บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 2060

งานเลี้ยงในวังไม่เร่งร้อนจัด เพราะยังมีเรื่องมากมายที่ต้องคุยกัน

หยู่เหวินเซียวคุยเรื่องในวันวานกับทุกคน เล่าเรื่องทางแคว้นต้าโจวของพวกเขาก่อน

เขาบอกกับทุกคนว่าอยู่แคว้นต้าโจวมีชีวิตที่ดีมาก ยังไม่พูดถึงว่าให้ในจวน แต่ละมื้อล้วนมีเนื้อ ในบ้านมีคนรับใช้ ชีวิตมีสาระเป็นอย่างยิ่ง

ครั้นทุกคนได้ยินดังนั้นแล้วก็ยินดีกันมาก หากไม่ใช่เพราะเห็นสีดำตรงเล็บพวกเขา ทุกคนก็เชื่อแล้ว

พวกเขาเล่าเรื่องเก็บเห็ด บอกว่าอ๋องกบฏก็เก็บด้วย ใช้เห็ดมาสยบเหล่าทหาร

ทุกคนหัวเราะชอบใจ ครั้นหัวเราะเสร็จก็เบือนหน้าไปเช็ดมุมตา น่าอนาถยิ่งนัก

พวกเขาสนทนากันประมาณสองชั่วยาม งานเลี้ยงจึงเริ่มขึ้น

แต่นี่เป็นงานเลี้ยงที่ไม่มีฮ่องเต้ ที่นั่งอยู่ตรงตำแหน่งประธานจึงย่อมเป็นหยู่เหวินเซียวและโล่หมันผู้เป็นบุคคลสำคัญทั้งสอง เพื่อเป็นการลงโทษจึงยังจับพวกเขามัดมา ให้พวกเขาดูทุกคนดื่มสุรากินเนื้อ ส่วนพวกเขาก็น้ำลายสอไปเถอะ

แต่การมัดฮ่องเต้ ทุกคนทำได้อย่างไม่สะดวกใจนัก หวั่นวิตก

ดีที่หลังจากดื่มสุราสองรอบแล้ว ซูกั๋วกงก็มาด้วย หยู่เหวินเซียวกับโล่หมันจึงรีบไปคารวะ

ในฐานะที่ซูกั๋วกงเป็นคนสุดท้ายที่ออกมา ในใจมีสารพันอารมณ์เคล้าอยู่รวมกัน เฮ้อ ผอมแล้ว ดำด้วย ฟันขาวกว่าเดิม

เด็กที่คลอดใหม่นี่ก็ยังกินให้อ้วนอีกหน่อยไม่ได้ ชีวิตลำบากลำบนเพียงไร? กรรมแท้ๆ ตอนนั้นให้นางแต่งกับหยู่เหวินเซียว คิดถูกหรือคิดผิดกันแน่?

เขาสะท้อนใจครู่หนึ่ง จากนั้นเมื่อเบนสายตาไปทางหน้าหยู่เหวินเซียวก็ค่อยๆ กลายเป็นภูมิใจอีก อื่ม เจ้าเด็กนี่ผอมแล้ว ดำด้วย แต่กลับยิ่งดูองอาจไม่ธรรมดา เรื่องที่ทำเหล่านั้นก็ทำให้คนวางใจ

ช่างเถอะ ไม่ได้แต่งงานผิด

ซูฟู่ชิงและซูฟู่เถียนบุตรชายตระกูลซูทั้งสองก็เข้ามาด้วย เมื่อได้พบปะกันก็ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบประมาณหนึ่ง ครั้นแล้วสายตาของทุกคนจึงเห็นฮ่องเต้เป่ยถังที่ถูกมัดอยู่

เอ๊ะ? ดูคุ้นๆ นะ ทำไมคนร้ายที่ถูกมัดอยู่จึงคล้ายคลึงกับฝ่าบาทล่ะ?

แต่เมื่อมองดูดีๆ ก็ตาค้างไป นี่มิใช่ฝ่าบาทหรือ? ฉลองพระองค์หลุดลุ่ยพระเกศายุ่งเหยิงนี่ ยังนึกว่าเป็นขอทานเสื้อแพรจากไหนเสียอีก?

องครักษ์เงาดำเดินไปอธิบายรอบหนึ่ง แม้ซูกั๋วกงไม่ได้บอกว่ามัดได้ดี แต่ในใจก็เห็นด้วยเป็นที่สุด เพียงแต่ พอประมาณก็พอแล้ว อย่างไรก็เป็นฮ่องเต้ ยังต้องไว้หน้าบ้าง

หยู่เหวินเซียวมองแววตาของซูกั๋วกง แล้วจึงค่อยๆ ออกคำสั่ง “ปล่อยพวกเขาเถอะ”

ครั้นทหารรักษาพระองค์รับคำสั่ง ก็แทบจะเสือกตัวไปข้างหน้าทันที ตัดเชือกในดาบเดียว ปล่อยตัวพวกฮ่องเต้

องครักษ์เงาดำผุดลุกขึ้น ด่าทอว่า “ล่มบ้านกันจนถึงขั้นนี้แล้วหรือ? เชือกนี่จะแกะไม่ได้หรืออย่างไร? เชือกป่านดีๆ เช่นนั้น ไยต้องฟันด้วย?”

ครั้นเจ้าหกได้ยินก็หันไปตำหนิทหารรักษาพระองค์ด้วยความโมโห “เจ้าพวกล่มบ้าน หักเบี้ยหวัดเดือนนี้เป็นค่าเชือกป่าน”