บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 317

คำถามนี้ถามจนหยู่เหวินเห้านิ่งอึ้งไปสักพัก

เพราะเขาเองก็ไม่เคยคิด

และแน่นอน ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องไปคิด ตั้งแต่เจ้าหยวนตั้งครรภ์ ทั้งกายและใจของเขาก็ไม่มีพื้นที่ให้คิดถึงเรื่องอื่นได้อีกแล้ว

ตอนนี้เมื่ออ๋องฉีถาม เขาอึ้งไปสักพัก คิดว่าเรื่องบางเรื่องจะต้องมีเพื่ออะไรด้วยหรือ? ปล่อยวางแล้วก็คือปล่อยวางแล้ว

“พี่ห้า” อ๋องฉีเห็นเขาลังเลไม่พูดไม่จา จึงค่อยๆขยับตัวลุกขึ้น มองดูเขาอย่างตกตะลึง พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ใช่ว่าเจ้ายังรักนางอยู่อีกนะ?”

หยู่เหวินเห้ามองบน พร้อมพูดขึ้นว่า “คำพูดนี้จะพูดไปเรื่อยไม่ได้นะ พี่สะใภ้ห้าขี้ใจน้อยมาก”

“งั้นเจ้ายังชอบอยู่อีกหรือเปล่า?” อ๋องฉีถามขึ้น

หยู่เหวินเห้าส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่ชอบ”

“เจ้าทำได้อย่างไร? ที่สามารถลืมนางได้เร็วขนาดนี้”

หยู่เหวินเห้าครุ่นคิด เขาทำได้อย่างไร? เขาไม่ได้ทำอะไรเลย

พักหนึ่ง เขาเงยหน้าขึ้น พูดขึ้นพร้อมแววตาแน่นิ่งว่า “เพราะมีพี่สะใภ้ห้าของเจ้าแล้วไง”

“งั้นก็หมายความว่า มีคนอีกคนหนึ่ง ก็จะสามารถลืมได้? นี่น่าจะหมายถึงการแทนที่ จะต้องหาผู้หญิงอีกคนหนึ่ง ใช่ไหม?”อ๋องฉีครุ่นคิด

ในใจหยู่เหวินเห้าบ่นว่า ไม่เคยคิดวิเคราะห์เรื่องนี้

แต่ต่อหน้ากลับพูดขึ้นอย่างกระตือรือร้นว่า “ใช่ เจ้าลองใกล้ชิดกับนังหนูหน้ากลมดู บางทีอาจจะสามารถปล่อยวางได้เร็วขึ้น”

พูดถึงหยวนหย่งอี้ อ๋องฉีก็พูดขึ้นมาว่า “ครั้งนี้โชคดีที่นางพาหมอหลวงเฉากลับมาที่จวน ไม่เช่นนั้นชีวิตของข้าอาจจะรักษาไว้ไม่ได้”

“พี่สะใภ้ห้าของเจ้าใช้ให้พาไป” หยู่เหวินเห้าช่วยหยวนชิงหลิงพูด เจ้าเจ็ดอคติกับเจ้าหยวนมาตลอด เกี่ยวกับปัญหานี้ เขาจะไม่ยอมแม้เพียงนิด ยังไงก็จะรักษาผลประโยชน์ไว้ให้ได้มากที่สุด

อ๋องฉีกลับฟังไม่เข้าใจ พูดบ่นพึมพำขึ้นว่า “ที่จริง นางหน้ากลมโตก็ไม่เลว นางยังมีน้ำใจแนะนำพระชายาให้กับข้า”

หยู่เหวินเห้า ตามขึ้นทันใดว่า “ใช่ คืนนี้เจ้าจะกลับไปไหม?”

อ๋องฉีครุ่นคิด พร้อมพูดขึ้นว่า “กลับ มีนางหน้ากลมโตอยู่ นางคงไม่ทำอะไรข้า”

หยู่เหวินเห้าอยากพูดว่า การที่เขาหลบอยู่ข้างหลังผู้หญิง จะเป็นการเสียเกียรติลูกผู้ชาย แต่ว่าช่างเถอะ ครั้งนี้เขามีบาดแผลเต็มตัว มีคนสามารถคอยปกป้องเขาได้ถือว่าเป็นเรื่องดี

จึงได้สั่งให้คนขับรถม้าส่งอ๋องฉีกลับจวนก่อน ค่อยส่งเขากลับไปยังจวนอ๋องฉู่

หยวนชิงหลิงรอเขาอยู่ที่จวนอย่างจิตใจกระสับกระส่าย ถูกเรียกเข้าวังอย่างกะทันหัน และก็ไม่บอกว่ามีเรื่องอะไร นางตกใจจนทานข้าวไม่ลง ใช้ให้อะซี่ไปเฝ้าดูที่หน้าประตู

รอจนเลยห้าทุ่ม ในที่สุดก็เห็นอะซี่วิ่งกลับมาพูดขึ้นว่า “พระชายา กลับมาแล้ว ท่านอ๋องกลับมาแล้ว บอกว่าถูกโบยตอนอยู่ในวัง สวีอีกำลังประคองเขาเข้ามา”

หยวนชิงหลิงร้องถอนหายใจ รีบลุกขึ้นมา ใช้มือประคองเอวไว้แล้วก็รีบเดินออกไป พร้อมพูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า “ทำไมถึงถูกโบยอีกแล้ว? ในวังนี้เขาไม่ได้เสียจริงๆ เขาไปหนึ่งครั้งก็บาดเจ็บหนึ่งครั้ง อย่างกับมีความแค้นต่อกัน”

ออกมาถึงหน้าประตูลาน เห็นสวีอีประคองหยู่เหวินเห้าเข้ามา หยวนชิงหลิงเห็นเขาเดินได้อย่างไม่สะดวก ดวงตาแดงก่ำขึ้นมา แล้วก็เดินไปช่วยประคอง

หยู่เหวินเห้ารีบพูดปลอบขึ้นว่า “ไม่เป็นไร ครั้งนี้แค่ยี่สิบที ยังมีการออมมือ ไม่ค่อยเจ็บเท่าไหร่”

หยวนชิงหลิงเช็ดน้ำตา ช่วงนี้อ่อนแออย่างมาก อะไรนิดอะไรหน่อยก็น้ำตาไหล พร้อมพูดขึ้นว่า “ทำไมถึงถูกโบยอีกแล้ว? เพราะเรื่องอะไรหรือ?”

“ก็เพราะเรื่องที่เจ้าเจ็ดเดือดร้อนจะเลิกร้างน่ะสิ” เมื่อกี้หยู่เหวินเห้าอยู่ในวังยังดูกล้าหาญชาญชัย แต่ตอนนี้เมื่อเห็นหยวนชิงหลิงเสียใจ เขาก็สำนึกผิดขึ้นมา ไม่น่าเข้มแข็งเลย

“พวกเขาเดือดร้อนที่จะเลิกร้างกันก็โบยพวกเขาสิ โบยเจ้าทำไม?”หยวนชิงหลิงทั้งโกรธทั้งเสียใจ เสด็จพ่อลำเอียง ค่อยปกป้องประคบประหงมลูกแท้ๆที่เกิดจากภรรยาหลวง เมื่อไหร่ก็ทำร้ายเจ้าห้าตลอด