บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 271

โสวฝู่ฉู่รู้สึกว่าตัวเองกำลังได้รับเคราะห์อย่างหนัก จึงสั่งให้คนนำสุรามาแล้วนั่งดื่มกับเซียวเหยากงบนเตียงอรหันต์

“เจ้าห้า เด็กคนนี้นี่ขี้งกไปหน่อยนะ” เซียวเหยากงหัวเราะออกมา “เจ้าอย่าได้ไปใส่ใจเลย”

โสวฝู่ฉู่กล่าวขึ้นมาอย่างเฉยชา： “ขี้งก？เกรงว่าจะไม่ใช่เช่นนั้น แต่เป็นเพราะกลัวภริยาเสียมากกว่า”

เซียวเหยากงหัวเราะออกมาแล้วยกจอกสุราขึ้นมาชนกับเขา “คำพูดของเจ้าข้าไม่คัดค้านเลย เพราะว่าเป็นเช่นนั้นจริง เพื่อสตรีเพียงคนเดียวเขาถึงกับใจร้อนจนไม่เกรงกลัวว่าจะมีความบาดหมางกับเจ้าเลย”

โสวฝู่ฉู่ถลึงตาใส่เขา “เขาเป็นถึงราชวงศ์ บาดหมางกับข้าแล้วจะเป็นอันใด ？เขาจะขัดแย้งกับข้าไม่ได้เลยหรือ？คนอื่นพูดก็เพียงเท่านั้น แต่เจ้ากับข้าเป็นอะไรกัน ？แล้วเจ้ายังจะกล่าวเช่นนี้อีก ข้าไม่น่าให้เจ้าได้ดื่มสุราชั้นเลิศของข้าเลย”

กล่าวจบ เขาก็เอื้อมมือออกไปแย่ง

เซียวเหยากงปัดมือเขาออก พร้อมกับทำปากขมุบขมิบ “พอเลยๆ ตอนนี้ขี้เหนียวขึ้นมาแล้วหรือไร？ว่าให้คำสองคำก็ฟังไม่ได้แล้ว หลายปีมานี้ตระกูลฉู่ของเจ้ายังเรืองอำนาจไม่เพียงพออีกงั้นหรือ？เจ้าควรจะดูแลคนใต้อำนาจเจ้าด้วย ไม่รู้ว่าไปเอาความกล้าหาญมาจากไหน ？ถึงได้ทะเยอทะยานถึงเพียงนี้ เป็นเพียงแค่หญิงสาวแต่กล้าตะคอกใส่เจ้าอ๋องให้เขาอภิเษกด้วยให้ได้”

เขาตบหน้าตัวเองเบา “ยางอายล่ะ? ยังมีอยู่ไหม? ข้ายังตระหนกแทนเจ้าเลย”

โสวฝู่ฉู่ตอบกลับอย่างเฉยชา： “จัดการ？ไม่มีเวลาเข้าไปยุ่งนักหรอก กิจข้าเยอะนักเจ้าเองก็ทราบดี เรื่องในจวนได้มอบให้พี่ใหญ่เป็นผู้ดูแล เพราะเขาเป็นคนนิสัยค่อนข้างเรียบง่าย เอาเถอะ เอาเถอะ ถ้าหากถึงคราวหมดลมหายใจ ก็นับว่าหมดบุญวาสนาต่อกันแล้ว ตัวข้าตอนนี้ก็พอจะได้กลิ่นโลงศพแล้ว จะให้ไปยุ่มย่ามอะไรกับพวกเขานักหนา ？ถึงคราวต้องตายก็ละทิ้งเสีย จะได้ไม่ต้องทุกข์ใจ！”

“เกรงเพียงว่าเจ้าจะไม่ได้ตายอย่างสงบ ไม่ช้าไม่เร็วก็ต้องขุดเจ้าออกมาจากหลุมศพ” เซียวเหยากงพูดไปพลันหยิบเมล็ดถั่วปรุงรสขึ้นมากิน

โสวฝู่ฉู่สะบัดมือ “ไม่พูดเรื่องเช่นนี้แล้ว เจ้าว่าอ๋องฉู่เป็นอย่างไรบ้าง？”

“ข้าพูดไปแล้วว่าขี้งก！” เซียวเหยากงครุ่นคิด “ทั้งยังต้องฝึกฝนอีกสักหน่อย ไม่รู้จักที่สูงที่ต่ำวันนี้กล้าอาละวาดเช่นนี้ นับว่าไม่ไว้หน้าเจ้าเลย”

