บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 320

ทางด้านจวนอ๋องฉี กลับสงบอย่างมาก

หยวนหย่งอี้ดูแลอ๋องฉี เดิมเพื่อปกป้องเขา จะได้ไม่ถูกฉู่หมิงชุ่ยมาหาเรื่อง

ฉู่หมิงชุ่ยกลับสงบเงียบอย่างน่าแปลก

วันนี้ โสวฝู่ฉู่ส่งนำจดหมายมาส่งหนึ่งฉบับ หลังจากฉู่หมิงชุ่ยอ่านแล้ว ก็ออกเดินทางไป ถึงตอนพลบค่ำค่อยกลับมา

หลังจากกลับมาแล้ว ก็ตรงไปหาอ๋องฉี

หยวนหย่งอี้ระมัดระวังอย่างมาก ขวางทางนางไว้ไม่ให้นางเข้าไป

ฉู่หมิงชุ่ยมองดูหยวนหย่งอี้ พร้อมพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “เจ้าวางใจ ข้าไม่ได้จะทำร้ายเขาอีก มีเจ้าอยู่ ข้าก็ทำอะไรเขาไม่ได้อยู่แล้ว ข้าเพียงแค่จะพูดลาจากเขาเพียงไม่กี่คำ”

“ลาจาก?” หยวนหย่งอี้อึ้ง

แววตาฉู่หมิงชุ่ยฉายแววเจ็บปวด พร้อมพูดขึ้นว่า “ใช่ ท่านปู่สั่งคนเอาจดหมายมาให้ข้า บอกว่าเห็นด้วยกับเรื่องเลิกร้าง รอเรื่องนี้ดำเนินการเสร็จสิ้นแล้ว ข้าก็จะไป แต่ข้าทำร้ายเขา ยังไงก็เป็นความผิดของข้า ข้าอยากขอโทษเขา ต่อไปจะได้ไม่ต้องติดค้างกัน”

หยวนหย่งอี้เชื่อมั่นว่าคนคนหนึ่งไม่มีทางเปลี่ยนแปลงได้อย่างไม่มีเหตุผล แต่คำพูดของนางพวกนี้ เพราะตอนนี้นางยังเป็นพระชายา ไม่ปล่อยนางเข้าไป ก็ไม่เป็นการดี

นางพูดว่า “งั้นเจ้าเข้าไปเถอะ ให้ข้าอยู่ด้วยได้ไหม?”

“ได้” ฉู่หมิงชุ่ยย่อตัวให้กับนาง ทำให้หยวนหย่งอี้แปลกใจมาก

อ๋องฉีกำลังนอนพักรักษาตัวอยู่ เห็นนางมา ก็รีบลุกขึ้นมาอย่างระมัดระวังตัว

ฉู่หมิงชุ่ยเห็นท่าทีเช่นนี้ของเขา แววตาก็ยิ่งเศร้า เดินเข้าไปอย่างสงบ พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงเบาว่า “ไม่ต้องกลัว ข้าจะไม่ทำร้ายเจ้าอีก”

อ๋องฉีมองดูหยวนหย่งอี้ที่อยู่ด้านหลังนาง หยวนหย่งอี้พยักหัวให้กับเขา เขาจึงพูดกับฉู่หมิงชุ่ยว่า “นั่งสิ”

เขาชี้ไปยังเก้าอี้ที่อยู่ด้านข้าง แต่ฉู่หมิงชุ่ยกลับเดินตรงมานั่งบนเตียง อ๋องฉีขยับเข้าไปด้านในด้วยสัญชาตญาณ มองดูมือทั้งคู่ของนาง กลัวว่านางจะยังถือปิ่นปักผมไว้

ฉู่หมิงชุ่ยมองดูภาพนี้ พร้อมพูดขึ้นว่า “ที่จริงข้าไม่ชอบที่เจ้าเป็นแบบนี้ เจ้าขี้ขลาด อ่อนแอ”

อ๋องฉีไม่พูดไม่จา เขาเป็นเช่นนี้จริง เป็นเช่นนี้มาตั้งแต่เด็กจนโต นางรู้ตั้งแต่วันแรกที่รู้จักเขาแล้ว

ฉู่หมิงชุ่ยพูดต่อว่า “แต่ที่จริงไม่ใช่ปัญหาของเจ้า เป็นเพราะข้าคาดหวังในตัวมากเกินไป เจ้าเป็นคนยังไง ก็กระทำเรื่องที่เป็นเช่นนั้น เดิมเป็นสิ่งที่สมควรแล้ว บางทีข้าแค่รู้สึกว่า ข้าเคยคิดว่าเจ้าไม่คู่ควรกับข้า ที่จริงไม่ใช่การไม่คู่ควรทางสถานะ แต่เป็นความทะเยอทะยาน ข้าไม่ปฏิเสธในความทะเยอทะยานของข้า ที่ข้าแต่งงานกับเจ้า ที่จริงก็เพราะเจ้าเป็นพระราชโอรสของฮ่องเต้กับฮองเฮา ท่านน้าก็พูดกับข้าว่า ได้รู้ความตั้งใจของท่านปู่ ท่านปู่มีใจที่จะสนับสนุนให้เจ้าเป็นองค์ชายรัชทายาท”

เขาค่อนข้างคาดไม่ถึงกับสิ่งที่นางพูดออกมาตรงๆ จึงจ้องมองดูนางอย่างแน่นิ่ง

ฉู่หมิงชุ่ยยิ้มให้กับเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “ผิดหวังมากใช่ไหม? ที่เราอยู่ด้วยกัน ทำให้เจ้าผิดหวังแล้ว ข้าเองก็ผิดหวัง เรากลายเป็นคู่รักที่เต็มไปด้วยความแค้น ท่านปู่พูดถูก เราควรที่จะเลิกร้างกัน”

อ๋องฉีถามขึ้นด้วยเสียงแหบว่า “เขาเห็นด้วย?”

“เห็นด้วย” นางพูดขึ้นอย่างสงบว่า “ดังนั้นคืนนี้พี่ข้ามาพูดกับเจ้า หวังอยากให้พวกเราต่างก็เข้าใจความรู้สึกของตนเอง เจ้าบอกว่าเจ้ารู้ว่าข้าไม่รักเจ้า ไม่ผิด ไม่ได้รักเจ้าจริงๆ คนที่ในใจข้ารัก คือพี่ห้าของเจ้ามาตลอด เขาก็รู้”

หยวนหย่งอี้ที่อยู่ด้านข้างได้ยินคำพูดนี้ ได้พูดห้ามขึ้นว่า “พระชายา คำพูดเช่นนี้เจ้าไม่ควรพูด”

ผู้หญิงคนนี้ชั่วร้าย มาถึงขั้นนี้แล้ว ยังไม่ลืมที่จะทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างอ๋องฉีกับอ๋องฉู่ทั้งสองพี่น้องบาดหมางกัน

อ๋องฉีพูดขึ้นด้วยสีหน้ามึดครึ้มว่า “ให้นางพูดต่อไปเถอะ”

หยวนหย่งอี้ร้อนใจ เหลือกตาดุมองดูฉู่หมิงชุ่ย