บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 311

ทังหยางฟังคำพูดนี้แล้ว ตกใจจนลูกตาแทบร่วงตกลงพื้น

อะซี่เดินเข้ามานั่งลง พร้อมถามขึ้นว่า “อะไรคือยังมีชีวิตอยู่?”

“ลูกชายของข้า”หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นอย่างภาคภูมิใจ

อะซี่อึ้ง พร้อมหันไปมองทังหยาง ทังหยางชี้ไปที่หัว บ่งบอกว่าท่านอ๋องบ้าไปแล้ว

หยวนชิงหลิงโกรธจนหัวเราะออกมา พร้อมพูดว่า “เอาล่ะ เอาล่ะ เตรียมไปทานข้าวกัน”

“พี่ใหญ่ข้าล่ะ?”อะซี่ถามขึ้น

“กลับไปแล้ว”หยวนชิงหลิงพูดขึ้น

อะซี่พูดขึ้นอย่างค่อนข้างไม่พอใจว่า “ถูกอ๋องฉีทำให้โกรธจนเสียสติไปแล้ว เขากล้าพูดว่าพี่ใหญ่เป็นชู้กับสวีอี ก่นด่าพี่ใหญ่ไปอย่างหนัก ไม่รู้ว่าพี่ใหญ่จะอดทนไม่ชกเขาได้ไหม”

หยู่เหวินเห้าอารมณ์ดีอย่างมาก ฟังคำพูดนี้แล้ว ก็หันไปมองอะซี่ พร้อมพูดว่า “นังหนูไร้เดียงสา พูดอย่างกับเจ้าเจ็ดอ่อนแอ เจ้าเจ็ดก็เคยร่ำเรียนศิลปะการต่อสู้มาก่อน”

“ไม่ใช่มั้ง?” อะซี่ตกตะลึง พร้อมพูดขึ้นว่า “แล้วทำไมเขาถึงได้แสดงท่าทีเหมือนไก่อ่อนมาก?”

หยู่เหวินเห้ายักไหล่ พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่อ่อนเลย อย่างน้อยก็สามารถบีบไข่ไก่ลูกหนึ่งให้แตกได้ด้วยมือเปล่า”

“ข้าสามารถบีบก้อนหินให้ละเอียดได้”อะซี่พูด

หยู่เหวินเห้าหัวเราะขึ้นมา

หยวนชิงหลิงถามขึ้นอย่างแปลกใจว่า “อ๋องฉีเคยร่ำเรียนฝีมือการต่อสู้จริงหรือ?”

“เคยเรียน พระราชโอรสเชื้อพระวงศ์ มีหรือที่ไม่ต้องเรียน? ศิลปะการต่อสู้การขี่ม้าและการยิงธนูล้วนต้องเรียนรู้ เจ้าเจ็ดก็เรียน แต่ไม่รู้เพราะอะไร ต่อมาก็ไม่ยอมเรียนแล้ว และไม่ยอมใช้ศิลปะการต่อสู้”

อะซี่ถามขึ้นอย่างแปลกใจว่า “ทำไมหรือ?”

“ไม่รู้ว่าถูกอะไรกระตุ้น ทำให้ไม่ชอบใช้ศิลปะการต่อสู้”หยู่เหวินเห้าพูดขึ้น

อะซี่พูดขึ้นอย่างไม่อยากเชื่อว่า “ถูกทำร้ายตั้งหลายครั้งขนาดนั้นแล้ว ถ้ามีศิลปะการต่อสู้จริง ทำไมถึงไม่ตอบโต้?”