โสวฝู่ฉู่ตอบกลับ ： “ข้าเพียงรู้สึกว่าเขามีความใจกล้าเท่านั้น เจ้าว่าวันนี้เขาบ้าบิ่นเกินไปหรือไม่？ก็ต้องมีบ้าง ในช่วงวัยหนุ่มมีผู้ใดบ้างที่ไม่ประมาท ？รอให้ได้เรียนรู้ให้มากกว่านี้ ได้ฝึกฝนมากกว่านี้ ก็จะเข้าใจที่จะรู้จักเก็บคมดาบไปเองโดยธรรมชาติ เมื่อนึกถึงในตอนนั้นที่พวกเราติดตามไท่ซ่างหวง พวกเราเองก็มีความบ้าบิ่นอย่างเด็กหนุ่มเช่นนี้เหมือนกัน และยังคงมุทะลุมาจนถึงวันนี้ไม่ใช่หรือ？”

เซียวเหยากงยิ้ม “ได้ยินเจ้าพูดเช่นนี้แล้ว นอกจากเจ้ายังไม่ถือสาว่าความ ทั้งยังชื่นชอบในตัวเขาอีก？”

“เป็นเพียงการวิเคราะห์ ไม่ใช่ความชื่นชอบใดๆ” โสวฝู่ฉู่ดื่มสุราเข้าไปพลางตวัดลิ้น “สุรานี้นับว่าเป็นสุราชั้นเลิศ ข้าจึงได้เก็บบ่มมันเอาไว้เสียนานกว่าจะนำออกมาดื่ม ถ้าหากเมื่อก่อนรีบนำออกมาดื่มก็คงจะไม่ได้รสชาติเช่นนี้ เจ้าว่าใช่หรือไม่？”

“อย่ามากลบเกลื่อนกับข้า มีอะไรก็พูดกล่าวออกมา เจ้าชื่นชอบก็คือชื่นชอบ พูดตามตรงไท่ซ่างหวงเองก็โปรดปรานในตัวเขาเช่นกัน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็มีความคิดเช่นเดียวกับเจ้าคือต้องฝึกฝนให้มาก เพียงแต่ไม่รู้ว่าฝ่าบาทนั้นจะคิดอย่างไรเท่านั้น” เซียวเหยากงกล่าวขึ้น

โสวฝู่ฉู่ไม่ตอบกลับใดๆ

“เจ้ารู้งั้นหรือ？” แววตาของเซียวเหยากงประกายออกมา “บอกให้ข้าฟังหน่อยสิ”

โสวฝู่ฉู่ส่ายหน้า “ไม่รู้หรอก หลายปีมานี้ข้าไม่ได้ไปทดสอบแลกเปลี่ยนความคิดกับฝ่าบาทแล้ว”

“ไม่ได้ทดสอบ แต่ใจของเจ้าก็รู้ดี” เซียวเหยากงพยายามคะยั้นคะยอ

โสวฝู่ฉู่วางจอกสุราลง แล้วกล่าวอย่างจริงจัง ： “ในใจของฝ่าบาทชื่นชอบผู้ใด ตัวข้านั้นไม่รู้หรอก แต่สำหรับเขาแล้วส่วนมากจะว่าตามไท่ซ่างหวง ถ้าหากจะบอกถึงความคิดส่วนตัวของเขานั้น ข้าเดาว่าไม่ก็บุตรคนโต หรือไม่ก็บุตรที่ถูกธรรมเนียม”

“คนโตไร้คุณธรรม ลูกเมียหลวงกลับไร้ความสามารถ” เซียวเหยากงกล่าว

“ฝ่าบาทรู้ดี” โสวฝู่ฉู่หมุนจอกสุราแล้วกล่าวอย่างมีนายแฝง： “เขากำลังมอบโอกาสสุดท้ายให้กับอ๋องจี้ ถ้าหากอ๋องจี้ไม่รู้จักไขว่คว้ามันเอาไว้ เขาจะต้องเสียใจ”

“อ๋องจี้พิฆาตพี่น้อง หลักฐานก็เป็นข้าเองที่เป็นคนถวายขึ้นไป ถ้าหากฝ่าบาทยังพิจารณาในตัวอ๋องจี้ เช่นนั้นก็น่าผิดหวังเกินไปแล้ว” เซียวเหยากงหันไปมองเขา “เจ้าบอกว่าฝ่าบาททรงคิดอะไรอยู่ตัวเจ้านั้นไม่อาจรู้ได้ ？นี่ก็เห็นชัดแล้วไม่ใช่หรือ？แม้แต่เขาคิดจะมอบโอกาสสุดท้ายแก่อ๋องจี้เจ้ายังรู้เลย”

