บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 314

ฮองเฮาค่อยโล่งอก สิ่งที่นางกลัวก็คือเจ้าเจ็ดมีโทษหลงชายารองแล้วทำร้ายชายาเอก หากกระทำผิดจริง คงต้องไปพิจารณาโทษในที่ว่าราชการ นั่นถือเป็นการทำลายอนาคตแล้ว

ดังนั้น นางจึงไม่สนใจว่าเรื่องนี้เป็นจริงหรือเท็จ รีบพูดขึ้นว่า “หากยังไม่เข้าห้องหอ แล้วจะหลงชายารองจนทำร้ายชายาเอกได้อย่างไร? คำพูดนี้เพ่งพายออกไปจะกลายเป็นที่ขำขันอย่างมาก”

ฮูหยินย่าก็ไม่เลอะเลือน มองดูสีหน้าฉู่หมิงชุ่ย ก็รู้แล้วว่าที่ไทเฮาพูดเป็นความจริง

แต่นางไม่ได้เลอะเลือน แต่ก็เลอะเลือนไปแล้ว หากไม่ใช่เพราะชายารอง งั้นทำไมอ๋องฉีถึงคิดเลิกร้าง?

หรือว่า ที่ชายารองหยวนพูดเป็นความจริง? ระหว่างนางกับอ๋องฉู่ ไม่บริสุทธิ์ใจต่อกันจริงๆ

สีหน้าฮูหยินย่าเคร่มขรึมขึ้นมาทันที เพราะมีไทเฮาอยู่ด้วย จึงไม่รู้จะพูดอย่างไร จำต้องอดทนอดกลั้นความโกรธนี้ไว้

ไทเฮากลับไม่ไว้หน้าฮูหยินย่าแล้ว พูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า “ฮูหยินใหญ่ ข้าถามเจ้าประโยคหนึ่งว่า ในฐานะที่เป็นชายาเอก สาเหตุเล็กน้อยทำให้ต้องคิดฆ่าตัวตาย และทำร้ายสามีจนบาดเจ็บสาหัส ไม่สำนึกผิดแล้วยังมาฟ้องร้องขอความเป็นธรรมก่อน คนแบบนี้ หากอยู่ในจวนเจ้า ควรถูกลงโทษอย่างไร?”

ฮูหยินย่าไม่รู้จะทำหน้าอย่างไร แต่ก็ตอบเถียงอะไรไม่ได้เลย ก่อนหน้านั้นอ๋องฉีทั้งสองสามีชายาเอกรักใคร่กันมาก ชายารองเพิ่งเข้าไปอยู่ในจวนไม่นาน? และยังไม่ได้เข้าห้องหอกัน ยังไงก็จะบอกว่าหลงชายารองจนทำร้ายชายาเอกไม่ได้

นางพูดได้เพียงอย่างเศร้าสร้อยว่า “แม่นางไทเฮา ข้าเลอะเลือนไปแล้ว ไม่ถามให้ชัดเจนก็เข้าวังมารบกวนนรแม่นางไทเฮากับฮองเฮา เพียงแต่ สองสามีภรรยาทะเลาะเป็นเรื่องปกติ ไม่ว่ายังไงก็ไม่ควรพูดถึงเรื่องที่จะเลิกร้างกับภรรยา”

“เลิกร้างอย่างสมัครใจ” ไทเฮาพูดขึ้นด้วยสีหน้าเยือกเย็นว่า “ราชวงศ์ยังคงต้องการรักษาหน้าอยู่ แต่เลือดเนื้อเชื้อไขของราชวงศ์ก็จะแปดเปื้อนไม่ได้ อ๋องฉีเป็นพระราชโอรสของฮ่องเต้กับฮองเฮา หากมีความขัดแย้งกันเล็กน้อยระหว่างสามีภริยาแล้วต้องใช้มีดใช้อาวุธ ต่อให้ร่างกายเป็นเหล็กก็รับไม่ได้”

นางหันไปมองฮองเฮา พร้อมพูดขึ้นว่า “ลูกสะใภ้ของเจ้า และก็เป็นหลานสาวของเจ้า เรื่องนี้เจ้าตัดสินใจเองแล้วกัน อนาคตจะเป็นยังไงไม่สำคัญ ต้องรักษาชีวิตไว้ก่อน คนที่จวนมารายงานแล้ว แผลตรงหน้าท้องหนึ่งแผล แผลตรงหน้าอกหนึ่งแผล หากรุนแรงอีกนิด คงไม่มีชีวิตรอดแล้ว หลานสาวของเจ้าสำคัญ หรือลูกชายของเจ้าสำคัญกว่า ช่างใจเอาเอง”

ไทเฮาพูดเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นจากไป

ฮองเฮาคิดไม่ถึงว่าอาการบาดเจ็บจะรุนแรงขนาดนี้ เดิมคิดว่าใช้ปิ่นปักผมแทงจนมีเลือดไหลเพียงนิดเดียว กลับเป็นการทำร้ายจนเกือบเสียชีวิต

ฮองเฮาที่รักลูกอย่างยิ่งตบลงไปบนใบหน้าของฉู่หมิงชุ่ยทันที โกรธจนสั่นเทาไปทั้งตัว พร้อมพูดขึ้นว่า “หากลูกเจ็ดเป็นอะไรไป ข้าจะฉีดเนื้อเจ้าเป็นพันเป็นหมื่นชิ้น”

ตบลงไปหนึ่งทีนี้ ความหวังที่ฉู่หมิงชุ่ยจะได้เข้าวัง หมดสิ้นแล้ว

เรื่องนี้ไม่มีทางกลับไปแก้ไขได้แล้ว

นางน้ำตาไหล ค่อยๆลุกขึ้นมา ริมฝีปากยกขึ้นอย่างถากถาง พูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “แม่นางฮองเฮาวางใจ หากเขาตาย ข้าจะตายไปเป็นเป็นเพื่อนเขา”

นาทีนี้ นางหมดหนทางจนปัญญาไม่รู้จะทำอย่างไรดีแล้วจริงๆ

ท่าทีฮองเฮาเปลี่ยนไปอย่างมาก พูดขึ้นอย่างโกรธเคืองว่า “นางกำนัล ตบปากนาง”

เดิมฮูหยินย่าไม่พอใจที่ฮองเฮาลงมือทำร้ายคน แต่เมื่อได้ยินที่ฉู่หมิงชุ่ยพูด นางนิ่งอึ้ง มองดูนางอย่างไม่อยากเชื่อ ฮองเฮาเรียกคนมาตบปาก นางก็ไม่พูดอะไร

แม่นมข้างกายฮองเฮาเดินหน้าไปตบหนึ่งฉาก ตบลงบนใบหน้าของฉู่หมิงชุ่ย

ฉู่หมิงชุ่ยล้มลงพื้น เพียงแค่ฝ่ามือเดียว มุมปากก็มีเลือดไหล

นางหัวเราะเย้ย จ้องมองดูฮองเฮา ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความแค้น พูดขึ้นอย่างไม่มีความจำเป็นต้องปกปิดอีกต่อไปแล้วว่า “ตอนนั้น เจ้าหลอกลวงข้า บอกว่าท่านปู่จะสนับสนุนให้เขาได้เป็นองค์ชายรัชทายาทอย่างแน่นอน แต่ท่านปู่ไม่เคยพูดเช่นนี้เลย คำว่าเรือล่มในหนองของเจ้านั้นเพียงเพื่อให้ได้รับการสนับสนุนจากท่านปู่ เจ้าโหดเหี้ยมอำมหิต เจ้าทำให้ข้ากับ..... ตลอดชีวิตนี้ข้าจะไม่มีวันอภัยให้เจ้า”

ฮูหยินย่าได้ยินคำพูดพวกนี้แล้ว ก็ไม่มีหน้าที่จะนั่งอยู่ต่อไปอีก ถึงตอนนี้นางเพิ่งเข้าใจ ความเลื่อมใสศรัทธาที่ทุกคนมีต่อนาง ไม่ว่าจะเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ก็ตามนางมา เพียงเพราะนางเลอะเลือน หลอกง่าย วันนี้ตอนที่ฉู่หมิงชุ่ยมาหานาง เมื่อพูดถึงเรื่องนี้นางไม่ถามสักคำก็เชื่อแล้ว พร้อมทั้งยังพานางเข้าวังมาอย่างโกรธเคือง

นางลุกขึ้น เดินออกไปอย่างไม่พูดไม่จา

ฮองเฮาโกรธโมโหอย่างมาก ตะคอกพูดขึ้นว่า “นางกำนัล ส่งนางออกไปจากวัง หากไม่ได้รับการอนุญาตจากข้า อย่าให้นางเข้ามาเหยียบในวังแม้เพียงก้าวเดียว”

ฉู่หมิงชุ่ยพูดขึ้นอย่างเย็นชาว่า “ข้าไปเองได้”

นางหันหลังไปอย่างเย่อหยิ่ง เดินออกไปด้วยท่าทีผยอง แต่นางรู้การสนับสนุนทั้งหมดที่อยู่ข้างหลังของนางพังทลายลงหมดแล้ว