บัลลังก์หมอยาเซียน นิยาย บท 342

อ๋องฉีนิ่งขรึมไปชั่วครู่ นั่งลงหยิบเอากาเหล้า กล่องอาหารเล็กๆอีกหลายใบ ยังมีธูปอีกหนึ่งดอก

เขาเปิดกล่องอาหารออก ในกล่องอาหารมีซาลาเปา ยังมีซุปอีกถ้วยหนึ่งที่ดูแล้วน่าจะเป็นรังนก ดูข้นเหลว น่าจะเย็นจนจับตัวเป็นก้อนแล้ว

พ่อของฉู่หมิงชุ่ยได้จุดธูปไว้ให้นาง เขาจึงวางธูปไว้บนโลงศพ พอลมพัดมา ธูปดอกนั้นก็ถูกพัดตกลงมา พัดจนไฟบนธูปสว่างวาบขึ้นอยู่หลายครั้ง แล้วก็ดับลงตรงเท้าของอ๋องฉี

เขายืนอยู่หน้าโลงศพ จ้องมองนิ่งๆอยู่สักพัก เอ่ยเสียงเบาหวิวว่า “ข้าไม่รู้เลยว่าเจ้าชอบกินอะไร รังนกนี้เมื่อก่อนข้าเห็นเจ้ากินมันบ่อยๆ คิดว่าเจ้าคงจะชอบ เจ้าก็กินแก้ขัดสักหน่อยเถอะ”

“เป็นสามีภรรยากันมาปีหนึ่งแล้ว แม้ว่าจะไม่ได้รักกันมากที่สุด แต่ก็ไม่เคยทะเลาะกัน จนตอนนี้ข้าก็ไม่รู้ ว่าทำไมพวกเราจึงได้เป็นเช่นนี้ ข้ายิ่งไม่เข้าใจ ทำไมเจ้าต้องอยากให้ข้าตาย เจ้าเกลียดอะไรข้า ”

“เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ข้าควรจะเกลียดเจ้า ซึ่งในใจก็รู้สึกเกลียดจริงๆ เวลานอนตอนดึก ข้ามักฝันเห็นเหตุการณ์ไฟไหม้ครั้งนั้น เห็นเจ้าถือปิ่นปักผมแทงมาที่ข้า ข้าไม่เข้าใจ เห็นเจ้าเป็นคนที่ดูอบอุ่นอ่อนโยนเช่นนั้น ทำไมจึงได้กลายเป็นคนโหดร้ายขึ้นมาได้ในทันใด ”

เขาพูดอย่างสงบ หยวนหย่งอี้ก็ยืนฟังอย่างสงบ นางไม่เคยเห็นความเศร้าเสียใจอย่างสุดซึ้งเช่นนี้จากใบหน้าของเขามาก่อน รักนางขนาดนั้นเชียวหรือ ไม่ควรค่ากระมัง

ฉะนั้น นางจึงเอ่ยปลอบด้วยเสียงเบาๆว่า “พอเถอะ เคารพเสร็จก็พอแล้ว อย่าเสียใจอีกเลย”

อ๋องฉีส่ายหน้า ตั้งแต่เขาถูกแทงจนได้รับบาดเจ็บก็ซูบผอมลง ตอนนี้ใบหน้าซูบผอมยิ่งทวีความซีดขาว ร่างกายที่สูงผอม กลับดูไม่สู้แดดสู้ลมเลยแม้แต่นิดเดียว

เขาพูดว่า “ข้าไม่ได้เสียใจเพราะนาง แต่ข้าแค่อาลัยอาวรณ์ช่วงเวลาดีๆที่เคยผ่านมา แม้ว่าข้าเองก็รู้ว่าอาจจะเป็นเวลาดีๆที่ข้าคิดไปเอง นางไม่เคยจะคิดเช่นนั้นมาก่อน ที่อยู่กับข้า ถือว่าฝืนใจนางแล้ว ข้ายินดีที่นางจะไม่ยอมฝืนใจแต่งกับข้า ก็คงไม่ต้องทำร้ายกันเหมือนเช่นวันนี้”