โสวฝู่ฉู่ดื่มสุราลงไป ฉายแววตาที่เย็นยะเยือก “นั่นคือโอกาสแห่งความเป็นความตาย”

นางชะงักอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองฉู่หมิงหยาง “อีกทั้ง คุณหนูรองเจ้าเองก็โกหกข้าน้อย ที่จริงแล้วอ๋องฉู่ไม่ได้มีความรู้สึกใดๆ กับคุณหนูรองเลยแม้แต่น้อย”

ฉู่หมิงหยางอับอายจนกลายเป็นความโกรธ “เจ้ายังกล้าพูดอีกหรือ？ตอนแรกเป็นเจ้าเองที่มั่นอกมั่นใจว่าหยู่เหวินเห้าจะไม่มีทางจำความได้ พอถึงตอนนั้นข้าพูดสิ่งใดก็จะเชื่อฟัง แต่เพราะเหตุใดเขาถึงจำความขึ้นมาได้เล่า？ที่จริงความสามารถของเจ้าก็ไม่เก่งกาจอะไรถ้าวันนั้นข้าไม่ได้พบเจ้าแสดงฝีมือ มีหรือที่ข้าจะยอมเปลืองข้าวสุกรับคนหนานเจียงชั้นล่างอย่างเจ้ามาเลี้ยงไว้ ทั้งล้าหลังราวกับขอทานก็ไม่ปาน พวกเจ้าคนหนานเจียงไม่มีอะไรดีเลยสักคน ไสหัวออกไป ไปหาข้าวของเจ้าไป”

ตอนนี้หมันเอ่อราวกับถูกฟ้าผ่าลงกลางใจ หลังจากที่ตัดสินใจก้าวเท้าเข้ามาในจวนตระกูลฉู่ ก็พยายามให้การปรนนิบัติอย่างเต็มที่ ถึงจะมีแต่คนบอกว่าคุณหนูรองมักจะทำร้ายเหล่าสาวใช้ แต่ตัวเองก็คิดว่านางเป็นเพียงคนมีนิสัยใจร้อน ที่จริงแล้วนางเป็นคนมีจิตใจดี ไม่เช่นนั้นจะรับนางมาเลี้ยงไว้ได้อย่างไร?

แต่เมื่อได้ยินคำพูดเช่นนี้ ใจของนางถึงกับเย็นเยือกอยู่นาน พอคิดถึงสิ่งที่ตัวเองได้ทำไปเปรียบเทียบกับบุญคุณของเขาที่รับเลี้ยงตนไว้นั้น ตนเองก็ได้ตอบแทนเพียงพอมากแล้ว

นางไม่พูดกล่าวสิ่งใดต่อพลางพยุงร่างกายที่บาดเจ็บเดินจากไป

นางที่ถูกขับไล่ออกมา นอกจากตัวเองก็ไม่มีสิ่งใดเลย ไร้ซึ่งหนทางที่จะไป พลางเดินอย่างว่างเปล่า และเมื่อนึกถึงคำพูดของฉู่หมิงหยาง นางก็รู้สึกเจ็บปวดใจขึ้นมาอย่างมาก

นางเป็นคนหนานเจียง เหตุใดคนในเมืองหลวงถึงต่างคิดว่าคนหนานเจียงไม่ใช่คนดีกัน？

แต่พอนึกถึงสิ่งที่ตัวเองได้ทำเพื่อคุณหนูรองแล้ว ก็ไม่ต่างกับสิ่งที่คนชั่วทำกันเลย ทั้งที่จริงแล้วในวันนั้นที่ที่ทำการกรมปกครองเมืองหลวงก็รู้แล้วว่าอ๋องฉู่ไม่ได้มีความชื่นชอบในตัวฉู่หมิงหยางเลย ทั้งหมดเป็นเพียงความคิดของฉู่หมิงหยางเพียงฝ่ายเดียว

แต่นางก็ยังยินยอมที่จะช่วยเหลือ จนกระทั่งวันนี้ที่จวนนางก็ยังพยายามที่จะสั่นกระดิ่งเพื่อสะกดจิตอ๋องฉู่เพื่อช่วยเหลือคุณหนูรองอีกครั้ง

ไม่แปลกเลยที่นางจะไม่ชอบคนหนานเจียง แม้แต่ตัวนางเองยังรู้สึกถึงความอัปยศอดสู

นางกอดถุงสัมภาระแล้วนั่งลงยังเนินบนถนนพลางร้องไห้ออกมา

ขอทานหนุ่มขาพิการเดินเข้ามาแล้วกล่าวอย่างเฉยชา ： “เจ้าไปร้องไห้ที่อื่นเถอะ เจ้านั่งบนบ้านของข้าแล้ว”