บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 318

ทังหยางกับหยวนชิงหลิงต่างก็หันไปมองดูเขา แล้วก็อึ้ง

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า “ทำไมถึงยังฝากไว้อีกยี่สิบที? เสด็จพ่อรับสั่งให้เจ้าทำอะไรหรือ?”

หยู่เหวินเห้าพูดขึ้นว่า “เสด็จพ่อตรัสสั่งว่า ให้คิดหาวิธีให้เร็วที่สุด ให้เจ้าเจ็ดเลิกร้างร้างกับฉู่หมิงชุ่ยอย่างราบรื่น แต่ต้องไม่ทำให้โสวฝู่ฉู่เสียหน้า”

ทังหยางส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “นี่คงไม่ทำให้โสวฝู่ไม่เสียหน้าไม่ได้ การถูกทอดทิ้ง ยังไงก็ต้องเสียหน้า ใครจะไปสนว่ายินยอมพร้อมใจเลิกร้างหรือเลิกร้างร้าง?”

หยู่เหวินเห้าใช้คางประคองหัวไว้ พูดขึ้นอย่างคิ้วขมวดว่า “ข้าจะไม่รู้ได้อย่างไร? แต่เสด็จพ่อมีรับสั่งเช่นนี้”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างหนักใจว่า “การเลิกร้างยังไงก็ไม่ใช่เรื่องที่จะต้องมาสนใจเรื่องหน้าตา เป็นเพราะทั้งสองคนอยู่ด้วยกันต่อไปไม่ได้แล้ว ในเมื่ออยู่ด้วยกันต่อไปไม่ได้แล้ว ก็เท่ากับว่าเกลียดกันแล้ว ในเมื่อเกลียดชังกันแล้ว ยังจะต้องสนใจไว้หน้ากันได้อย่างไร กระทำยากจริงๆ”

ทังหยางก็พูดขึ้นว่า “ครั้งนี้ช่างเป็นความโชคร้ายจริงๆ อ๋องฉีสองสามีภรรยาจะเลิกร้างกัน คนของจวนอ๋องฉู่กลับต้องเดือดร้อน”

หยวนชิงหลิงก็รู้สึกว่าไม่ยุติธรรม แต่จะมีวิธีอะไร? บนโลกใบนี้เดิมก็ไม่มีอะไรยุติธรรมอยู่แล้ว

ทั้งสามคนต่างก็เงียบ ครุ่นคิดกันอยู่อย่างที่สุด

ทายาแล้ว อาการบวมช้ำค่อยลดลงบ้าง หยู่เหวินเห้าก็รู้สึกว่าสบายขึ้นมาก จึงลุกขึ้นมาเดินอยู่หลายก้าวพร้อมพูดขึ้นว่า “ดีขึ้นเยอะแล้ว”

หยวนชิงหลิงประคองเขาไว้ พร้อมพูดขึ้นอย่างเป็นห่วงว่า “ครั้งนี้โบยไม่แรง แต่หากกระทำตามรับสั่งได้ไม่ดี ยี่สิบทีคงไม่ใช่เรื่องเล่นๆแน่”

หยู่เหวินเห้าพูดปลอบขึ้นว่า “อย่าเป็นกังวล เรื่องนี้ยังไงก็ยังยื้อได้อีกหลายวัน”

“ยื้อหลายวันแล้วเจ้ามีวิธีหรือ? หยวนชิงหลิงรีบถามขึ้น

หยู่เหวินเห้ามองดูนาง พร้อมพูดขึ้นว่า “ไม่มีวิธี แต่อีกหลายวัน อาการบาดเจ็บของข้าก็ดีขึ้นแล้ว โดนอีกยี่สิบทีก็ทนได้”

หยวนชิงหลิงไม่รู้จะร้องไห้หรือหัวเราะดี

ทั้งสามคนเศร้าโศกอย่างมาก

หน้าประตู มีหัวสมองคนคนหนึ่งยื่นมา มีใบหน้าสวีอีที่ไม่สบายใจ เขาพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “ให้โสวฝู่ออกหน้าไม่ได้หรือ? เขากระทำเรื่องนี้เอง ก็จะไม่เป็นการทำให้ตนเองต้องเสียหน้า ต่อให้เสียหน้า ก็เป็นเพราะเขารู้ถึงความทุกข์ของตัวเองเช่นกัน โทษคนอื่นไม่ได้”

หยู่เหวินเห้ายังไม่ทันได้ดุเขา ทังหยางก็พูดขึ้นว่า “เจ้าพูดได้ง่ายจริงๆ โสวฝู่ฉู่จะยอมกระทำเรื่องนี้ได้อย่างไร? ใครจะเป็นคนไปพูดเรื่องนี้? เจ้าไปหรือ?”

สวีอีหดคอ พร้อมพูดขึ้นว่า “ให้แม่นมสี่ไปพูดไง ยังไงตอนนี้โสวฝู่ฉู่ก็ชอบมาพูดคุยดื่มน้ำชากับแม่นมสี่ที่จวนของเรา ได้หรือไม่ได้ พูดไปก่อนก็ไม่เห็นเป็นไร? ถ้าไม่ได้ค่อยคิดหาวิธีอื่นไง”

ทั้งสามคนต่างมองหน้ากัน แล้วก็ดีใจ

ทังหยางมองดูสวีอีอย่างชื่นชม พร้อมพูดขึ้นว่า “หัวสมองของเจ้าก็ไม่ได้เลอะเลือนไปเสียหมด”

หยวนชิงหลิงรีบพูดขึ้นว่า “พรุ่งนี้ข้าไปพูดเรื่องนี้กับแม่นมสี่ แต่ว่าหากนางไม่ยินยอม เราก็จะไม่บังคับนาง”

สวีอีพูดขึ้นอย่างเจตนาดีว่า “แค่ประโยคเดียวก็ไม่ต้องถูกโบยยี่สิบที คุ้มค่า หากแม่นมสี่ไม่ยอม พระชายาใช้ไม้ปราบบีบบังคับนางก็ได้”

หยวนชิงหลิงพูดขึ้นอย่างค่อนข้างโกรธว่า “ข้าว่าเจ้าอยากถูกไม้ปราบสั่งสอน เดิมเรื่องนี้ขอให้เป็นไปตามความสมัครใจ ไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวข้องกับนาง หากนางยอมช่วย ข้าจะซาบซึ้งในน้ำใจของนาง”

สวีอีรู้สึกหดหู่เล็กน้อย เขาก็มีเรื่องมากมายที่ไม่อยากทำ ก็ยังใช้ให้เขาไปทำไม่ใช่หรือ? บางครั้งพระชายาก็กระทำเรื่องสองมาตรฐาน

หยวนชิงหลิงนอนไม่หลับทั้งคืน ผลิกไปผลิกมาอยู่บนเตียง

หยู่เหวินเห้าหลับไปแล้วอย่างสะลึมสะลือ ตอนที่ยื่นมือมากอดนาง นางกลับลุกขึ้นมานั่งแล้ว เขาตื่นขึ้นมาถามว่า “ทำไมหรือ?”

หยวนชิงหลิงยื่นมือรวบผมไว้ มองดูเขา พร้อมพูดขึ้นด้วยแววตาแดงๆว่า “สงสารเจ้า”