“เขาไม่ทำร้ายผู้หยิง”หยู่เหวินเห้าพูดขึ้น

อ๋องฉีที่ไม่เคยทำร้ายผู้หญิง กลับมายังจวนอ๋องฉี

ด้วยความโมโห เขามุ่งหน้าตรงไปในห้องฉู่หมิงชุ่ย

สองสามวันนี้ ฉู่หมิงชุ่ยร้องไห้อย่างหนัก ตาบวมอยู่ตลอด เห็นเขาเข้ามา นางก็เพียงแค่เงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย พร้อมพูดว่า “มีพระราชโองการมาแล้วหรือ? หากมีพระราชโองการมาแล้ว ข้าก็จะเก็บของไป”

นางดูถูกเขาอย่างที่สุด

จะโทษที่นางดูถูกไม่ได้ ความจริงแล้ว หากเขากล้าเข้าวังไปทูลเรื่องเลิกร้าง นางจะมองเขาสูงขึ้นกว่านี้

แต่ เขาไม่กล้า

ต่อหน้าเสด็จพ่อ เขาไม่กล้าพูดอะไรเลย

คนขี้ขลาด

วันนี้ยังมาหานางแต่เช้า เรียกให้นางเข้าวังไปทูลเรื่องนี้ แสดงให้เห็นว่าเขาไม่มีความกล้าหาญอย่างที่สุด

อ๋องฉีนั่งลง มองดูนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าดีขึ้นบ้างหรือยัง?”

“ขอบคุณที่เป็นห่วง ข้าสบายดี”ฉู่หมิงชุ่ยพูดขึ้นอย่างเย็นชา ในใจเบื่อหน่ายกับความประจบของเขาอย่างที่สุด ระหว่างพวกเขาไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น สุดท้ายแล้วเขาก็จะต้องมาขอคืนดี

ไม่มีศักดิ์ศรีเลยสักนิด ยิ่งอยู่ก็ยิ่งเหมือนคนขี้ขลาดจริงๆ

อ๋องฉีพยักหัว นั่งตัวตรง สายตาแน่นิ่ง จ้องมองนางพร้อมพูดว่า “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นข้าก็จะพูดตรงๆ เช้าวันนี้ข้าได้เข้าวังไปทูลเรื่องเลิกร้างกับเสด็จพ่อเสด็จแม่แล้ว เสด็จพ่อไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ เสด็จแม่ไม่เห็นด้วย แต่ในเมื่อเราตัดสินใจกันเช่นนี้แล้ว หากยังจะยื้อกันไปแบบนี้ สุดท้ายแล้วก็จะต้องตกที่นั่งลำบากทั้งสองฝ่าย ดังนั้นพรุ่งนี้เช้า เจ้ากับข้าไปทูลขอเสด็จปู่ด้วยกัน ขอเพียงเสด็จปู่เห็นด้วย เรื่องนี้ก็ไม่มีปัญหา เจ้ายอมไปพร้อมกับข้าไหม? หากเจ้าไม่ไป ข้าไปคนเดียวก็ได้”

ฉู่หมิงชุ่ยแทบจะหายใจไม่ออก รีบหันมามองดูเขา ในลำคอเหมือนมีไฟลุกไหม้ พูดขึ้นด้วยเสียงแหบว่า “เจ้าพูดว่าอะไร?”

อ๋องฉีพูดว่า “เจ้าวางใจ ในเมื่อข้ารับปากเจ้าแล้ว ก็จะต้องทำให้ได้ ไม่ว่าเสด็จพ่อเสด็จแม่จะต่อต้านอย่างไร ขอเพียงสามารถพูดโน้มน้าวเสด็จปู่ได้ ก็ไม่มีปัญหาแล้ว”

ฉู่หมิงชุ่ยมองดูใบหน้าของเขา แล้วก็มีความคิดอยากที่จะบีบคอเขาให้ตาย

เรื่องอื่นไม่เห็นเขามีความมุ่งมั่นตั้งใจขนาดนี้ และก็ไม่เคยเห็นเขาจริงจังกับเรื่องอะไร กลับใส่ใจเรื่องเลิกร้างขึ้นมาอย่างจริงจัง

“ไปขอไท่ซ่างหวง เจ้าคิดดีแล้วใช่ไหม?”ฉู่หมิงชุ่ยถามขึ้น