ลมพัดผ่านมา เกิดเสียงหวีดหวิวดังขึ้น

ราวกับมีใครกำลังร้องไห้

หยวนชิงหลิงที่ยืนอยู่ด้านบนได้ยินอย่างชัดเจน รู้สึกเศร้าใจเป็นอย่างมาก

อ๋องฉีนั้นชื่นชอบฉู่หมิงชุ่ยอย่างไม่ต้องสงสัย หรือบางทีอาจจะเป็นความรัก อ๋องฉีปกป้องฉู่หมิงชุ่ยมากแค่ไหนในตอนแรก นางประสบพบเจอกับตัวเองมาแล้ว

แต่ว่า การแต่งงานที่เขาเห็นว่าเกิดจากความรักนั้น ที่จริงเป็นแค่การหลอกลวงฉากหนึ่งของฉู่หมิงชุ่ยเท่านั้น และจนถึงตอนสุดท้าย นางไม่ยินดีจะหลอกลวงอีกต่อไป จึงได้เปิดเผยความจริงอันน่าเจ็บปวดให้เข้าได้รับรู้ ยังจะเอาชีวิตเขาเพื่อเป็นการตัดสัมพันธ์ให้สะบั้นลง

ฉู่หมิงชุ่ยรู้หรือไม่ว่าตัวเองนั้นผิดพลาดที่ตรงไหน มีคนที่ทุ่มเทให้ทั้งจิตใจ และรักตัวเองด้วยจิตบริสุทธิ์เช่นนี้ นี่ไม่ใช่ความสุขอีกรูปแบบหนึ่งหรอกหรือ

ไยต้องดิ้นรนวิ่งหาในสิ่งที่ไม่เป็นความจริงและไม่มีวันได้มา

วันเวลาที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดแต่ข้างกายกลับไร้มิตร มีอะไรให้ต้องวิ่งไล่ตามหา

ตำแหน่งพระชายาของรัชทายาท ยังเป็นถึงเช่นนี้ แล้วถ้าเป็นตำแหน่งฮ่องเต้เล่า

หยวนชิงหลิงอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น หันกลับไปมองหยู่เหวินเห้า

หยู่เหวินเห้ายังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้ สีหน้าเงียบสงบเย็นชา

เขาไม่ได้เดินไปดู สำหรับเขาแล้ว ก็เหมือนกับที่หยวนหย่งอี้พูดไว้ว่าเป็นความทรงจำที่ไม่ควรค่าแก่การจดจำ มันอัปลักษณ์เกินไป

หยวนหย่งอี้ยื่นมือออกไปดึงตัวอ๋องฉี อ๋องฉีค่อยๆหันมา ชะงักไปชั่วครู่ แล้วเขาก็หันกลับไปมองที่โลงศพ พูดว่า “เจ้าไปดีเถอะ ที่เจ้ากระทำครั้งสุดท้าย ก็ถือว่าได้ตัดขาดความคิดคำนึงที่ข้ามีต่อเจ้าแล้ว จากนี้ไป ไม่ว่าจะในยมโลก หรือชาติหน้าถ้าได้เกิดเป็นคน ก็ขออย่าได้พบเจอกันอีก ”

เขาถอยไปด้านข้าง ปล่อยให้ขบวนส่งศพได้เคลื่อนต่อไป

ซวี่ฟู่สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เงียบขรึมอยู่ชั่วครู่ จึงเรียกให้คนยกโลงศพขึ้นและเดินต่อไป

ขบวนได้ค่อยๆหายไปจากสายตาของทุกคน

ตอนที่หยวนหย่งอี้ดึงม้าเพื่อจะกลับ อะซี่ก็ร้องขึ้น “พี่ใหญ่ พวกเราอยู่นี่”

หยวนหย่งอี้เงยหน้าขึ้น มองเห็นพวกหยวนชิงหลิงกับอะซี่ จึงได้ผูกม้าไว้ด้านนอก พูดกับอ๋องฉีว่า “ขึ้นไปนั่งหรือไม่ ”

อ๋องฉีเหมือนจะใช้เรี่ยวแรงทั้งหมดที่มีไปหมดแล้ว ดูอ่อนแอไม่เป็นตัวเอง เกรงว่าถ้าลมพัดแรงหน่อยคงจะพัดเอาตัวเขาไปได้เลย