บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 312

แต่นางไม่พูดอะไร เพียงแค่ค่อยๆหลับตาลงแล้วร้องไห้ ร่างกายสั่นเทา

อ๋องฉีส่งสัญญาณมือ สั่งให้หมอหลวงเฉากับหยวนหย่งอี้ออกไป

คราวนี้หยวนหย่งอี้รู้ความดี ดึงหมอหลวงเฉากำลังจะออกไป หมอหลวงเฉาวางผงยาไว้ พร้อมบอกกับสาวใช้ว่า “นี่เป็นผงห้ามเลือด โรยบนบาดแผล พันแผลไว้ สักสองวันก็จะหายดี”

สาวใช้ตกใจจนมือไม้อ่อนไปหมด รับยามาแล้วก็พูดขอบคุณ

เมื่ออ๋องฉีไล่ทุกคนออกไปหมดแล้ว ก็มานั่งด้านข้างฉู่หมิงชุ่ย พร้อมถามขึ้นว่า “ทำไม?”

ฉู่หมิงชุ่ยหันหน้าไป เช็ดน้ำตา ไม่พูดไม่จา

อ๋องฉีเห็นนางเป็นแบบนี้ ในใจก็รู้สึกไม่ดี

แต่ปกติสมองของเขาที่ไม่ค่อยได้เรื่อง คราวนี้กลับมีสติขึ้นมา

คำพูดที่หยวนหย่งอี้พูดนั้น ที่จริงเป็นการเตือนสติเขา

เพราะหากชุ่ยเอ๋อสนใจเขาจริงๆ ก็จะไม่บังคับให้เขาไปทำเรื่องที่เขาไม่ยินยอม เขาไม่ใช่คนยากจน เขาเป็นถึงอ๋องคนหนึ่ง เขาไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปแย่งชิงอะไร ก็สามารถให้นางได้มีชีวิตอยู่อย่างสบายไปตลอดชีวิต

ไม่มีใครเห็นเขาเป็นคู่ต่อสู้ ไม่มีใครกระทำอะไรกับอ๋องที่ไม่เอาไหน นางฉลาดขนาดนั้น นางรู้ โดยเฉพาะเขายังเป็นหลานของโสวฝู่ฉู่ พระราชโอรสของฮองเฮา ต่อให้อนาคตพี่ใหญ่เป็นองค์รัชทายาทเป็นฮ่องเต้ ก็ไม่กล้าทำอะไรเขา ไม่เช่นนั้นจะกลายเป็นที่กล่าวขาน

แน่นอน พูดอย่าขี้ขลาดก็คือ พี่ใหญ่ไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาอยู่แล้ว

ดังนั้นนางไม่ได้สนใจเขาจริงๆ

เช่นนั้น สิ่งที่เขาทำลงไปทุกอย่างคุ้มค่าไหม?

ดังนั้นต่อให้ในใจเขาทุกข์ทรมาน แต่ก็ยังพูดต่อไปว่า “เราจบกันแบบนี้เถอะ ตั้งแต่วันที่แต่งงานกับเจ้า ข้าก็รู้อยู่แล้วว่าในใจเจ้าไม่มีข้า ข้ารู้ตัวเองดีว่าเทียบกับพี่ห้าไม่ได้ ยังไงคนที่เจ้าชอบก็คือพี่ห้า แต่พี่ห้าทรยศเจ้า เจ้าจึงจำใจต้องแต่งงานกับข้า ข้าคิดว่าเมื่อเวลาผ่านไปนานเราก็จะสามารถดีกันได้ หนึ่งปีที่แต่งงานอยู่ด้วยกันมานี้ ถือว่าเราก็อยู่ด้วยกันได้เป็นอย่างดี ให้เกียรติซึ่งกันและกัน ถือได้ว่ามีความรักต่อกัน แต่ใครจะไปรู้ว่าเจ้าเสแสร้งทำเป็นดีหรือเปล่า? ดังนั้นลบทุกอย่างทิ้งไป เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องจำใจ ข้าก็ไม่จำเป็นต้องทำดี ต่างคนต่างแยกย้ายกันเถอะ”

ฉู่หมิงชุ่ยหันมามองนาง นางคิดไม่ถึงจริงๆ นางถึงขั้นกรีดข้อมือตัวเองแล้ว เขายังจะพูดเช่นนี้อีก

ความรักใคร่ของเขาล่ะ? ความเอาใจของเขาล่ะ?ความรักใคร่อย่างสุดซึ้งที่เขามีต่อนางที่ผ่านมา ที่แท้ล้วนเป็นความหลอกลวงหรือ?

นางนึกว่า ขอเพียงนางทำร้ายตนเอง เขาก็จะกระโจนเข้ามา รักใคร่นางอย่างทะนุถนอม

ความผิดหวังอย่างที่สุด ทำให้นางไม่สามารถยอมรับได้

นางยิ่งยอมรับไม่ได้ที่ตนเองตกต่ำถึงเพียงนี้ กลับแลกได้มาแค่เพียงความเย็นชาเยือกเย็น

ความเกลียดชังที่มีต่อทุกคน อนาคตที่ว่างเปล่า ความเจ็บปวดที่ท่านแม่ฆ่าตัวตาย ความเจ็บปวดที่รักหยู่เหวินเห้าแล้วผิดหวัง อารมณ์ความผิดหวังทุกอย่างเป็นเหมือนดังคลื่นน้ำซัดขึ้นมา

สีหน้าของนางเงียบสงบ

“การเลิกร้าง คือสิ่งที่เจ้าจะต้องทำให้ได้ใช่ไหม?”นางถามขึ้นด้วยเสียงเบา

อ๋องฉีพูดขึ้นด้วยแววตาเศร้าหมองว่า “นี่ก็คือสิ่งที่เจ้าคาดหวังไม่ใช่หรือ? ข้าจะกระทำให้เจ้าสมหวังเป็นครั้งสุดท้าย”

นางเงียบ

ปล่อยให้ความเกลียดชังภายในใจ หมักหมมและปั่นป่วนอยู่อย่างอิสระ

สุดท้าย นางยิ้ม พร้อมยื่นมือทั้งคู่ที่สั่นเทาออกมา พูดขึ้นด้วยร่างกายที่สั่นเทาว่า “กอดข้าเป็นครั้งสุดท้าย เรามาจากกันด้วยดี”

อ๋องฉีลังเลพักหนึ่ง แล้วส่ายหัวพร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ล่ะ เจ้ารักษาตัวให้ดี ข้าออกไปก่อน”

วินาทีที่เขาลุกขึ้น แววตาของนางฉายแววเยือกเย็น สีหน้าดุร้าย ชักปิ่นปักผมลงมาอย่างไว ใช้แรงทั้งหมดที่มี ปักปิ่นแทงลงไปบนหน้าอกของเขา

“งั้นเจ้าก็ไปตายเสีย เราไปตายด้วยกัน”

น้ำเสียงเหน็บหนาวเหมือนหลุดออกมาจากในนรก ในขณะที่เขายังไม่ได้สติกลับมา ปิ่นปักผมนั่นถูกนางดึงออกมาอย่างรวดเร็ว แล้วก็แทงลงไปบนท้องของเขาอีกครั้ง

เลือดสาดกระเด็นออกมา