเจ้า? ข้าจะตีเจ้าให้ตายเลย!”

น้องสิบแปดเจ็บหูร้องไม่หยุด “ปล่อยนะ หูข้าจะหลุดออกมาแล้ว เจ้าจะปล่อยหรือไม่ปล่อย? ไม่ปล่อยข้าจะข่วนหน้าเจ้า!”

เข้ายื่นมือออกไป ไม่สนว่าจะแม่นหรือไม่ ออกแรงข่วนอย่างหนัก แต่การข่วนนี้กลับทำให้ฉู่เสี่ยวอู่บาดเจ็บ

ฉู่เสี่ยวอู่ลูบใบหน้า พอเห็นว่ามีเลือดออกก็ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น พุ่งตัวเข้าไปต่อย

สามคนตะลุมบอนกันตัวกลม

ฉางชี่อุดปากอยู่ข้างๆ โอ้โฮ สมจริงสุดๆ ถ้าไม่ได้รู้แต่แรกว่าพวกเขาเล่นละคร ยังนึกว่าทะเลาะกันจริงๆ แล้ว

แต่ทำไมโสวฝู่ฉู่ต้องเข้าร่วมด้วยล่ะ? ไม่ใช่ว่าเขาต้องห้ามหรือ? การระบุตำแหน่งไม่ชัดเจนนะ พลาดแล้ว ทันใดนั้นประตูก็ถูกเปิดออก คนที่โมโหพลุ่งพล่านเดินพรวดเข้ามา ทั้งสามคนสะดุ้ง รีบแยกออกจากกัน ทว่ามันสายไปเสียแล้ว ไม้กวาดทำการทักทายกับพวกเขา หนึ่งที สองที สามที แต่ละหนล้วนทรงพลัง ตีจนพวกเขาเอามือกุมศีรษะวิ่งหนี

แต่จะหนีไปไหนได้?

หยู่เหวินเซียวเอื้อมมือคว้าไว้สองคน ลูบใบหูพวกเขาด้วยความชำนิชำนาญ จากนั้นก็บิดเป็นมุมกว้างหนึ่งร้อยแปดสิบองศา ทั้งสองเจ็บจนแยกเขี้ยวยิงฟัน อ้อนวอนให้ละเว้นไม่หยุด “พี่เหว่ย ข้าผิดไปแล้ว”

“ท่านพ่อ ข้าผิดไปแล้ว ปล่อย ปล่อย”

ฉู่เสี่ยวอู่เห็นดังนั้นก็รีบปรี่หนี ทว่าโล่หมันโยนไม้กวาดออกไป สองมือบิดใบหูฉู่เสี่ยวอู่เป็นการทักทาย ฉู่เสี่ยวอู่มองโล่หมันด้วยใบหน้าอมทุกข์ “พี่สะใภ้ ข้ารู้ความผิดแล้ว ข้ารู้ความผิดแล้ว”

ประสบการณ์บอกพวกเขาว่ายามที่ถูกลงโทษอย่าได้แก้ตัวเด็ดขาด การแก้ตัวมีแต่จะทำให้มีจุดจบอนาถกว่าเดิม

จะต้องยอมรับผิด อีกทั้งท่าทียังต้องสง่าอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ด้วย

หยู่เหวินเซียวออกคำสั่ง “องครักษ์เงาดำ เอาเชือกมา มัดพวกเขาให้ข้า มัดติดกับเสากลางนั่นแหละ ไม่ต้องแยกกันมัด เอาสามคนมัดกองรวมกันไปเลย”

องครักษ์เงาดำถือเชือกสาวเท้ายาวมา ใบหน้าดุดัน มารดา! งานนี้เขาถนัดที่สุด กล้าวิวาทในห้องทรงพระอักษรวังหลวง ต่อให้นายท่านไม่สั่ง เขาก็เตรียมลงมืออยู่แล้ว

ทั้งสามถูกมัดอยู่กับเสาทรงกลมแกะสลักลายมังกรเหินทะเลเมฆกลางตำหนักอย่างรวดเร็วฉับไว

นี่ทำเอาฉางชี่ตะลึงงัน รีบอธิบาย “นี่เป็นการเล่นละคร นี่ก็เพื่อทำให้พวกท่านประหลาดใจ ในวังจัดงานเลี้ยงเอาไว้แล้ว”

ทั้งสามรีบพยักหน้าหงึกหงัก “ใช่ ใช่ พวกเราจัดฉาก ไม่ได้ตีกันจริงๆ สักหน่อย”

หยู่เหวินเซียวหัวเราะเย็นเสียงหนึ่ง “มิผิด ทีแรกวางแผนเล่นละคร แต่พวกเจ้าเล่นละครอารมณ์จริง การจัดฉากแต่ลงมือจริง”

เขาเห็นประจักษ์ได้ยินชัด ได้ยินเสียงทะเลาะตลอดทางที่มา แต่ละถ้อยคำล้วนระคนความโมโหโทโสและความไม่พอใจอย่างมาก

พวกเขาเป็นราชานักแสดงหรือ? ไม่ใช่เด็ดขาด ดังนั้น อยากเล่นละคร แต่กลับกลายเป็นจริง ทะเลาะกันจริงๆ